WE GAAN WEER AFTELLEN

WE GAAN WEER AFTELLEN.
23.2.
De tijd vliegt, we zitten al weer op de helft er is al veel gedaan maar wij hebben zelf niet zo veel gedaan, Ineke kan ook liegen he, ik heb me te barsten gewerkt in die speeltuin, tenminste, ik heb niet veel gedaan maar ik heb me nog geen seconde verveeld. Vanmorgen kwam Diana weer met een grote zak uniformen die we naar een vrouwtje hebben gebracht die zich kan uitleven in het knoopsgaten maken. Het is best moeilijk om zo iemand te vinden maar ik ben er toch per ongeluk een tegen het lijf gelopen, ze wilt voor ieder knoopsgat € 0,05 hebben en dat is niet veel. Hier vlakbij zat ook een vrouwtje, ze moet al wel een borduurmachine hebben anders kunnen ze hier geen gaten naaien, maar zij vroeg € 0,20 per gat en das niet misselijk want het zijn me er een hoop dat zou goed in de papieren zijn gaan lopen. Als deze uniformen klaar zijn dan kan ik me weer uitleven met het knopen aannaaien, dat zijn er ook een zooitje, net zo goed maar ja we moeten toch wat doen voor de kost en het is altijd nog beter dan een oor aannaaien. Nadat we de uniformen hebben weggebracht zijn we verder gegaan naar de zaak waar we de materialen hebben gekocht omdat we nog een aantal meters stof nodig hebben. We zijn met weer vier grote zware rollen stof naar buiten gegaan maar na de middag moest ik toch weer terug want ik had me verrekend en had niet genoeg geld bij. Piet ging met me terug en de dame die ons vanochtend geholpen had vroeg me of ik mijn body-guard had meegenomen maar ook zij kent Piet. Van daaruit zijn we weer naar de Masaimarkt gegaan om de rest van de materialen voor mijn hobby op te halen en we zijn nog wat groenten gaan halen. De rust is ook weergekeerd, Mildred is ook weer terug gegaan naar Rangala verder was het vandaag niet interessant. Piet: Nou wat denk je daarvan
24.2.
Vandaag hebben we ook een rustige dag gehad, vanochtend hebben we eerst een poos naar de vogels, de wever vogeltjes, zitten kijken die hard bezig zijn hun nesten te bouwen voordat de regenperiode echt begint. Als je ziet hoe de vogels dit doen, dit is haast niet uit te leggen. Ze maken smalle repen van palmbladeren,ongeveer 75 cm lang, zoeken een geschikt plaatsje in een boom en heel architectonisch wordt het nest letterlijk in elkaar geweven op een zodanige manier dat het als een bal in de boom hangt en heerlijk met de wind meedeint. Gewoon prachtig om te zien hoe die kleine vogels hun werk doen. In een boom kunnen gemakkelijk en stuk of tien tot vijftien van die nesten hangen, misschien wel meer zelfs. Na dat aanzien van de drukke werkzaamheden van die vogels zijn we richting stad met de matatu gegaan om medicijnen voor de kliniek te bestellen en ook zijn we weer naar de bank gegaan omdat Piet nog steeds niet kon internet bankieren maar nu is het opgelost en kan Piet gewoon geld via internet naar verschillende instanties overmaken zodat we niet iedere keer naar die flappentapper hoeven die ook regelmatig buiten werking is zodat je daar voor Jan met de korte achternaam staat te klooien. Vanmiddag zijn er twee oude studenten gekomen die hier ook voor een lange periode blijven. Yvette blijft net zo lang als wij nog hier zijn en Jolien blijft hier voor drie weken. Grappig hoor, ze kwamen al twee maal om hulp vragen. Dat is als je hier als twee jonge meiden komt. De gasfles moest Piet even in orde maken en ook de douche deed het niet maar ook dat is in orde gekomen. In de loop van de avond kwamen ze samen binnenlopen en vertelden dat er mieren in huis zaten, ze hebben bij ons de fles insectenverdelger die ik alleen nog maar nodig heb gehad voor de wespeninvatie meegenomen zodat ze rustig konden gaan slapen, dat zijn juist de leuke dingen hier, als je ze kunt helpen op wat voor manier dan ook geeft toch een goed gevoel. Ook heeft Piet vandaag het verslag pas kunnen plaatsen omdat er bij de site waarbenjij.nu een storing was, twee dagen te laat maar we konden er niks aan doen.
25.2
We zijn vandaag weer richting Rangala en Ugunja gegaan met de bus van 8.00 uur, We hebben niets te klagen de bus vertrekt steeds redelijk op tijd. De langste wachttijd is tien minuten geweest, da’s mooi, wat wachttijden betreft hebben we niet te klagen. De bus reed stevig door zodat we binnen anderhalf uur in Ugunja waren. Nu zitten er bij de bushalte altijd drie vrouwen die iedere keer naar mij ( Monica ) vragen, nu kon ik een praatje met die dames maken. We hadden het ook over de school waar we de uniformen gaan leveren en plots zei een van de drie vrouwen Yvonne, dat was een van die dames, heeft ook een gehandicapt kind en die Yvonne schrok zich rot dat die vrouw dat zo spontaan ons meedeelde. We beloofden de dames dat we nadat we bij de babycare waren geweest naar het kind zouden komen kijken. Bij Eunice moesten we nog wat verfbakken en kwasten ophalen en nog een paar uniformen afleveren. We vertelden Eunice het verhaal van dat gehandicapt kind en zij geloofde het verhaal helemaal niet. Ze kende de moeder van het kind heel goed maar ze had haar nog nooit met een kind en zeker geen gehandicapt kind gezien dus ze wilde met ons meegaan om te kijken wat ons te wachten stond. Wel vertelde ze dat die drie vrouwen “slechte” vrouwen waren omdat ze met mannen meegingen maar dat heeft niets met dat kind te maken. We kwamen in het huis van die vrouw, ze ging naar de slaapkamer en kwam inderdaad met een totaal gehandicapt kind de kamer in. Eunice wist niet hoe ze het had en vroeg de vrouw waarom ze het jongetje nooit had gezien en de vrouw begon te huilen. Echt Keniaans, ze schaamde zich voor het jongetje en hield het voor iedereen verborgen, alleen haar drie “collega’s” mannemeegaanders wisten er vanaf maar haar liefde voor het kind was vertederend. Het kindje is zes jaar, dat je iets zo lang in een kleine gemeenschap geheim kunt houden is toch heel eng vind ik. Het manneke is totaal spastisch en kon niet praten maar wel zag je herkenning in zijn gezichtje toen een van de drie dames binnenkwam. Hij strekte zijn armpje uit naar haar en glimlachte, nou ja glimlachen kun je het nu ook weer niet noemen maar toch zag je iets van een glimlach. We hebben de moeder beloofd uit te kijken naar een school voor geestelijk en mentaal gehandicapte kinderen want de Equator school is alleen voor geestelijk en niet voor lichamelijk gehandicapte kinderen en er moet ook fysiotherapie voor het jongetje zijn. Daar gaan we dus voor op pad en hier in Kisumu zal beslist wel zo’n school zijn. Na dit onverwachte bezoek zijn we met Christoffer ( de pikipiki- driver van Kisumu waar we ieder jaar een beroep op kunnen doen) en een collega van hem het platteland in gegaan op de motor. Eerst zijn we naar de arme familie van Jozef gereden ( het jongetje waar we enkele jaren geleden mee naar het ziekenhuis zijn gegaan omdat hij een ontstoken vinger en een ontstoken piemeltje had) en hadden maïszaden en levensmiddelen meegenomen waar ze dan toch zo blij mee zijn. De mensen hebben echt helemaal niks als kapotte kleren en een beetje eigen geteeld eten. Ook zijn we naar de school van Jozef gegaan en het ventje was zo blij dat hij ons zag maar hij stond te trillen van top tot teen zo zenuwachtig was hij. Ook brachten we een bezoek aan Consolata die ook in die omgeving woont, ik kan de naam van haar dorpje nooit onthouden dus dan maar geschreven in de omgeving. In haar tuin was het graf van haar overleden man gemaakt waar we eerst bij moesten gaan bidden voordat we naar binnen konden. Ze had het er erg moeilijk mee en huilde maar ze was zo blij dat we naar het graf wilden komen kijken. Nadien had ze een lekkere maaltijd, rijst met ei, voor ons klaargemaakt en na het eten zijn we weer op de motor gestapt en hebben de motorrijders ons via een ongelofelijk mooie route naar Rangala gebracht. We moesten bij Mildred balpennen voor Jacinther afgeven, want hier wordt wat afgeschreven op die scholen, ongelofelijk. Ze had bij aanvang van het schooljaar in februari vijftien pennen gekregen en die waren op twee na al helemaal leeg, je zou er toch lamme handen anders zeker wel vingers van krijgen. Nadat we dat gedaan hadden zijn we weer richting busstation in Rangala gegaan en hebben de bus van 15.00 uur genomen en waren rond 17.00 uur weer thuis, helemaal bruin van het stof en dan is een lekkere douche toch weer welkom.
26.2.
Vanmorgen kwam Rose al vroeg met de mededeling dat Mary is opgenomen in het ziekenhuis vanwege diaree en overgeven, dat was even schrikken. Na het ontbijt dat nog steeds iedere dag door Piet wordt verzorgd heb ik samen met Jolien slingers en ballonnen opgehangen aan hun huisje omdat Yvette vandaag eenentwintig jaar is geworden. Ze sliep nog als een roos en heeft helemaal niets in de gaten gehad. Ook ben ik terwijl Piet naar de apotheker is gegaan voor de medicijnen voor het hospitaaltje naar de supermarkt gelopen om wat gebak te halen. Jolien wilde een soort verrassingsparty voor haar en dat is leuk gelukt. Het ziekenhuis waar Mary is opgenomen is maar tien minuten lopen hier vandaan dus zijn we haar meteen gaan bezoeken. Ze was inderdaad heel ziek en was te beroerd om wat te zeggen in de goede zin van het woord dus zijn we na een paar minuten weer maar opgestapt en richting mark gegaan. Ook zijn we de uniformen op gaan halen waar de naaister bijna tweehonderd knoopsgaten in twee dagen tijd in de jurken, bloesjes en korte broeken heeft gemaakt, voor de prijs van € 13,90. Zwaar bepakt zijn we weer naar huis gegaan met de uniformen en fruit wat we inmiddels ook nog hebben gekocht we waren blij dat we er waren al kwamen we dan met de matatu, voor ons een hele kluif twee zware zakken kleding te dragen maar voor de mensen hier en fluitje van een cent, wat zijn wij dan toch watjes. Thuisgekomen hebben we eerst een lekkere duik genomen en daarna naar het feestje voor Yvette gegaan. Na de party kwam Dorothy van haar werk een tas met schoenen ophalen waaruit ze toch mooi drie paar had verkocht aan ons. Een paar voor Piet, een paar voor Mary en een paar voor Rosy, leuke Masai-slippers. Ze is ook maar gelijk mee blijven eten zodat ze huis geen eten meer klaar hoefde te maken omdat ze nu toch maar alleen in haar huis is, de kinderen zijn naar school (een internaat) haar man werkt en woont in Malindy, ze voelt zich eenzaam en mist haar kinderen.
27.2.
Vanmorgen werd ik wakker en Piet lag niet naast me in bed, hij is vannacht verhuisd naar de logeerkamer omdat ik blijkbaar een heel bos om lag te zagen, ik weet van niks. Na het ontbijt is Piet begonnen met het openen van de knoopsgaten en ik ben knopen aan gaan naaien. Je zult zeggen hoe kan dat nou, maar hier worden de knoopsgaten wel gemaakt maar je moet ze zelf opensnijden dus is Piet chirurgisch met een stanleymes de gaten gaan openen en heeft via de opening stippen gezet op de plaats waar ik de knopen moest zetten, wel een samenwerking, niet dan? Na een uurtje hebben we het werk even stilgelegd om naar het ziekenhuis te gaan om Mary te bezoeken. Het ging nog niets beter met haar, eerder slechter, ze was te ziek en te moe om te praten en haar ogen stonden helemaal niet goed. We maken ons best wat ongerust want ze weten niet precies wat ze mankeert, ze krijgt alleen maar glucose via een infuus toegediend en ligt verder goed ziek te zijn. Laat ons hopen dat het goed afloopt maar dit is Kenia en de mensen gaan om het minste of geringste gewoon dood in het ziekenhuis. Nadat we terug zijn gekomen zijn we weer aan onze klus begonnen maar ook Yvette en Jolien kwamen meehelpen dus zaten we gezellig met z’n vieren knopen aan te naaien, gratis, belangeloos, voor niets maar wel gezellig. Toen we zo bezig waren kwam Consolata op bezoek, we moesten even met haar op pad en toen we na een uurtje terug kwamen hadden de twee meiden alle bloesjes van knopen voorzien, de kanjers. Ook kwam Millicent nog even langs, ook zij was goed ziek geweest en kon ons telefonisch niet bereiken omdar ze Piet’s nummer kwijt was, de sukkel, maar ze was weer helemaal opgeknapt. Toen deze twee weer vertrokken waren kwam de nagelboer, we hadden een afspraak om 17.00 uur maar om 18.15 uur kwam Vincent van Gogh aangekakt met zijn lakjes. Ook Yvete en Jolien waren klant, zij gingen bijna eten maar moesten nu eerst mooie tenen krijgen dus hun hadden een flut maaltijd omdat alles was verpieterd en wij waren laat aan de bak maar dat moet kunnen. We kennen nu onderhand die Keniaanse tijden wel, daar hebben we ons maar naar te schikken anders heb je het hier niet echt naar je zin.
28.2
Over tijden gesproken, om 7.30 uur zouden ze mij op komen halen, wie, een aantal mensen uit Rangala en Ugunja. We zouden vandaag naar de dochter van Rose gaan, die een maand geleden is bevallen van een dochtertje Ineke nummer drie. Met zeven vrouwen en twee chauffeurs ( ik had ook een auto gehuurd vanuit Ugunja omdat de halve oogst bananen en een viertal kippen, inclusief de geschenken mee moesten) naar Homa Bay van hieruit een dikke twee uur rijden. Ik stond om 7.30 uur kant en klaar maar om 8.45 uur kwam de hele handel aangekakt en hadden er al twee uur rijden opzitten maar tijd is tijd bij ons, ik had nog ruim een uur in mijn lekkere bedje kunnen blijven liggen. Dit was nog niet alles, wij maken dat we alles in orde hebben maar deze lui moesten ook nog zo nodig langs de supermarkt om van allerlei levensmiddelen te kopen en dat duurde ook nog een hele poos, na de inkopen stonden ze nog heerlijk naast de auto’s te buurten totdat Chrisoffer, een van de chauffeurs, alias de piki-piki driver van Ugunja zei dat hij zonder hen en alleen met mij zou vertrekken nadat ik een paar diepe zuchten had gelaten. Ze zijn in gestapt maar onderweg hebben we nog twee keer gestopt, een keer om maïszaden te kopen en nog een keer voor meloenen. Na een dikke twee uur kwamen we dan toch in Homa-Bay aan en werden we aan de kant van de weg opgewacht door een paar mensen die ons naar het huis begeleidden omdat dit nogal verscholen lag. Daar aangekomen keken we onze ogen uit, we werden naar een kast van en huis gebracht dat ook voor Rose, de moeder van het vrouwtje dat was bevallen een ware verrassing was. Ze was nog nooit bij haar dochter geweest en ook het weerzien van moeder en dochter is echt heel nuchter. Wij zouden elkaar om de nek vliegen en een dikke knuffel geven maar hier niet meer dan een hand, geen enkele emotie. Binnen werden we in een heel grote kamer verwelkomd met een gebed en gezang, raar hoor, maar voor hier normaal. Daarna vertrokken de gastvrouw, gastheer en de dochter, die lieten ons daar gewoon zitten gedurende ruim een half uur en er werd helemaal niks gezegd. Ik voelde me zo opgelaten en vroeg na een tijdje aan de vrouw die naast me zat wat hiervan de bedoeling was, ze zei dat we een rust-halfuur kregen omdat we zolang hadden gereisd. Ik vond het maar niks en zei haar dat we toch voor de baby kwamen maar die sliep nog en eerst moesten wij rusten en wat eten en drinken dus legde ik me er maar bij neer (figuurlijk). Na een half uur kwam er inderdaad beweging in de tent en werden er flesjes cola en fanta weggezet en grote schalen met mandazies, en soort oliebol, maar voordat we konden aanvallen werd er eerst weer gebeden. Na de mandazies kwam de moeder met de baby die een prachtig roze organje met tule afgezet jurkje aanhad en wat wel heel leuk was, ik kreeg als eerste het kindje in mijn handen gedrukt, Ineke en Ineke maar na een paar minuten heb ik het mooie kindje toch maar aan oma gegeven zij had er het meeste recht op. Het kindje ging van arm naar arm, iedereen moest dat kleintje vasthouden totdat het begon te huilen. De moeder pakte haar kindje aan, deed haar jurk open en begon de borst te geven, toen was het zo stil. Na een tijd met die kleine te hebben gesold en weer een poos sprakeloos bij elkaar te hebben gezeten werden we naar buiten gestuurd voor een kwartier maar toen we terug binnenkwamen stond er een gedekte tafel waar je U tegen zegt. Van alles was er in overvloed zoals rijst, ugali, gebakken aardappelen, vis, kip, koe, spinazie, sukumawiki en een heerlijke witte koolsalade. Ik zal nog wel wat vergeten maar wel moesten we weer bidden voordat we gingen eten. Na het eten werden we weer naar een andere supergrote kamer gebracht waar weer een aantal mensen op ons zaten te wachten en waar iedereen zich moes voorstellen. Weer werd er gebeden maar ook gezongen en gedanst, dat was wel leuk. De baby werd erbij gehaald zodat we nu eindelijk de cadeaus konden geven. Ik had een roze deken waarvan ze er al een had en nog een kreeg, dus erg origineel en een mooi roze pakje. Nadat de cadeaus waren uitgedeeld werd er weer gebeden en konden we vertrekken, we werden uitbundig uitgezwaaid maar ik weet niet dat dit was omdat ze zo blij waren dat we zijn geweest of weer weggingen maar hoe dan ook ik had weer twee uur rijden voor de boeg en de rest van de feestgangers vier uur maar al bij al wel een leuke ervaring. Jammer dat Piet er niet bij was, hij had bezigheden binnen en buitenshuis. Hij heeft boodschappen gedaan en is ook bij Mary in het hospitaal geweest en het ging toch wel weer iets beter met haar. Verder is hij nog aan het naaien geweest samen met Dorothy die toevallig net langs kwam, alle knopen staan aan de uniformen, goed gedaan Jochie, ik ben er blij om.
1.3.
We zijn weer met den heer ontwaakt, haleluja. Piet was trouwens al vroeg opgestaan zo op de zondagmorgen, hij heeft het huisje van Rose leeggehaald en geschilderd. Nu is het maar een klein huisje, zo’n twee bij tweeënhalve meter maar toch moet je het wel weer willen doen en voor vrouwen doet Piet heel veel. Ik ben wat later opgestaan, kon niet meer slapen door dat stomme kerkgezang en ben na mijn ontbijt maar naar het ziekenhuis gelopen om Mary te bezoeken. Het ging al weer een stuk beter met haar, ze vertelde dat ze vanavond of morgen al weer naar huis mocht alhoewel ze nog veel last van haar maag had maar hier worden ze dan met een hele stoot medicijnen naar huis gestuurd en zoek het zelf verder maar uit. Ook kwam Purity met nog twee vriendinnetjes langs voordat ze naar de kerk gingen ze vroeg of ze vanmiddag mocht komen zwemmen en dat kon. Ook werd Tamy weer gewassen, ze stonk als een gek, ze had met een pak bedorven melk aan het dollen geweest die ze in de tuin had gevonden op een stapel brandhout, hoe dit pak daar terecht is gekomen is een raadsel maar het lag er en de geur was er niet minder om. Als ze wordt gewassen help ik altijd een handje mee en daar geniet ik van. Nadat ik weer zo’n anderhalf uur thuis was belde Mary van thuis uit dat ze was ontslagen uit het ziekenhuis en vroeg of we even wilden komen. Nadat Piet klaar was en zich lekker had opgefrist zijn we naar Mary gewandeld en hebben wat zitten babbelen in haar armzalige huisje. Ongelofelijk hoe ze daar woont. Ze leeft met nog vijf andere gezinnen onder één dak maar die ruimte is weer onderverdeeld in zes kleine kamers alleen maar opgetrokken uit muren van twee meter hoog en deuren. Het gebouw heeft een puntdak maar de ruimte boven de muren is gewoon open zodat je alles van je buren kunt horen, wat ze ook doen, of ze nu ruzie of problemen hebben maar ook als ze liggen te rollebollen om het netjes uit te drukken, niet te geloven. De buurvrouw kwam ook nog even langs om een bijdrage te vragen want haar zoon was pas overleden en dan proberen ze op alle mogelijke manieren geld te vergaren om de begrafenis te bekostigen.Toen we weer op weg naar huis waren werden we gevolgd door Purity en haar vriendinnetje en ben ik met hun het zwembad in gegaan omdat ik ze echt niet alleen durfde te laten omdat ze het dan echt niet meer na kunnen vertellen. Ze vragen wel om te komen zwemmen maar ze kunnen er niks van dus mogen ze niet uit de zwemringen maar je weet maar nooit als ze samen zijn in het water, er hoeft er maar een overmoedig te zijn en ze zinken als een baksteen. Tegen 17.15 uur hebben we Benson met nog drie andere piki-pikidrivers laten komen en zijn met Yvette en Jolien naar Dunga Hilll Camp gegaan voor de zonsondergang maar deze was niet zo geslaagd omdat het wat bewolkt was maar het was er niet minder gezellig door. Het is daar echt een van de mooiste plekjes hier in de weide omgeving. Benson en zijn kornuiten is ons weer op komen halen en ze hebben ons gedropt bij de Laughin Budha, een leuk nieuw restaurant en dat was onze zondag al weer. De eerste dag van een nieuwe maand zit er weer op.