ZIEK EN GEHANDICAPT

ZIEK EN GEHANDICAPT.
02.03
Weer en nieuwe week. Ik wil toch eerst even iedereen bedanken voor de leuke reacties die ik krijg. Lieve mensen blijf dit doen asjeblieft dit is voor mij een stimulans om alles op te schrijven. Ik doe het ook wel voor mezelf maar ook voor die lieve mensen die mijn verslagen iedere week trouw lezen ook al krijg ik niet van iedereen een reactie. Ik weet dat er mensen zijn die het verslag echt alleen maar lezen en niet “durven” te reageren, geen nood, geniet maar van de dingen die wij hier beleven, och wat ik schrijf is ook niet altijd even interessant.
Vandaag zijn we op pad gegaan naar Joyland, een school voor kinderen met een verstandelijke en lichamelijk beperking. Dit deden we voor Stanley, het verborgen jongetje uit Ugunja. We zouden zo graag willen dat dit kind toch nog een betere toekomst krijgt ( wat haalbaar moet zijn ). We hebben met de directeur een afspraak gemaakt voor a.s. woensdag voor de middag. Hier wordt het kind eerst getest en daarna wordt er een school aangewezen waar het kind terecht kan. We hopen dat het jongetje hier in Kisumu kan blijven of ergens in de buurt van Ugunja. Dat zou voor moeder Yvonne wel heerlijk zijn zodat ze haar zoontje toch met regelmaat kan bezoeken. Maar woensdag hoop ik er meer over te kunnen vertellen. Vanuit Joyland zijn we doorgegaan naar de supermarkt, Piet is op de terugweg halverwege uitgestapt om naar de groentemarkt te gaan en ik ben verder gegaan met de tuk-tuk. Na het eten ben ik met Jolien en Yvette naar Mary gegaan om haar te bezoeken in haar huisje of wat daar op moet lijken. Ze was weer iets beter dan gisteren maar helemaal de oude is ze bepaald nog niet maar beetje bij beetje komt het wel in orde. Nu vonden die twee meiden het ook wel leuk om samen met mij naar de Masai-markt te gaan. Ik had me dan wel voorgenomen om niet meer te gaan maar allee das toch wel gezellig en daar vroegen ze of ze mijn dochters waren, we lijken voor hun allemaal op elkaar net zoals hun voor ons op elkaar lijken. Ik heb toch weer het een en ander gekocht, als ik daar ben is mijn vlees toch erg zwak en kan ik het niet laten wat te kopen. Mijn twee “dochters” hebben ook hun best gedaan maar hadden er op een gegeven moment ook genoeg van, dat gezeur is gewoon vervelend en ze zouden je zo hun shopjes binnen trekken als je maar wat koopt maar zo werkt het niet wij kunnen ze hun shopje wel in stampen maar dat is ook geen optie.
03.03
Toch ben ik vanmorgen weer overstag gegaan en ben opnieuw met Yvette en Jolien naar de Masai-markt gegaan omdat ik toch ook nog wat was vergeten. Het is dat de meiden gingen anders had ik me echt niet meer laten zien bij die apekoppen. Het was nog in de voormiddag, ze waren nog niet allemaal even goed uitgeslapen denk ik want het aandringen viel erg mee. Vanuit de MM hebben we een poging gewaagd om te voet naar de supermarkt te lopen zo’n tien minuten verderop maar Jolien haar slipper begaf het dus waren we genoodzaakt een tuk-tuk aan te houden, dat hebben we dan ook maar gedaan. We zijn eerst maar een kopje koffie in een restaurantje gaan drinken terwijl Piet naar de stad is gegaan om te pinnen, maar de machine had geen zin om hem behulpzaam te zijn dus heeft hij geen geld kunnen pinnen. Hij had een poosje geleden een mooie leren voetbal gekocht voor een van de zoontjes van Benson waar wij zondag op visite gaan maar die bal was zo lek als een mandje dus moest die ook omgeruild worden en ook is hij nog naar Mary gegaan die vandaag weer heel ziek was en weinig te vertellen had, het gaat niet echt goed met haar. Nadat we weer thuis waren hebben we een frisse duik genomen want het is toch zo heet hier, zo’n plons is wel erg welkom als is het water ook niet echt verfrissend. Wel verfrissend was vanochtend de koude douche, ze hadden hier vergeten de elektriciteitsrekening te betalen en dat wil zeggen, geen geld, geen stroom, het zijn hier toch ook zulke uileballen. Even weer via de telefoon wat geld overgemaakt en de zaak was weer in orde maar eerst laten ze het zo ver komen dat ik een koude douche heb en da’s nou echt fris…maar te… Weer zijn Piet en ik terug naar Mary gegaan om te kijken hoe het nu met haar was en of we ze soms nog ergens mee konden helpen. Ze had iets minder verhoging dan vanochtend vond Piet maar je kunt zien dat ze echt erg ziek is maar ze wilt niet naar het ziekenhuis maar als de situatie niet snel verandert zal ze toch moeten. We zijn onderweg in een heel klein kroegje nog wat gaan drinken en verder hebben we niks interessants meer gedaan.
04.03
Jeetje, al weer woensdag. Vanmorgen zijn we na het ontbijt richting busstation gegaan. We hadden immers en afspraak bij Joyland, de school en internaat voor kinderen met een handicap. Het jongetje Stanley, zijn moeder en Eunice hadden vanuit Ugunja de bus van 8.00 uur genomen zodat ze tegen 10.00 uur aankwamen. Stanley kan gen stap doen dus kwam in de armen van Eunice de bus uit. Ik had al een tuk-tuk aangehouden en we konden gelijk naar de school. Piet nam een pikpiki na ons maar hij was er eerder dan wij (snelle jongen) maar dat maakte niks uit. Kleine Stanley werd door een arts gedurende toch zeker een uur onderzocht maar blijkt te slecht, nog niet sterk genoeg te zijn voor Joyland. Het jongetje moet eerst door een fysiotherapeu goed en grondig behandeld worden want het jongetje reageert toch wel op bepaalde handelingen en geeft ook reflexen bij pijn. Ook is het een mooi manneke om te zien en als hij goed wordt behandeld en het is succesvol dan mag Stanley daar komen. Dit was wel even een domper, niet alleen voor de moeder maar ook voor ons. Wij hadden zoiets van, als het kind daar geplaatst kan worden kunnen wij de financiële zorg wel op ons nemen en met het betalen voor het hele jaar vooruit hebben wij moeder en kind geholpen maar die vlieger gaat voorlopig nog niet op. Wat ook erg mooi was, de arts haalde zeker vijftien gehandicapte kinderen naar de ruimte waar Stanley werd onderzocht. (Even tussendoor, deze ruimte was geschonken door de Nederlandse Kinderpostzegelactie, is dat wat!) Het merendeel van deze kinderen hangend in rolstoelen, niets is aan de persoon aangepast zoals bij ons, waren er slechter aan toe geweest dan Stanley dus de man showde ons dat er na een goede therapie van alles mogelijk is voor de kleine jongen maar het was wel ontroerend om te zien dat deze kinderen zo afhankelijk zijn. Bij een jongetje liep er op een gegeven moment een straal urine onder zijn rolstoel doordat hij gewoon in zijn broek zat te plassen. Dat komt er ook allemaal nog bij, deze kinderen kunnen zichzelf niet helpen als ze aandrang hebben. Na zo’n twee uurtjes hielden we het daar voor gezien en zijn we richting Panda’s gegaan op de Piki-piki’s, dat vond Stanley ook fijn. Piet heeft een hele poos met hem gespeeld en er zit inderdaad meer in het kind in maar omdat het altijd maar verborgen is geweest en maar drie mensen om zich heen kent is het echt broodnodig wat meer te doen. Nu hebben we afgesproken dat we samen met Eunice op zoek gaan naar een Fysiotherapeut in de omgeving van Ugunja zodat deze persoon thuis het ventje kan behandelen met de moeder erbij zodat zij ook wat therapie met het manneke kan doen. Ook heeft ze moeten beloven dat ze met haar kind naar buiten komt omdat hij veel meer contact met mensen moet maken. Wij zijn over ruim een maand weg dus het ligt echt aan de moeder hoe snel haar kind op Joyland terecht kan maar Piet had al verschillende glimlachjes en geluidjes gewonnen dus het kan! Dat was een heel verhaal en tegen 15.00 uur hebben ze de bus richting Ugunja terug genomen en zijn wij naar de stad gegaan omdat Piet en ik telefonisch geen contact met elkaar kunnen krijgen. Bel ik Piet of Piet mij nou dan krijgen we allebei een hoop kabaal zodat je zo snel mogelijk dat ding terug in de tas doet. Nou ben ik niet zo’n telefoonmens maar hier kan het toch wel gemakkelijk zijn en als ik dan Piet eens een keer nodig heb en ik krijg zo’n donderbui aan mijn oor, nou dat schiet echt niet op dus wij op pad naar de telefoonshop. Ik zeg tegen Piet toen we richting winkel liepen ik zal je toch nog eens proberen je te bereiken en wat denk je, zo helder als wat klonk zijn stem en ook omgekeerd Piet naar mij was duidelijk, dus gingen we voor Jan met de korte achternaam naar de stad maar eenmaal thuisgekomen probeerde ik Piet weer te bellen en er brak gelijk weer een hoop lawaai bij mijn oor los, gloeiende, gloeiende…..nou ja we zien morgen wel weer verder. Ik ben thuis weer aan mijn fotoalbum begonnen en Piet is op ziekenbezoek bij Mary gegaan maar het is nog steeds niet veel beter met haar, er zit geen vooruitgang in, wat moet je hiermee, ik weet het niet en ook dit zien we morgen wel weer.
05.03
Ja, vaanmorgen zijn we na het ontbijt samen met Rose naar Mary’s huisje gegaan en ze lag diep verscholen onder haar deken te slapen terwijl het bloedheet in huis was. Toen ze wakker werd begon ze zwaar te hoesten en Piet vond dat ze maar terug moest gaan naar het ziekenhuis maar ze wilde dit pertinent niet, en waarom niet, we weten het niet maar zo kon het niet blijven dus moest ze van Piet toch haar bed uitkomen voor een onderzoek in het ziekenhuis. We belden Sammy en ik moet zeggen hij was snel aanwezig was en ook in het ziekenhuis werden we dankzij Dorothy die daar werkt vrij snel geholpen. Als dit niet zo was geweest weet ik niet of we nu al thuis geweest zouden zijn. Hele rijen zieke mensen zitten of hangen hier hun beurt af te wachten. Honderd mensen op een rij en maar een dokter is heel normaal. Mary werd onderzocht, er werd bloed geprikt en na anderhalf uur werden we doorgestuurd naar een ander ziekenhuis waar ze nog een bloedtest moesten doen die ze in dit ziekenhuis niet kunnen doen omdat er geen apparatuur voor is. Dus weer maar een tuk-tuk gecharterd en wij naar het Aga Khann ziekenhuis, maar het kind was dood en doodop, ook zij hing zomaar op een stoel ik had er intens medelijden mee. Bij ons wordt echt niet zo gesold met een zieke mens. Toen ze geholpen was moesten we eigenlijk nog een uur op de uitslag wachten maar ik ben met haar ook weer met een tuk-tuk naar Panda’s gegaan waar ze echt zo maar op een bed neerviel en gelijk haar ogen sloot. Lang duurde dit niet want haar zus kwam al gelijk naar Panda’s en bracht nog een kind van ik denk zo’n drie jaar mee. Ik moest dat kind maar bezig houden want moeder zette het kind in de keuken en zelf ging ze bij Mary aan het bed zitten. Even was het leuk maar al snel had ik mijn buik ervan vol. Het was best wel een leuk kind maar ontzettend nieuwsgierig en ze wilde overal mee spelen. Mijn Ipad, mijn telefoon, mijn e-reader en zelfs de computer, ik liet haar wat foto’s zien maar dat was ze ook zo beu dus heb ik ze maar mee naar het zwembad genomen, ik was haar beu maar onderdompelen is ook geen optie dus heb ik een tijdje met haar aan de rand gezeten met haar voetjes in het water. Dat vond ze leuk maar na een minuut of tien was dit ook weer over. Ik heb haar stiekem wat hard in haar arm geknepen en heb haar bij haar moeder gezet en verteld dat ik handen en voeten met die kleine tekort kwam. Dat mens bleef maar zitten en gunde Mary nog geen rust maar die kleine viel op een ander bed in slaap dus daar was ik mooi van af, had ik dat maar eerder gedaan. Na ruim twee uur kwamen Piet en Rose terug van het ziekenhuis met de uitslag en Mary heeft een zware darmontsteking en komt bol te staan van de voorgeschreven medicijnen die Piet voor haar heeft meegekregen. We wilden heel graag hebben dat ze een paar dagen bij ons zou blijven maar daar voelde ze toch niet zo veel voor dus is ze samen met haar zus en dat kleine monstertje naar haar eigen huis gegaan waar Piet het helemaal niet mee eens was maar het is een eigenzinnig dametje en heeft haar principes.
We hadden in ons huis nog drie dozen medicijnen staan voor een klein ziekenhuisje in een sloppenwijk hier niet ver vandaan. Piet en ik zijn met drie grote dozen achterop de piki-piki naar de kliniek in Niawita, de sloppenwijk, gegaan om deze daar af te leveren. Uit dankbaarheid werd er weer gebeden “God is goed” maar ik vind dat wij goed zijn, wij zijn op pad geweest en niet God maar daar worden we het nooit over eens dus laat ze maar bidden en wij doen huichelachtig mee met gevouwen handen. Na het “gebed” en een flesje sinas gedronken te hebben zijn we weer op ons gemak naar huis gewandeld. Onderwg werden we nog “lastig gevallen” door een paar jongens die een collectie hielden voor iemand die daar in de wijk overleden was. Uit grote geluidboxen schalde Afrikaanse muziek, een jongen met een plastic schaal waarin een foto van de overledene maande je tot een bijdrage. Oke wij ook honderd shilling erin gedaan, voorlopig kunnen we daar geen kwaad meer doen. Thuisgekomen is Piet niet lekker geworden. Hij heeft niet zo best gegeten en is na het eten weer terug naar bed gegaan. Het is hier momenteel 19.45 uur dus zal ik eens gaan kijken of ik hem kan verblijden met een kopje koffie, een biertje zal hem nu wel niet aanstaan.
06.03
Ik ben hier nog niet naar de kapper geweest dus vanmorgen dacht ik bij mezelf ik zal toch maar eens gaan, het wordt tijd. Dat is hier toch gemakkelijk, geen afspraken, is het toevallig druk heb je de keuze tussen wachten of een keertje terugkomen. Ik kon gelijk aan de (was)bak en de schaar werd er vandege ingezet. Piet was ook mee richting stad gegaan en is ondertussen nog een rol stof voor de laatste uniformen voor de school gaan halen, heeft deze rol bij de kapper neer geplant en is naar de groentemarkt gegaan. Ook heeft de kapster mijn wenkbrauwen met een draad bijgewerkt. Dat doen ze hier of met een draad of met een scheermes en het gaat wel razend snel. Nadat de bloempot van mijn hoofd is gehaald ben ik weer richting huis gegaan en ook was het vandaag weer uitverkoop in de crematoria in de buurt. Vorige week viel het erg mee maar vandaag waren er veel in de aanbieding. Na de middag ben ik samen met Kevin onze poortwachter naar de dierenarts gegaan omdat Tamy haar injecties moest krijgen net als wat bij ons ook jaarlijks moet gebeuren. We hadden rond 14.00 uur een afspraak maar na drie kwartier gewacht te hebben kwam de assistente er achter dat de dierenarts niet aanwezig was en moesten we Tamy maar daar laten en de dokter zou ons wel bellen als hij terug was. Dat was lekker geregeld maar ja we weten het, dit is Kenia, ik denk als bij ons zoiets gebeurt dat de assistente gelijk zonder pardon op kan stappen. Piet is na de middag nog terug gegaan naar de stad om medicijnen op te halen voor Mary, gisteren waren ze niet op voorraad maar toen Piet kwam waren ze nog niet aanwezig dus kon hij weer onverrichte zaken terug naar huis. We zijn vandaag niet bij haar geweest maar ze belde in de loop van de avond en ze klonk al wel wat beter dus laten we hopen dat het weer in orde komt met haar. Dat was het eigenlijk wel voor vandaag, verder geen nieuws onder de zon, morgen is een nieuwe dag.
07.03
Om 8.00 uur hebben we de bus weer genomen richting Ugunja, je zou er het heen en weer van krijgen maar we hebben nu die kleine Stanley ontdekt en rond 10.00 uur zou er een fysiotherapeute komen om te bekijken in hoeverre zij het ventje op weg zou kunnen helpen. Ze was er redelijk op tijd, ze heeft een goede massage gedaan maar daar alleen mee is het ventje niet geholpen, hij zou ook ergotherapie moeten kunnen krijgen maar wie gaat dat betalen als wij weer weg zijn hier. Jammer dat we dit jongetje pas vorige week ontdekt hebben anders had Piet er al heel veel mee kunnen doen. Ook vanochtend is Piet er zeker een uur mee gaan spelen nadat de fysiotherapeute was vertrokken. Tijdens de massage had hij wel ontzettende pijn toen ze zijn beentjes masseerde hij huilde zo, dat was erg zielig maar het zal toch moeten willen ze wat bereiken. Ook de moeder heeft er een zware taak bij gekregen, ook zij zal iedere dag zeker een tot twee uur met haar zoontje moeten dealen. Masseren en spelen is toch een taak die haar wordt toebedeeld en als ze zich hier niet aan houdt is alles voor niets en dat zou erg jammer zijn want er zit best een hoop in het kind in en dat moet worden benut. Ook hebben we voor de moeder en het kind en stapelbed besteld want ze slapen nu nog samen in een bed, de vader is niet meer te bekennen (kindje maken en wegwezen) dus vonden we dit wel een goede oplossing. We hebben wat rammelaars en zachte kleurige balletjes gekocht, aan draden gemaakt zodat ze straks aan het bed gehangen kunnen worden zodat Stanley ze kan proberen aan te raken. De timmerman herkende me gelijk en het eerste wat hij vroeg was hoe gaat het met Piet terwijl het toch twee jaar geleden is dat we hier iets hadden besteld. Dan ben je niet bekend in Ugunja denk ik! We zijn daarna bij Eunice van de babycare een kopje koffie gaan drinken die speciaal voor ons vier zakjes poederkoffie was gaan kopen, ook zij drinkt geen koffie vanwege de rare verhalen rond de seksuele uitspattingen maar het was heel aardig van haar dat ze voor ons koffie koopt. We hebben ons na de koffie op de piki-piki naar Rangala laten brengen om ook nog even langs Mildred te gaan. We hadden nog het een en ander te regelen rond de school van Jacinther. Bij Mildred en de buren waren net jonge kuikentjes uitgekomen en dat is toch zo’n schattig gezicht. Wel moet je uitkijken voor moeder kip want die is er echt als de kippen bij en wordt razend als je te dichtbij komt maar het ging goed. We hebben de bus van 15.00 uur weer terug genomen en voor de eerste keer dit jaar heb ik bewust de evenaar gepasseerd. We zijn nu toch al vaak genoeg die kant op gegaan maar altijd val ik in slaap tijdens de rit, ik kan me echt niet wakker houden maar nu hadden we een prachtige plekje helemaal voorin naast de chauffeur en ik heb redelijk weinig geslapen en mijn ogen uitgekeken want je ziet echt van alles voor je uit gebeuren dat je denkt hoe moet dit nou. Je houd je adem in maar het loopt steeds weer goed af, gelukkig maar.