DE EERSTE REGEN IS GEVALLEN

DE EERSTE REGEN IS GEVALLEN.
15.1
Toen we vanmorgen opstonden was het niet echt zonnig en dat was voor de kinderen wel wat jammer want ze wilden heel graag zwemmen maar voor hen was het een beetje te kil vond moeder Eunice en moeders wil is wet, hier zeker. Wat moesten we nu toch gaan doen? Niet zo moeilijk gisteren hadden ze naar en filmpje van Piet over Dunga Beach zitten kijken en dat was toch ook wel wat, hippo’s kijken. Ik heb Benson gebeld en binnen een half uur stonden er drie motoren aan de poort. Op iedere motor twee personen en daar gingen we dan. Heerlijk over de stoffige weg maar wel leuk. Bij Dunga Bach aangekomen zijn we maar gelijk aan de boottrip begonnen en Eunice zat niet echt ontspannen in de boot, ze scheet echt peentjes maar liet het niet graag aan de kinderen merken maar die hadden er toch wel lol om. Die kleine van vier jaar was nog het minst angstig en vond het geweldig maar toen we eenmaal die grote hippo-koppen boven het water uit zagen komen zong ze wel een toontje lager. Het is ook echt imponerend als je die grote beesten zo enkele meters van de boot omhoog ziet komen, en na een paar seconden weer onder het wateroppervlak ziet verdwijnnen en zeker zo vlak aan de wal waar de mensen gewoon hun was staan te doen en zichzelf aan het wassen zijn in het meer. Na de tocht hebben we nog wat tussen de visvrouwen gelopen, op een gegeven moment kwam er en vrouw naar ons toe en vroeg me of ik haar nog kende. Het was Roos, een moeder van negen kinderen en is al jaren geleden door haar man in de steek gelaten. Destijds zei ze me dat God haar negen kinderen had geschonken, ik zei haar toen dat ik het daar niet mee eens was en dat God daar helemaal niets aan deed, alleen zij samen met haar man en dat vond ze raar en daar heb ik het toen maar bij gelaten al kreeg ik van haar zoon gelijk. Inmiddels was de zon weer gaan schijnen en na nog wat gedronken te hebben zijn we Benson weer gaan bellen en hij kwam weer trouw met twee andere motorrijders ons oppikken. Inmiddels was het al weer bijna 14.00 uur en ze wilden om 15.00 uur de bus richting Ugunja weer nemen. Na nog een kopje koffie gedronken te hebben zijn we met onze visite naar de weg gelopen en hebben ze netjes uitgezwaaid. Het was al weer donkerder geworden en richting de bergen was de lucht behoorlijk zwart. De mensen waren al wat opgetogen want er kwam en regenbui aandrijven. Nou wij waren er niet echt blij mee maar snakken ze naar regen. Wij zijn nog heerlijk gaan zwemmen maar tegen etenstijd was het toch zover en kwam er een behoorlijke bui naar beneden zetten en daar moesten we het mee doen. Het is nu wel lekker wat afgekoeld en vannacht zal het niet zo warm zijn als eerder, dat is ook wel lekker.
16.2
Het was een leuk opstaan vanmorgen. Het was immers mijn verjaardag en dat was te merken. Kevin ( de wachter) en Rose hadden al vroeg het huis versierd met slingers en ballonnen en Piet had overal platen gehangen met de tekst “Ineke 65”alsof ik dit zelf niet wist en ik wel de gehele dag met mijn neus op het feit gedrukt maar dit mocht de pret niet drukken. Tijdens het ontbijt kreeg ik van Piet mijn verjaardagscadeautje, een nieuwe E –reader, die zelfs al helemaal door Ilja was geïnstalleerd. Ik had al wel een E-reader maar dat was een erg ingewikkeld ding, oftewel ik was er te stom voor, dus hiermee was ik heel blij en kan ook gelijk aan de slag met lezen. Ook Mildred kwam vanmorgen al redelijk vroeg, ze kwam vier zakken maïs brengen. Ze zou met de Acasiabus komen en we hadden afgesproken dat ze zou bellen wanneer ze in de omgeving van het vliegveld zou zijn zodat Piet haar op kon halen met haar vier zware zakken maïs van veertig kg. per stuk. Ze belde inderdaad ter hoogte van het vliegveld dus Piet vertrok richting busstation maar dat licht had er niet bij verteld dat ze met een privéauto mee was komen rijden dus stond ze op een gegeven moment hier met haar zooitje voorde deur terwijl Piet onderweg was naar het busstation. Ja dat was prettig geregeld maar een telefoontje en Piet stond weer snel thuis. We hebben zuster Lucy gebeld van het weeshuis en binnen een half uur waren de maïs opgehaald, goed werk. Om 12.00 uur moest de taart worden opgehaald in de stad die we zaterdag hadden besteld. Mildred ging met me mee om dat ding op te pikken, de taart moest op een privéadres worden opgehaald maar dat adres hadden we zo nog maar niet gevonden maar uiteindelijk zijn we er met behulp van Benson, de motorrijder die we toevallig tegenkwamen toch terecht gekomen en zijn Mildred en ik inclusief taart achter op de motor weer richting huis gegaan en heelhuids thuis gekomen. Het was trouwens een prachtige maar ook heerlijke taart. Dat ie mooi was hadden we al snel gezien maar dat ie zo lekker was wisten we s’midddags pas toen we rond 15.00 uur een kleine verjaardagspartijtje hielden met het personeel, Mildred en Benson. Voor de medewerkers hier was het werkelijk een groot feest, zo vaak komt het niet voor dat ze taart krijgen en zeker geen kersverse al zaten er aardbeien in. Hier in de supermarkt kun je wel taarten kopen maar die zijn niet te pruimen (zitten er ook niet in) wel kun je er iemand mee doodslaan,dat is nou ook weer niet de bedoeling maar het kan. Mildred is weer terug richting Rangala gegaan, we hebben trouwens ook nog even met haar gezwommen voordat het “feest” begon. Wij zijn samen nog uit gaan eten, het etentje werd door Mark en Ilja aangeboden en het was heerlijk. We zijn met de tuk-tuk terug naar huis gegaan maar dat beviel niet zo, heb je juist zo lekker gegeten, wordt je in dat ding zo door elkaar gerammeld dat het eten weer terug naar je strot stijgt en dat is dan weer wat minder. Toch moet ik zeggen dat ik al bij al een heel leuke verjaardag heb gehad en voor morgen heb ik voor mezelf nog een lekker stuk taart want Piet gaat toch naar Ugunja schilderen alhoewel hij niet echt een liefhebber van gebak is en het personeel is vandaag voorzien…..wel een beetje gemeen maar ik ben niet voor niets 65 jaar geworden.
17.2
Het was weer vroege vogeldag want om 7.00 uur heeft Piet de bus weer genomen richting Ungunja om de kleurtjes aan te brengen op de speeltoestellen. Het weer was niet best, het regende dus ik ben nog lekker wat blijven liggen en heb heerlijk op mijn gemakje het een en ander gedaan. Piet belde me toen hij was gearriveerd en vertelde dat er in het industriegebied een zware vrachtwagen van18 meter geladen met petroleum door zijn remmen was geschoten en vervolgens geparkeerd stond in een bedrijf zodat de chauffeur het niet meer kon navertellen, geen goede dag voor die persoon en hij hoeft nooit meer te rijden, sneu maar dat is het leven hier en overal. Ik heb de versieringen dus ook de platen met “Ineke 65” weer verwijderd (hm..) want het is weer de day after dus voorbij. Wel heb ik nog een heerlijk stuk taart met een bakje koffie (verkeerd) genomen en ben naar de bank gegaan om weer maar eens te pinnen. Ik ging terug met de matatu maar onderweg stapten er vier vrouwen in die kar met ieder een volle emmer omena. Dit zijn kleine visjes van zo ongeveer vijf centimeter maar ze stinken voor een vis van vijf meter. Getver wat was ik blij dat ik na ongeveer tien minuten kon uitstappen. De geur is zeker nog een uur in mijn neus blijven steken. Nadat ik terug was ontdekte ik een hele invasie wespen maar dat leger heb ik gelijk uitgeroeid met verdelger, eigen schuld, moeten ze me maar met rust laten. Een gedeelte van het personeel is bij me komen zitten en heb ik verder niet veel kunnen doen want dat blijft maar hangen omdat het op de compound nu niet druk is maar wel heb ik nu een leuke ringtone en wat muziek op mijn telefoon, dat is ook mooi meegenomen. Ze zaten wat met mijn telefoon te spelen en dat was het resultaat. Nadat ze waren vertrokken wilde ik de foto’s van afgelopen week in mijn album gaan plaatsen maar helaas er verschenen geen foto’s van afgelopen week op de computer dus stonden ze nog op het plaatje van het fototoestel dat mijn schatje had meegenomen dus kon ik niet verder, jammer. Nu is ondertussen de zon weer gewoon gaan schijnen dus dacht ik maar wat baantjes gaan trekken, wel goed na al die taart maar helaas ook dit hield ik al vrij snel voor gezien. De buren waren de zaak op aan het stoken en de wind stond zodanig dat de rook heerlijk neerstreek over het zwembad. Na toch nog twintig baantjes en een acute longaandoening denk ik heb ik het maar opgegeven, heb me gedoucht en ben maar gaan zitten lezen. Ik heb niet voor niets een nieuwe E-reader gekregen. Tegen 15.00 uur kwam Piet weer thuis, moe maar voldaan en het eerste wat hij vroeg was een biertje, nou dat had hij wel verdiend,ik was blij dat hij er weer was want toch elke keer is het weer een risico omdat er een hoop onvoorzichtige chauffeurs rondrijden. Veder zijn er s’avonds nog enkele druppeltjes regen gevallen maar we hebben toch de avond net als alle andere avonden buiten door kunnen brengen.
18.2
Ook vandaag is Piet weer vroeg vertrokken, de winterschilder al is hij hier de zomerschilder maar het is waarschijnlijk de laatste keer als het meezit. Ik ben weer tot 8.30 uur in het mandje gebleven dan is een douche toch zo heerlijk. Nu had ik het vandaag voor mijn doen ook best wel druk. Na het ontbijt wilde ik meteen richting stad gaan maar Dorothy, de eigenaresse van Panda’s kwam binnen lopen en vroeg of alles naar wens was. Ik vroeg haar waarom we hier nog geen Wi-Fi hadden en dat we een eigen modem hebben en dat dit toch iedere maand € 30,- kost terwijl we in 2015 leven, ook hier in Kenia. Ze verontschuldigde zich en vertelde dat ze er mee bezig waren geweest maar dat de huisjes op de compound te ver uit elkaar liggen en dan zijn de bomen hier ook een groot storend element. Het is aannemelijk maar ik zeg tegen haar dat wij hier niet mee zijn geholpen. Ze gaf me Ksh 3000,- voor het ongemak zodat we deze maand gratis Wi-Fi hebben, vond ik toch wel aardig van haar want vandaag was de termijn verstreken en moest ik toch maar de zaak waar ze het internet abonnement verlengen. Nadat ze was vertrokken heb ik de matatu genomen, het was meer een oud karkas, ik kon zo op de grond kijken maar dat kan hier allemaal het was toch droog weer. Eerst ben ik naar de Black Berry’s gegaan, de zaak waar nog wat uniformpjes moesten worden opgehaald en daarna weer maar eens naar de flappentapper. Daarna naar de Orangeshop, de zaak waar ze de Wi-Fi-periode voor een maand hebben verlengd en toen naar de groentemarkt waar weer een aantal mannen aan de ingang aan het vechten waren, het waren matatu-mannen maar ik ben blij dat ik niet kan verstaan wat ze naar elkaar schreeuwden, de klappen zien uitdelen vind ik wel genoeg, er werd goed gemat. Het eerst wat ze me vroegen in de markthal was waar is Piet? Daar word ik niet altijd vrolijk van, net of ik alleen geen boodschappen kan doen maar Piet is ook bij de marktlieden of het nu vrouwen of mannen zijn erg popi. Zwaar bepakt met uien , tomaten, knoflook, mango’s, bananen, een ananas en een watermeloen ben ik weer met de matatu, nu een minder gammele maar ook wel verkeerd naar huis gegaan. Ik had nog een stukje taart dus heb ik een lekker bakje “koffie restant” genomen al begon deze op een supermarktcake te lijken maar weggooien is zonde en te lekker. Ik ben nadien weer naar de weg gelopen en heb een tuk-tuk aangehouden en ben naar de Masai-markt gegaan om en stel ouwe lappen op te halen. Nou ja, restanten van gemaakte kleding wat ik thuis weer kan gaan gebruiken om kaarten te maken. Het vrouwtje die mij heeft geleerd hoe dat te doen heeft hiervoor gezorgd, dat scheelt toch wel want als ik zelf naar een naaister om restanten moet gaan betaal ik natuurlijk veel te veel. Diana, de vrouw van George die de uniformen voor de school voor gehandicapte kinderen maakt was ondertussen de jurkjes en jurken die zover klaar waren komen brengen. Alleen de knopen en knoopsgaten moesten er nog worden ingemaakt en opgenaaid en de taak van knopen naaien had ik op me genomen dus kon ik beginnen aan alvast drieëntwintig jurken keer drie a vier knopen dus gaan met die banaan. Nu zag Mary die de was terug kwam brengen waar ik mee bezig was en ze is gelijk spontaan bijgesprongen zodat binnen het uur de klus was geklaard. Piet was ook ondertussen weer heelhuis teruggekeerd en ook hij is er klaar mee, letterlijk en figuurlijk, de stakker. Eigenlijk is dit allemaal mijn schuld dat Piet moet schilderen. Vorig jaar bood ik Piet spontaan aan en daar is toch het een en ander van blijven hangen zodat hij dit jaar weer de klos was maar hij vind het leuk om te doen, gelukkig maar goed is goed, nu weer een paar dagen wat minder doen is ook weer leuk, vooral samen boodschappen doen zodat ze niet steeds vragen naar Piet. Wat ik trouwens ook iedere avond doe, zolang het droog blijft is zeker een half uur met Tamy spelen voor in de compound. Overdag is het veel te warm en is het beest ook vrij lusteloos en lui maar s’avonds is ze soms niet te houden, soms rent ze als en bezetene hier door de compound en doet ook niets liever dan Piet in zijn tenen bijten op een speelse manier maar daar heeft hij het dan ook zelf naar gemaakt.
19.2
Een heerlijke relaxte dag vandaag. Eerst lekker op ons gemakje na het ontbijt een bakje koffie genomen. Rond 11.00 uur hadden we een afspraak met een mannelijke pedicure maar ik weet niet hoe dat op zijn mannetjes heet. Hij was maar een kwartier te laat en hij begon met Piet. De man heeft erg goed zijn best gedaan en heeft er veel tijd ingestoken. We zouden samen nog boodschappen gaan doen maar Piet is toch maar alleen gegaan want de man was zich echt aan het uitleven, na Piet op mijn voeten en benen. Ik was nog maar net klaar toen Piet terugkwam en het was het toch al 14.30 uur en hij begon aan Rosy’s voeten en ook Mary werd nog onderhanden genomen en dat alles voor de prijs van € 6,-- per behandeling. We lopen hier allemaal, tenminste Piet en de dames met heel mooie schone voeten, zonde om het stof weer in te gaan. Ach, we laten hem over een paar weken wel weer terugkomen. Tegen 16.00 uur zijn we richting Dorothy gelopen die hier een kwartier vandaag woont. We hadden afgesproken dat we rond 16.00 uur bij haar zouden zijn maar helaas was ze er niet toen wij daar kwamen. Piet belde haar en ze vertelde dat ze onderweg was, we moesten maar even wachten, echt weer op zijn Keniaans. Tegenover haar huis is het hospitaaltje waar we ieder jaar medicijnen leveren dus zijn we daar maar even binnengelopen en een praatje gemaakt. Ze mogen daar weer een medicijnenlijst maken , de meest noodzakelijke, zodat we die weer voor hun kunnen gaan kopen, dit was nu ook gelijk geregeld. We zijn weer terug naar de overkant gegaan en hebben buiten op een stoepje zitten wachten totdat Dorothy eindelijk kwam. We gingen naar binnen en buiten werd het behoorlijk donker, op een gegeven moment donderde het als een oordeel en de regen kwam met bakken naar beneden zetten. Daar zaten we dan, midden in een sloppenwijk terwijl de regen het ook wat kil maakte. Na een goed half uur hield het op en zijn we maar gelijk terug naar huis gegaan tussen de natte drijvende plastic zakken en de modder die er dan te voorschijn komen. Het is er al een zooi als het droog is, laat staan als het regent en vooral op de manier hoe het water hier naar beneden komt. Al glibberend en over plassen springend zijn we weer thuis aangekomen toen ontdekten we dat de stroom was uitgevallen Deze regenbui was nog maar een klein buitje en nu zaten we al zonder stroom, wat gaat dat worden als de echte regenperiode is aangebroken. Maar goed dat we een groot aantal kaarsen op voorraad hebben. Nou ja, ik heb me na thuiskomst eerst gedoucht onder het koude water want de modderspetters zaten zowat tot onder mijn oksels. Piet wilde wachten tot de stroom terug was. We hebben wel lekker romantisch gegeten bij kaarslicht en toen tegen 21.00 uur de stroom terug was is Piet onder lekker warm stromend water gaan staan. Mietje hoor, hij houdt niet van een koude douche maar zal er nog voldoende krijgen als het zo doorgaat maar voor de rest gaat alles goed.
20.2.
Het is nu zaterdagochtend, gisteren ben ik helemaal vergeten mijn verslag te schrijven iets wat me nog nooit is gebeurd. Komt dat nou toch omdat ik 65 ben? Laten we het daar maar op houden. We zijn in ieder geval na het ontbijt op ons dooie gemak naar de stad gewandeld. De temperatuur was aangenaam dan is het goed om te doen. Normaal pakken we de matatu die er ongeveer vijftien tot twintig minuten over doet, nou wij twee uur maar we hebben echt aangetut. Piet wilde graag een spijkerbroek en heeft er onderweg verschillende gepast. Ik weet niet waar hij de moed vandaan haalde ik zou er totaal geen zin in hebben gehad, geef mijn portie maar aan Fikkie. De winkeltjes zijn zo smal en tussen al die hangende broeken kun je dan passen, pff...Wel heb ik een naaister gevonden die de knoopsgaten in de uniformen wilt maken daar ben ik wel blij mee en één knoopsgat laten maken kost € 0,05. Hier vlak bij zat er ook een en die vroeg € 0,20 per gat en het zijn me er een aantal. In de stad hebben we nog twee blikken verf gekocht, Piet stopt niet met verven hij gaat gewoon door en gaat Roses huisje opknappen hier op de compound, hij heeft er wel zin in. Na al dat geslenter hebben we toch de matatu maar weer terug richting Panda’s genomen want rond 14.00 uur had Piet weer een afspraak in de kliniek waar we de vorige dag gevraagd hadden een medicijnenlijst te maken zodat deze gereed lag als Piet terug kwam. Ik ben mijn fotoboek weer bij gaan werken en dat is toch wel fijn, hoef ik thuis niet meer zoveel na te denken en nu zit het nog fris in mijn geheugen voor zover je het bij deze temperaturen fris kunt noemen. Toen Piet terug was zijn we aan het zwembad gaan liggen maar erg rustig was het niet. Het was immers weer marktdag en de lijken gingen in het crematorium grif van de hand, zodat het gekrijs, gegil en getoeter de rust verstoorden, nou ja, ook dat hoort er bij. Ik schreef eerder dat ik iedere avond met Tamy speel, nou ik heb nu echt moeten lachen. We hadden eten over, gebakken aardappelen met erwtjes , worteltjes met twee saucijzen hadden we over. Ik had dit op een bordje voor de wachter klaargemaakt en nam dit voor de wachter mee toen ik met Tamy ging spelen maar dat beest is slimmer dan de wachter. Normaal als ik een balletje gooi raapt Tamy dit op en breng het naar me terug maar deze keer bracht ze dat ding terug naar de wachter die op zijn stoel zat te eten. Hij moest dan vooroverbuigen om het balletje op te pakken en na een paar keer dat gedaan te hebben bukt hij weer en Tamy pikte mooi een worstje van zijn bord, is dat leuk of leuk, wel voor dat beestje en mij maar niet voor die stommerik. De wachter riep in paniek Ineke Tamy heeft mijn worst gestolen, hij kon we janken, nou ik niet, sneu voor de man die zeer vereerd was met zijn bord eten maar het was echt komisch. Meer heb ik niet meegemaakt maar weer genoeg voor deze dag .
21.2
Ik zit weer achter de computer voor de tweede keer vandaag. Piet ging vanmorgen toen ik het verslag van gisteren schreef naar de stad en de groentemarkt, ondertussen heb ik het verslag geschreven en de foto’s verder verwerkt in mijn album. Nadat Piet terugkwam hebben we eerst een kop koffie gedronken en zijn naar de Masai- markt gegaan om de rest van de bestelling voor het maken van kaarten op te halen maar helaas was alles nog niet compleet en moeten we nog een keer terug. Ik krijg een grote hekel aan die Masai-markt, de mensen daar worden steeds vervelender en opdringeriger en daar krijg zowat de rambam van, de klojo’s. Ergens is het wel te begrijpen, er zijn momenteel geen toeristen dus hebben ze ook geen inkomsten, hadden ze maar een vak moeten leren maar niet tegen ons zaniken. Morgen of anders maandag ga ik of we nog een keer daarna zien ze ons dit jaar niet meer. Na terugkomst hebben we weer een uurtje aan en in het zwembad gelegen totdat tegen 17.30 uur Benson ons op kwam halen met een andere motorrijder om ons zoals we al eerder hadden afgesproken naar Dunga Hill camp te brengen. Dit is een prachtig stukje natuur waar een slimme Indiër een horecagelegenheid heeft gerealiseerd met het uitzicht op het Victoriameer en wat een prachtige plek is om in alle rust de zon onder te zien gaan. Vorig jaar waren we een van de eerste bezoekers toen was het nog heel rustig. Nu, een jaar later draait het daar als een tierelier en zijn we niet meer de enige mensen die de zonsondergang daar komen bewonderen maar het blijft een mooie belevenis. Op het moment van de zonsondergang komen er vanuit het niets hele zwermen met watervogels te voorschijn. Dat is echt een geweldig mooi moment. Tegen 19.30 uur is Benson met zijn maat ons weer op komen halen en heeft ons door de drukte die er op de straat heerste naar een restaurant gebracht maar achterop de motor had ik het niet breed. Ik ben niet bang aangelegd maar zo achterop die motor door en tussen die drukte manoeuvrerend in het donker, nou daar had ik het niet op en hield af en toe mijn handen maar voor mijn ogen en kneep Benson van angst een paar keer in zijn rug zodat hij vanavond tegenover zijn vrouw die blauwe plekken zal moeten verantwoorden maar dat is mijn pakkie-an toch niet. We hebben lekker gegeten, dat in ieder geval wel, das dan weer meegenomen en….er is vandaag geen drup regen gevallen.
22.2.
En waar begon de zondag mee? Haleluja…., dat kennen we nu zo onderhand wel. Tegen 11.00 uur kwamen Mildred en Rose haar zus vanuit Rangala om hier samen met ons naar de markt te gaan. Aanstaande zaterdag gaan we namelijk naar de dochter van Rose die een maand geleden moeder is geworden van een meisje en hoe heet het meisje, ja hoor Ineke, da’s nummer drie, maar wel leuk. Geld voor nieuwe kleertjes voor de baby te kopen hebben ze niet dus dan maar een paar leuke tweedehands jurkjes voor die kleine meid gekocht. Rose stond op een gegeven moment met een nieuw jurkje in haar handen dat kostte € 4,- maar legde het neer omdat het te duur was. Ik heb het voor haar gekocht met nog een omslagdoek voor de baby en ze was erg gelukkig. Rose heeft tegen 17.00 uur de bus terug genomen en Mildred is hier gebleven omdat ze morgen overdag vrij heeft en s’avonds om 20.00 uur weer in het babyhome moet beginnen. Mildred vertelde dat er na het kindje wat in haar amen is overleden nog een baby is overleden die maar enkele dagen ziek is geweest. Ook werd er deze week een baby van enkele dagen oud binnengebracht waarvan de moeder was overleden en de vader spoorloos. De moeder, een jong meisje, is in haar eentje in haar huis bevallen en is na een bloeding gestorven. Ze hebben haar pas na drie dagen gevonden met de baby nog levend aan de navelstreng maar het kindje moet vechten om in leven te blijven. Dat is toch wel erg triest maar zulke vreselijke dingen komen vaak voor in dit rare land waar mannen totaal geen respect voor vrouwen en kinderen hebben. Nog een voorval wat gebeurde bij Jacinther op school. Er waren twee meisjes die voor geld met een onderwijzer seks hebben gehad en beide meisjes zijn zwanger. De man had aids en zit nu voor zijn leven lang in de cel terwijl hij zelf een vrouw en twee kinderen had. Zulke rare dingen gebeuren hier, het zou je kind maar wezen, je man en vader . Wat dat betreft heeft Mildred al komt ze van het platte land altijd wel wat te vertellen.