MISSIE VOLBRACHT

MISSIE VOLBRACHT.
22.03
De zondag is een rustdag zo ook hebben we ons rustig gehouden. Lekker op het gemakje ontbeten onder de lovende song van praice the lord maar ach het went hoor. De vogeltjes vochten heerlijk om hun stukjes brood en daar alleen al zitten we van te genieten. Wel ben ik nog naar de stad gegaan omdat ik vorig jaar een vrouwtje van een shopje een tas had beloofd waar ze al verschillende keren over had gezeurd. Nu had ik een paar oude handtassen waar ik toch niks meer mee deed meegenomen en haar vanochtend een tas gebracht. Ze kuste de tas verschillende malen en vroeg of het echt een leren tas was en dat was het maar ze kon het maar niet geloven alhoewel de tas naar leer rook. Ik kreeg van haar ook een kleinigheidje namelijk een sleutelhanger waarvan ik er al vijfentachtig heb maar het gaat immers om het gebaar, ik vond het gewoon heel lief van haar. Na de middag kwamen Purity (dochter van Jane) met haar vriendinnetje om te zwemmen maar ze vingen bot want we zaten te wachten op visite waardoor ze niet in het water konden. We durven die twee niet alleen in het bad te laten dus hebben ze een paar glaasjes limonade, wat koekjes en snoepjes gehad en zijn weer naar huis gestuurd toen de visite was gekomen, twee vrouwen en een heel leuk ventje van een half jaar. De moeder van het ventje heeft een klein restaurantje waar ze frisdrank verkoopt, bij het ziekenhuis waar Dorothy werkt en zij zijn vriendinnen. Ze zou met haar zoontje komen maar bracht ook haar corpulente zus mee die maar net in de stoel paste en als ze omhoog ging bleef de stoel aan haar brede batterij hangen. Het vrouwtje had al verschillende malen gevraagd of ze ons huis eens mocht komen bekijken en nu kwam het ervan. De twee dames zijn allebei door hun man in de steek gelaten wat hier de normaalste zaak van de wereld is, kindje maken en wegwezen, geen verantwoording kennen. Ook Dorothy kwam nog even langs maar moest weer snel weg want een broer van haar vriendin, net dertig jaar was overleden. Dat is hier toch erg, er sterven zoveel jonge mensen tussen de twintig en veertig jaar, het is haast niet te vatten maar het gebeurt gewoon. Wat hier ook heel normaal is is het feit dat wanneer een vrouw in de familie zwanger is en om eten vraagt dan ben je verplicht om iets te geven al is het maar een paar koekjes maar liever een flesje drinken of een brood al heb je zelf niks te makken. Piet maakte het afgelopen week mee met Mary, ze kwamen in het ziekenhuis een nicht van haar tegen en dat zwangere vrouwtje vroeg iets te eten en Mary kocht voor haar een paar mandazies (soort oliebol) terwijl ze zelf haast niets heeft, triest maar ook dit is hier heel normaal. Verder hebben we het rustig gehad, toen de mensen waren vertrokken hebben we lekker gedoucht en zijn uit eten gegaan.
23.03
Ook vandaag hadden we een rustige dag. Piet ging vanmorgen naar de kapper om zijn haar af te laten maken maar de salon was nog steeds gesloten vanwege een verbouwing. Nu heeft hij al drie pogingen gewaagd en heeft het nu opgegeven. Hij wacht nu maar tot we thuis zijn, hier kijkt er toch geen hond naar alleen ik vind het minder prettig, maar ach ook mijn haar is hier niet wat het moet zijn dus lopen we allebei een beetje voor gek. En sommige vinden zijn haar zelfs leuk, dus waar maak je je druk om. Toen Piet terug was ben ik met Yvette naar de kliniek in Niawita gegaan waar ze een tas met verbandmaterialen en ook een aantal kinderkleertjes, rompertjes voor pasgeboren kindjes heeft achtergelaten. In dit kliniekje hebben wij ook een groot aantal medicijnen geleverd en deze mensen zijn en blijven zo dankbaar. De eigenaresse (schoonmoeder van Dorothy) van het kliniekje was niet aanwezig toen we kwamen, een jonge arts heeft alles in ontvangst genomen maar toen Dorothy vanavond bij ons vis kwam eten wist ze al te vertellen wat Yvette had afgeleverd en dat haar schoonmoeder erg gelukkig was met de gift. Verder hebben we eigenlijk niks gedaan dan alleen nog wat boodschappen maar toen we de supermarkt uitkwamen regende het pijpenstelen en was het behoorlijk afgekoeld naar zo’n vijfentwintig graden en da’s hier al frisjes. Ja, het regenseizoen is nu echt begonnen dus we kunnen op nog heel wat regen rekenen.
24.03
Soms zit het mee, soms zit het tegen. Vandaag hadden we met het laatste te maken, niks lukte alleen de matatu was comfortabel. We gingen samen naar de stad, ik naar het verzekeringskantoor om de ziekenhuispas voor Stanley op te halen en Piet naar de bank omdat hij geld moest overmaken. We zouden elkaar wel weer ontmoeten. Bij het verzekeringskantoor had ik de pech dat de gegevens wel binnen waren maar er kon geen pas worden geprint omdat de machine niet werkte dus ving ik hier bot. Nou ja, dan ook maar naar de bank en daar zat Piet te wachten en er waren nog ruim honderd wachtende voor hem en het ging verschrikkelijk langzaam zodat we na zo’n drie kwartier toch maar zijn gegaan omdat het niet echt opschoot. Dan gaan we maar een heerlijke cappuccino drinken bij The Laughing Buddha, een restaurant waar we nog al eens gaan eten, gesloten vanwege het overlijden van het oude baasje die we vorige week nog gesproken hebben. Dan maar naar een nieuw restaurantje dat een deze dagen geopend zou zijn en waar Sara, een Nederlands vrouwtje die ook wel eens coach is geweest voor Kellebeek studenten en samenwoont met een Keniaan die samen dit tentje gaan runnen maar wat denk je, nog niet geopend, pech maar het gaat er wel leuk uitzien en volgende week gaan ze dan ook echt open maar daar hadden we nou niks aan. We zijn maar ergens anders een glaasje limonade gaan drinken want we konden echt niet meer tuffen. Daarna zijn we weer naar huis gegaan en zijn echt voor de kat zijn viool naar de stad gegaan. Ach, je bent er mee van huis. s’Middags is de nagelboer nog geweest en verder hebben we het rustig gehad dus verder niks te melden alleen dat er vandaag geen druppel regen is gevallen.
25.03
Vandaag hebben we, we zijn Diana, de maakster van de kleding, Yvette, Piet en ik om 8.00 uur de bus genomen richting Rangala met een paar grote zakken met uniformen om de kinderen van de Equatorschool blij te maken met hun nieuwe kleren. Toen we daar kwamen straalden het schoolhoofd en het medeschoolhoofd door afwezigheid wat eigenlijk wel erg tegenviel terwijl we toch degelijk een goede afspraak hadden gemaakt. Achteraf hebben ze een pittige mail gekregen. Het vervangend hoofd echter straalde van kop tot teen en pakte gelijk de zaak met nog een andere lerares grondig aan. Er werd een groot kleed op de grond gelegd waarop de uniformen per klas werden verdeeld. Dit was gemakkelijk omdat Diana alle namen in de uniformen had gezet. Vraag niet hoe maar de namen stonden met dikke vette letters in de kragen van de jurken en bloezen, op sommige bloezen waren achterop stukken stof genaaid met de namen. Op de broeken stonden de jongensnamen gewoon midden op de pijpen dus het kon niet missen. Het waren ook geen echte confectiematen maar daar doen ze hier niet moeilijk over en ook aan de afwerking mankeerde er volgens onze normen nogal het een en ander maar geen kniesoor die daar op lette. Per klas werden de kinderen binnengeroepen en dat was zo leuk om te zien. Ze hielpen elkaar met de kleren aan te trekken en sommige kinderen dansten door het lokaal of hun leven er vanaf hing, geweldig. Nadat alles was uitgedeeld kregen de kinderen eerst een kop thee en daarna moest er een groepsfoto voor de sponsor de Lionsclub Rooosendaal, worden gemaakt maar dat was een hele klus omdat er toch al weer een aantal kinderen met andere dingen bezig waren maar deze werden zowat met de haren door andere kinderen naar de plek gesleurd waar we de foto’s wilden maken. Ook waren er maar genoeg kinderen die toch het besef hadden ons te bedanken, soms met een dikke knuffel en dat doet je dan toch wel wat want het was toch een groot aantal gehandicapte kinderen bij elkaar, maar dan ook echt heel blije kinderen. Het was een prachtig gezicht, geen scheuren meer of afgewassen jurken en bloezen nu was het een echte eenheid, mooi oranje-wit geblokt en zeg maar safarigroene broeken voor de jongens. Ook Diana genoot zichtbaar van haar resultaat, zij blij, wij blij, personeel en de kinderen blij, wat wil je nog meer. Nadat we zijn vertrokken richting Ugunja zijn we eerst een plas gaan doen bij de dagopvang van Eunice, die heeft kleurig nette gaten in de grond en hier zit geen ongedierte want als je ergens naar het toilet gaat bestaat er een grote kans dat er een blauwe vlieg of een ander onbestendig insect tussen je slip en je billen zit en dat kan aardig kriebelen. Ook zijn we even bij kleine Stanley gaan kijken die gisteren erg ziek was maar vandaag toch weer een stuk bekomen was maar het lachen ging hem nog niet zo goed af. We hebben in Ugunja wat gedronken, hebben daarna twee motoren genomen en zijn naar Mildred’s huis gegaan omdat we hier nog vier grote lege zakken moesten afleveren waarin de maïs had gezeten die we van haar hebben gekocht en hier in het weeshuis hebben afgeleverd zodat we daar ook weer vanaf waren. In de loop van de middag zijn we weer teruggekeerd naar Kisumu, op deze manier hebben we een leuke dag gehad en is onze missie helemaal volbracht.
26.03.
Weer een rustige dag. Piet is naar de stad gegaan en ik kreeg Redemptor op bezoek . Ook zou Francis komen lunchen, een jonge priester die eigenlijk geen type is om priester te zijn maar hij heeft er voor gekozen maar kan er op een bepaalde manier niet meer onderuit komen, maar hij liet verstek gaan. Vanmiddag zijn we naar de Kisumu intratuin gegaan omdat we hier bij het huis een nieuwe boom wilden planten en wel een eucalyptusboom. We hebben voor € 3,- verreden en een prachtig boompje voor € 0,10 gekocht. Dat is nog eens zaken doen, ze waren nu eenmaal niet duurder maar het vervoer was prijziger, dat was wel lachen. Het was een geweldig lief klein boompje met frisse bladeren maar eer we thuis waren hingen ze al op half elf en ik ben benieuwd of ze nog rechtop zullen komen maar dat zien we morgen dan wel weer. Willis heeft het boompje gelijk geplant en goed water gegeven en ook is er nog een flinke regenbui overheen gegaan dus misschien is het nu wel verzopen maar ook dat zien we morgen wel weer. Voor we naar huis gingen wilde we graag nog wat drinken op een terras waar we regelmatig iets drinken. Ik bestelde een fijne milkshake en piet een tuskertje. Maar wat denk je hij kreeg het niet want voor half vijf mag er geen alcohol geschonken worden. Een regel die ze jaren geleden in het leven hebben geroepen. Nou dan maar niks we zijn gewoon weg gegaan, ha ha eigen schuld dikke bult
27.03
Ik heb nu niet zo veel meer te vertellen want we zijn nu afgewerkt en voor de rest is het toch allemaal hetzelfde, Piet gaat boodschappen doen, geld of groenten halen, ik doe dit, hij doet dat dus ik denk dat de lange verhalen nu wel over zijn. Wel zijn we vandaag nog met Mary voor controle naar het ziekenhuis gegaan en bij het buiten gaan bij de poort kwam er een pick-up het terrein op rijden met daarin een lijk op een matras en bij het mortuarium stonden nog eens zeven lijkkisten buiten op de grond met daaromheen een groot aantal mensen. Er stond een man te dansen en als hij op een fluitje blies werd er door familieleden of weet ik wie twee of drie kisten van de grond gehaald en een vertrek in gedragen dus stonden die kisten weer binnen dat was eigenlijk wel bizar om te zien maar het was vandaag dan ook weer opruiming in het mortuarium en een grote drukte.
28.03
Over vandaag heb ik niets bijzonders te melden. We zijn in de loop van de middag naar Tillapiabeach gegaan wat toch iedere keer weer interessant is om te zien wat daar allemaal gebeurt. Er worden in het meer auto’s motoren en fietsen gewassen maar ook gezwommen en afvalwater van de visrestaurants in geknikkerd, eigenlijk echt smerig maar leuk om het allemaal aan te zien. Ook zijn de ouders van Yvette vandaag aangekomen om de laatste veertien dagen samen met hun dochter door te brengen. Piet is nog even bij een van zijn vriendinnen langs geweest, deze keer van het mortuarium. Er waren maar zesentwintig lichamen deze keer.
29.03
De gehele nacht heeft het geregend en dat gaat echt tekeer op die golfplaten die op ons huisje liggen dus de nachtrust is ernstig verstoord. We zouden om 6.30 uur richting kerk gaan om toch nog eens onze gelovige kant te laten zien voor zover die er is maar het regende nog en eigenlijk was ik hier wel dankbaar voor zodat we langer konden blijven liggen. Twee uur later was het helemaal droog en zijn we samen met Mary van hier en Yvette met haar ouders toch richting kerk gegaan. Het was ontzettend druk, wat zouden de priesters bij ons blij zijn met zo’n klandizie. Hier zit met gemak suizend man in de kerk he. Het was dan ook palmpasen en echt iedereen kreeg een stuk van een palmtak en hier werd heftig mee gezwaaid tijdens het zingen. Nu had Corrie Musters met Yvette en ook met haar ouders wat kazuifels en onderjurken voor een priester meegegeven en tegen het einde van de mis moesten we, Yvette en ik met die gevallen naar voren komen en moest er wat van onze zijde gezegd worden. Daar stonden we dan met een mond vol tanden voor een overvolle kerk. Ik nam de touwtjes maar in handen en vertelde de menigte dat we uit Nederland kwamen en dat vrienden van ons deze kleren hebben meegegeven en we deze hier aan de kerk af moesten geven, klus geklaard en na ruim drieëneenhalf uur stonden we weer buiten pff. Mij zien ze voorlopig niet meer in een kerk ik heb het wel weer gehad voor een lange periode. In de loop van de middag hebben we Yvette en haar ouders meegenomen naar Dunga Beach waar door de Dunga vrouwen volop vis werd schoongemaakt om zo snel mogelijk weer te verkopen. Er is hier zoveel moois te zien aan activiteiten en prachtige vogels. Na wat rondgekeken en wat gedronken te hebben zijn de motorrijders ons weer op komen halen om tegen de avond samen uit eten te gaan maar de regen heeft geen roet maar water in het eten gegooid. Tijdens het eten kwam de regen met bakken naar beneden zetten zodat we met de tuk-tuk terug naar huis via grote waterplassen over de weg hobbelden.