NU DE UNIFORMEN NOG

NU DE UNIFORMEN NOG.
16.3
Vandaag is er niet zoveel gebeurd, alleen hebben we de gehele dag zonder stroom gezeten. Vanochtend heb ik het verslag van gisteren nog net kunnen typen maar voor Piet was het een desillusie mijn verslag te plaatsen maar tegen een uur of zes was de stroom weer voor een korte tijd terug en heeft hij de gelegenheid direct aangepakt en mijn verhaal geplaatst maar toen het de beurt was aan de foto’s kon hij het weer schudden omdat we weer geen stroom hadden maar dit was na een klein uurtje weer opgelost en heeft hij deze alsnog geplaatst. Vanmiddag zijn we nog wel even naar de stad gegaan en hebben daarna een duik genomen want het is toch zo heet. Het is elke dag meer dan dertig graden dik over de dertig zelfs. Iedereen zegt hier maar dat the rain near is, oftewel de regen komt er aan maar ze houden zichzelf goed voor de gek want er valt gewoon geen druppel wat wel hoge tijd wordt want de voedselvoorraad is erg schaars en er zijn al genoeg mensen op het platteland die niks meer te eten hebben terwijl er normaal gesproken altijd nog wel een voorraad in de schuren zit. Ook is het faillissement van onze giftshop uitgesproken, we hebben niks meer en vele kinderen en dames (wat de bh’s betreft) lopen er weer monter bij maar wij zijn helemaal los. Met Mary gaat het al wel wat beter maar het is nog geen halleluja en ze heeft best nog wel buikpijn als ze wat heeft gegeten. Ook wonen we hier toch wel in een gevaarlijk gedeelte van de stad, iedere avond ga ik zo’n tien minuten tot een kwartiertje met Tamy spelen voor aan de gate oftewel de poort. Toen ik vanavond bij de poort kwam was Richard, de securityman, nog wat overstuur want net voordat ik kwam was er een man vlak voor de poort aangevallen door vier jongelui die geld van de man eisten. Of de man geld heeft gegeven wist Richard niet maar de jongens hebben het wel op een lopen gezet nadat de man hevig gilde en Richard zoiets riep van “maak dat je wegkomt” en waar de man is gebleven wist hij ook niet omdat hij zelf niet buiten de poort is geweest. Zelf is hij afgelopen juni ook heel erg goed weggekomen omdat hij werd neergeslagen met een vreemd voorwerp op zijn hoofd. Twee jongelui die hier verbleven kwamen thuis en zijn waarschijnlijk vanuit de stad achtervolgd en hier binnen de poort overvallen. De jongelui kwamen met de auto de compound oprijden en tevens kwamen er twee mannen achterop die eerst Richard wilde vastbinden maar omdat hij zich stevig verweerde en de jongelui wilde beschermen werd hij met waarschijnlijk een nep geweer op zijn hoofd geslagen en bloedde zo hevig dat hij direct naar het ziekenhuis is vervoerd en een maand uit de running is geweest. Zo zie je ook op een beveiligde compound ben je niet honderd procent zeker van de zaak. Dat is ook Kenia n vanavond waarschuwde hij ons nog een terdege dat we s’avonds toch heel egr voorzichtig moeten zijn en zeker bij het thuiskomen omdat we hier toch wel in een donkere straat wonen. Gelukkig is de compound vrij aan het begin van de straat en behoorlijk goed aan de voorkant verlicht maar toch moet je op je hoede zijn en blijven.
17.03.
Om 9.00 uur zaten we vanochtend al bij Zrs. Lucy en Dorothey in een comfortabele bank om een praatje te maken over het geitenhok. De grappenmaker die dat hok heeft gemaakt heeft de zaak totaal onderschat en een hok van “inferieure” kwaliteit gemaakt. Hij had het ons heel mooi voorgespiegeld maar in werkelijkheid deugt kan het wel wat beter. Het gaas is veel te dun en de bok stampt er als hij nukken heeft zo doorheen en ook de deuropening en het trapje waren volgens de geitenboer, een echte kenner, helemaal verkeerd gemaakt met het gevold dat de timmerman of hoe je zo iemand noemt een deel aan het hok moest veranderen en dat kostte ons nog eens een dikke Ksh. 30.000 is ruim € 300,- en daar hadden we totaal geen zin meer in dus vandaar dat we een babbeltje met de nonnekes moesten maken en ook zij waren het er mee eens dat het ons niets meer mocht kosten dus dit is mooi afgewerkt en de klojo moet maar zien hoe hij aan zijn geld komt, maar niet van ons. Na de nonnen wilden we naar Karin Knoopsgat (de naaister) gaan om de uniformen op te gaan halen zodat we weer aan de slag konden met het snijden van de gaten en de knopen aan te naaien maar helaas zijn ze morgen pas gereed. Vandaag is Rosy jarig en gisteravond hebben Piet en Yvette haar huisje versierd maar helaas heeft ze er vandaag niet van kunnen genieten want toen we thuiskwamen vertelde Mary dat nu Rosy in het ziekenhuis was opgenomen omdat ze hevige hoofdpijn had terwijl we vanmorgen toen we haar feliciteerden niets aan haar merkten maar achteraf loopt ze al drie dagen met een zwaar hoofd. Na de lunch zijn Mary, Redemptor, Yvette en ik naar het ziekenhuis gegaan om haar te bezoeken en ze lag aan een infuus maar morgen zal ze waarschijnlijk wel weer ontslagen worden want hier wordt je al heel snel in een ziekenhuis opgenomen als je een verzekering hebt, ook een pure geldkwestie. Piet is tegen de avond ook nog even gaan kijken, ze was al weer van het infuus af en wilde graag weer naar huis maar mocht niet mee maar al bij al valt het gelukkig allemaal reuze mee. Voor de rest is het bloedheet en wordt er alleen maar over de naderende regen gesproken die van harte welkom is voor de mensen hier, maar voor ons is een duik in het zwembad dan ook een welkome verkoeling.
18.03
Vorig jaar heeft de bewaker het katje mee naar huis genomen wat ook op dezelfde dag is aan komen waaien als Tamy. Nu had hij al verschillende malen gevraagd of we eens een keer bij hem op bezoek wilden komen en dat hebben we vanmorgen gedaan. Net na 9.00 uur kwam Benson ons ophalen en zijn we naar zijn huisje gereden in een sloppenwijk die er echt heel armzalig uitzag. Hij woont precies naast een kerk en wat daar in die kerk van golfplaten allemaal gebeurde hoeven we geloof ik niet te weten. Er werd geschreeuwd en dezelfde geluiden hoorden we als in een seksfilm , raar hoor maar het waren blijkbaar iets van boetedoeningen als ik het goed begreep van Richard maar ik was er niet kapot van. Wel van die kleine kat, dat is me toch een mooi beestje geworden. Het is best een fijn poesje maar ze ziet er echt heel goed uit. Niet echt zo’n magere sloppenkat maar een mooi doorvoed katje met nog steeds een blauw en een bruin oog, de kleine Bowie. Na een klein uurtje ben ik weer terug naar Panda’s gegaan en Piet naar de kapper maar deze keer was het geen succes. Hij moet echt vrijdag terug om het af te laten werken, dan wordt de zaak waar wij altijd onze haren laten knippen weer heropend. Hij ging naar een ander filiaal van dezelfde eigenaar maar het knippatroon was wel even heel anders ( zie zijn facebook) maar vrijdag komt het wel weer goed. Ik ben toen ik thuis was weer met Yvette naar Rosy in het ziekenhuis gegaan waar “tyfus” geconstateerd was wat hier toch wel vaak voorkomt. Ik heb wel een flinke flater geslagen, ik stond wel aan hetzelfde bed waar Rosy gisteren lag maar er lag een ander vrouw in dat bed maar omdat het bed in een vrij donkere hoek stond en de mensen zelf ook zo donker zijn had ik er in eerste instantie geen erg in dat er iemand anders in dat bed lag. Ik vroeg haar hoe het nu met haar ging maar haar stem was anders en plotseling zag ik ook een onbekende tas achter op het bed staan. De verpleegster die zag het schouwspel aan en kwam me zeggen dat Rosy naar een andere kamer was verhuisd want ze lag op de verkeerde afdeling namelijk de verlosafdeling en Rosy hoefde echt niet te bevallen. Zo’n voorval is echt weer iets voor mij en nadat we Rosy bezocht hadden zijn we maar snel door de afdeling terug naar buiten gelopen. Ook ben ik met Diana, de maakster van de uniformen naar Karin Knoopsgat gegaan om de rest van de uniformen op te halen die van randen rond de gaten waren voorzien. Nu is nog niet alles compleet wat haar machine heeft het begeven zodat we morgenavond het verdere restant op kunnen komen halen maar voor zover het kon heeft Piet de gaten gesneden en hebben Mary, Yvette en ik de knopen aangenaaid. Op deze manier kom je de dag ook goed door en het was nog gezellig ook.
19.03
Al weer een nieuwe dag. Piet is eerst naar de supermarkt gegaan en is geld gaan pinnen. Ik moest thuisblijven want Redemptor zou rond 9.00 uur bij ons zijn om de huur van de afgelopen maand op te komen halen maar het zou geen Keniaanse zijn als ze op tijd had gekomen dus rond 10.00 uur stapte ze binnen met de verontschuldiging van sorry ik ben te laat, dat had ik zelf ook al wel geconstateerd. Ach, ik had verder toch niet zo veel te doen en ben nadat ze weg is gegaan weer aan mijn fotoboek deel 2 gaan werken. Toen Piet thuiskwam hebben we eerst een lekker bakje koffie gedronken en is hij weer met Mary naar het ziekenhuis gegaan voor een kleine ingreep bij haar en ik ben weer verder gegaan met de foto’s. Rosy mocht vandaag ook naar huis maar tegen 2.00 uur was ze er nog niet dus ben ik naar het ziekenhuis gelopen, een ander ziekenhuis waar Piet met Mary naar toe was gegaan, het vergaat hier dan ook van de kleine hospitaaltjes. Ze zat op de rand van haar bed te wachten op haar ontslagformulier. Om 9.00 uur had ze te horen gekregen dat ze definitief naar huis kon maar ze moest nog heel even wachten op de dokter voor de toestemming. Dat heel even wachten werd 12.00 uur en daarna moest ze nog even wachten op de officiële papieren. Dat even wachten werd door mij na 2.00 uur snel opgelost. Terwijl ze nog op het bed zat kwam er een doodzieke vrouw binnen en moest op haar bed gaan liggen. Ik zei tegen Rosy kom maar mee, we staan zo buiten. Ik klampte een secretaresse aan en zei haar dat ik maar heel weinig tijd had vanwege een andere afspraak dat helemaal niet waar was maar het werkte. Ik stond echt “dreigend” heftig op mijn horloge tikkend voor haar en dit had resultaat. Ze verwees ons naar de apotheek waar het ontslagbewijs inclusief de nodige medicijnen aan ons moesten worden afgegeven. De tuthola die achter het loket zat had lunch-time maar dat was ook onmiddellijk opgelost toen ik weer heftig naar mijn horloge wees en zei dat ik meer te doen had dan wachten tot ze uitgeluncht was. Er moest nog even een kopie van Rosy’s verzekeringsbewijs gemaakt worden en inderdaad stonden we na tien minuten op de straat en Rosy was helemaal ontdaan en toch blij, ze was bang dat ze anders tot 17.00 uur had moeten wachten en daar heb ik toch maar eens mooi een stokje voor gestoken. Kon ik voor mezelf maar eens zo opkomen, voor een ander lukt het wel. Thuis is ze direct naar bed gegaan bij ons en ook Mary lag hier al te slapen vanwege haar ziekenhuisbezoek. Was wel grappig in de ene kamer lag Mary en de andere Rosy te rusten. Mary moest voor een specifiek vrouwelijke ingreep naar het ziekenhuis. Na de ingreep zij de dokter dat ze over een paar maanden wel weer zo ver was dat er een Muzungu baby gemaakt mag worden. Wat is nl. het geval, de dokter dacht dat Piet de echtgenoot van haar is, leuk he. Mary is trouwens nog lang niet de oude en loopt regelmatig met heftige buikpijn rond, dit is niet goed maar ze wilt niet terug naar de dokter. Terwijl de schone slaapsters in het mandje lagen kregen wij bezoek van Florence, de dame die ons altijd heeft geholpen in de boekenwinkel als we om studieboeken moesten voor de leerlingen die we gedurende de jaren gesponsord hebben. Ze had vorig jaar oktober een pakketje naar Nederland gestuurd met daarin een geel-blauwe blouse voor Piet waarin hij net een zanger lijkt en ik kreeg vijf paar oorbellen, geweldig toch. Nu kwam ze ons op Panda’s bezoeken en is tegen 17.30 uur weer naar huis gegaan, ik ben nog wel even mee naar haar huisje gegaan. Het is altijd leuk om te weten waar mensen wonen.Later ben ik nog de rest van de uniformen bij KK op gaan halen. Nu is alles compleet en kan ik morgen weer de laatste knopen aan gaan naaien.
20.03
Vandaag waren we uitgenodigd bij een priester die en aantal jaren in Roosendaal in het missiehuis van de paters van Mill-Hill heeft gewoond. Deze man heet Hans Burgman en is inmiddels al wel dik in de tachtig, heeft Parkinson en suikerziekte, maar is toch nog een potige man. Hij heeft zoveel jaartallen genoemd dat ik niet meer precies weet hoe lang dat hij hier al pioniert maar hij heeft zijn diamanten professiefeest al gevierd. Voor deze man hebben we veel bewondering gekregen want wat deze man hier in het project Pandi-Pieri heeft gepresteerd is gewoon geweldig. Van een kleinschalig schooltje heeft hij dit project uiteraard met medewerking van vele lokale mensen uitgebreid tot een geweldig geheel. Hij heef voordat hij hieraan begon een jaar tussen de lokale bevolking in de sloppenwijk gewoond en is nagegaan waar de mensen behoefte aan hadden en niet wat hij zelf graag zou willen. Zo kwam van het een het ander. Nu bestaat het project uit opvang voor straatkinderen, een school met een individuele opleiding voor kinderen met leerproblemen, een heel groot medisch centrum waar iedereen uit de sloppenwijk Nyallende terecht kan. Vandaag was het speciaal bloeddruk meten, bloedsuiker prikken en controle op baarmoederhals kanker. Piet heeft ook nog even zijn bloeddruk en suikergehalte laten meten. Aan het baarmoederhalskankeronderzoek ( wat een lang woord!)heeft hij niet mee gedaan dat vond hij niet nodig. Er is ook een baby en kinderconsultatie bureau en een hospitaaltje . Het medisch centrum noemt hij de kannibaal omdat dit centrum het grootste gedeelte van het project en de beschikbare grond heeft opgeslokt. Ook is er een hele mooie praktijkruimte voor kunstenaars waaronder veel tekenaars waaraan hij iedere vrijdagmorgen nog lesgeeft. Zelf heeft hij een groot aantal jaren les gehad van Wim Schütz een bekende Roosendaler en kunstenaar. De lokale kunstenaars in opleiding hebben in de bestaande kerk ook een geweldig mooie kruisweg aangebracht, echt een knap staaltje werk. Ook is er een naar hem genoemd restaurant waar iedereen uit de sloppenwijk tegen echt lage prijzen terecht kan. We waren met zijn drieën voor een maaltijd bestaande uit vis of kip en ieder twee consumpties 800 Ksh. kwijt, acht eurootjes dus, da’s geen geld. Ook heeft hij door heel Kisumu een omaproject, je zult je afvragen wat dit inhoudt, nou het volgende. Hier in Kisumu zijn enorm veel weeskinderen wiens ouders aan Aids zijn overleden. Hij heeft een dikke tweehonderdenzestig van deze kinderen ondergebracht bij gezinnen, verspreid hier in Kisumu ,die voor deze kinderen willen zorgen in ruil voor een ziekenhuisverzekering waar het hele gezin dan van kan “profiteren” als een van de gezinsleden ziek is zodat ze geen ziekenhuisopnamekosten hoeven te betalen. Dit brengt enorm veel werk met zich mee en tot op heden zijn nog niet al die gezinnen verzekerd omdat er iedere keer weer kinderen alleen komen te staan en opvang nodig hebben maar ruim tweehonderd gezinnen hebben al zo’n verzekering. Ja, echt respect voor deze man die dit alles toch maar voor elkaar heeft gekregen en nog steeds heel nauw is betrokken bij het geheel ondanks zijn hoge leeftijd. Na dit bezoek zijn we echt onder de indruk met de tuk-tuk naar huis gegaan en zijn we weer begonnen met gaten maken en knopen naaien maar we hadden er niet zo veel zin in en hebben maar een klein deel gedaan. De rest komt overmorgen wel weer want morgen gaan we naar Rangala voor ons laatste bezoek aan Jacinther voor we naar huis gaan.
21.03
Het was inderdaad de laatste keer maar niet echt een succes. We hebben om 8.00 uur de bus genomen samen met Yvette die graag naar het babyhome wilde gaan. Toen we aankwamen in Rangala stond Mildred ons al op te wachten maar voelde zich heel ongelukkig en begon te huilen omdat ze de gehele week al nachtdienst had gedraaid in het Baby Home en ze was nog maar tien minuten thuis en werd weer door de zuster, hoofd van het Baby Home teruggeroepen om weer en volle wacht te draaien terwijl Mildred zich helemaal niet lekker voelde maar ze moest gewoon anders kost het haar d’r baan,nu moest ze doorwerken tot morgenochtend 6.00 uur, dat is toch niet menselijk. Moet ze daar vierentwintig uur achter elkaar met die kinderen bezig zijn, hou je verstand er maar eens bij. En dat allemaal voor het zelfde geld, geen extra toelage, geen ORT toeslag of iets dergelijks. Dat was Mildred maar we gingen voor Jacinther waar Mildred wel even bij mocht zijn. We hebben langer moeten wachten dan dat we haar gezien en gesproken hebben. Eerst moesten we bij het schoolhoofd komen die heel comfortabel in een prachtige armstoel zat en deed of ze het druk had, misschien was dat wel zo maar we kwamen niet voor haar. Toen we Jacinther eenmaal te zien kregen ( het lijkt wel gevangenistaal) toonde ze wel blijdschap maar was toch erg terughoudend en na enkele minuten toen we wat zaten te praten zei ze dat we maar terug naar haar moeder moesten gaan want ze moest weer een les gaan volgen. Daar zaten we dan, ruim anderhalf uur rijden om misschien tien minuten dat kind te zien maar zij kan er ook niks aan doen ze is nu eenmaal heel plichtsgetrouw en een serieuze student. Het is op school ook een totaal andere Jacinther dan wanneer ze bij ons is. Dan is ze vrolijk en vrij maar hier is ze gesloten en haast ondoorgrondelijk wat we tevoren al wisten maar we wilden haar beslist nog een keer zien voordat we weer teruggaan. We hebben samen, Piet en ik op een muurtje op de school nog een flesje drank genuttigd, we zijn daarna ook even naar het babyhome gegaan waar we weer gelijk als klimpalen fungeerden. Ik ben nog even gebleven, Piet heeft de piki-piki naar Ugunjja genomen waar vandaag het stapelbed voor Stanley en zijn moeder werd geleverd. Na nog een poosje een praatje met de zuster gemaakt te hebben heb ik ook een piki-piki genomen en ben op bezoek gegaan bij Rose, de zus van Mildred met wie ik een paar weken geleden naar Homa-Bay ben geweest op kraamvisite bij haar dochter. Ik was toen niet alleen met haar maar we gingen met een aantal vrouwen. Ze was me hier zo dankbaar voor dat ze Piet en mij had uitgenodigd om een hapje te eten en dat was heerlijk. Piet kwam wat later nadat hij het bed voor Stanley in elkaar had gezet hij heeft ook weer iemand heel gelukkig gemaakt. Rond 14.30 uur hebben we de bus ook weer samen met Yvette teruggenomen zodat we toch weer lekker op tijd thuis waren. Eten hoefden we niet meer maar wel zijn we nog een klein hapje en een drankje gaan nemen maar het weerlichtte aan alle kanten en op en gegeven moment kwam het water met bakken naar beneden zetten zodat we pas weer naar huis konden toen de regen was opgehouden. Ze gaan het menen daarboven en vanaf nu zullen we veel water niet zien branden maar vallen waar de mensen hier heel gelukkig mee zijn maar wij minder maar het hoort erbij.