Veel te doen de eerste week

VEEL TE DOEN DE EERSTE WEEK
19.1.
We zijn vanmorgen op tijd opgestaan, ook het spookje had een rustige nacht. Rond 8.30 uur zaten we weer lekker te ontbijten met z’n vieren. Corry vertrok vandaag naar Rangala om daar op het platteland haar werk te doen maar eerst moest ze nog wat regelen voor een van haar “adoptiekinderen” en de jongen stond om exact zoals afgesproken, 8.30 uur voor Corry’s neus en hij kon ook nog even aanschuiven. Zij zijn vertrokken en wij gingen met z’n drieën richting stad. Eerst gingen we naar de opticien voor Jacinther. Als ze een poosje leest of TV kijkt gaan haar ogen tranen en nu bleek dat ze toch een bril moet dragen al heb ik hier mijn bedenkingen bij want een opticien verkoopt graag. Wel jammer dat brilletje op haar neus, ze heeft zo’n leuk smoeltje. We gingen een paar deuren verder naar de apotheek om malariapillen te halen omdat deze zaterdag gesloten was. Waarom? Nou gewoon alle personeel had behoefte aan een vrije dag. Na de pillenboer gingen we naar de computershop om ons wifimodem te laten activeren en Jacinther stond al te springen want ook moesten we naar een telefoonshop om haar telefoon (een van de velen die we hebben meegekregen van diverse mensen, bij elkaar vijfentwintig precies) die ze had uitgezocht te laten werken. Dat viel vies tegen want Piet moest een geldig paspoort overleggen en beslist geen kopie. Nou toen sprong ze niet zo blij het was meer een mak schaap maar oké we beloofde haar terug naar huis te gaan na eerst een kopje koffie gedronken te hebben maar nu hadden wij pech, de koffieshop is heengegaan dus we hebben de matatu maar gelijk terug naar huis genomen en beloofden ons zelf thuis maar een kop koffie. Toen we hier aan het begin van de straat uit de matatu stapten verstijfde Jacinther opeens en riep in paniek “Piet call mam”, wel een paar keer en ze begon te huilen. Wat was er nu, sinds vorige week donderdag werd haar neefje van een jaar of tien vermist uit een dorp op het platteland. Laat die jongen daar nu voor onze neus tenminste een twintig meter verder lopen met nog een andere jongen. Piet belde gelijk haar moeder Mildred maar kreeg niet direct contact zodat de jongens de ruimte kregen om verder te gaan. Het was ook zo raar, Piet probeerde opnieuw te bellen en Jacinther en ik gingen achter de jongens aan. Op een gegeven moment riep ze de naam van haar neefje, hij keek om zag haar en zette het samen met dat ander kereltje op een rennen en ze verdwenen tussen een aantal vrachtwagentaxi’s zodat wij hun spoor bijster waren. Een aantal chauffeurs die op een job stonden te wachten zagen ons zo zoekend bezig en vroegen ons wat er was en waarom we zo paniekerig deden. Jacinther legde de situatie in haal eigen taal uit en de mannen beloofden ons uit te kijken naar die jongens nadat ze hun signalement had gegeven. Ze beloofden de jongens uit te leveren aan de politie, ze hebben verder toch geen andere kleding en lopen nu als zwervertjes rond. Ongelofelijk, het was zo’n lief kereltje voor zijn ouders en kon heel goed leren. Jacinther kende ook de jongen die bij hem was en ze wist te vertellen dat dit een slecht oppassende jongen was. Zo zie je maar wat verkeerde vrienden ook hier teweeg kunnen brengen. Dit moet een gepland plan zijn geweest. Na wat telefoontjes over en weer met Mildred hoorden we dat de vader in Kisumu was om de jongen te zoeken. Mildred had de vader telefonisch gezegd te contacten met haar dochter via Piet’s telefoon. Zodoende kon ze precies uitleggen aan de vader in welk gebied de jongens rondzwerven. Dit was echt een hele consternatie maar al bij al had het kind nog geen goedwerkende telefoon. Na thuis wat gedronken te hebben zijn we weer terug naar de stad gegaan naar de telefoonshop en na ruim een uur kwam ze dansend en heel dankbaar naar buiten zodat haar dag toch weer goed was. We brachten haar naar het busstation tegen 16.00 uur zodat ze deze tijd de bus terug naar huis kon nemen maar ho dit ging niet door. De bus was hartstikke vol en ze moest ruim een uur wachten maar tijdens de wachttijd kon ze spelletjes op de telefoon doen dus dit viel haar niet zwaar. Ook al had ze geen telefoon had gehad zou ze geduldig met een aantal andere mensen hebben gewacht. Piet en ik zijn nog voor een keer kip met rijst gaan halen omdat hij geen zin meer had om te koken. Terwijl we lekker aan de kip zaten kwam Rosy binnen en is ook maar weer aangevallen, alles op, niks meer over voor de wachter. Maakt verder niets uit als er maar iemand mee geholpen is. Piet is heel blij want we hebben weer internet en daar is hij en ik natuurlijk ook mee geholpen.
20.1
Vandaag zijn we naar Rangala gegaan. Piet was al wat eerder naar het busstation gegaan vanwege de drukte, we zouden de bus van 9,00 uur nemen maar voor 8.00 uur was Piet daar al ter plekke en belde me dat de bus om 8.30 uur vertrok dus moest ik maar snel komen. Zo gezegd zo gedaan, ik een matatu gepakt naar het busstation en de bus was net vertrokken maar ik kon hem nog tegenhouden terwijl Piet nog bij het station stond te wachten heel zenuwachtig want hij had daar twee buskaartjes. Er was een heel vriendelijke man die Piet ging ophalen en zo kwam het toch nog goed al kreeg ik natuurlijk te horen dat hij dit nooit meer op deze manier doet en ik moet voortaan maar gelijk meegaan anders vertrekt hij zonder mij. We hadden afgesproken dat we Mildred en Jacinther zouden ontmoeten in het babyhome en toen wij daar aankwamen werd ons gelijk gevraagd, eerder bevolen mee naar het ziekenhuis te gaan met een aantal baby’s. Mij werd gelijk een huillende baby en een fles in mijn handen geduwd met andere woorden geef het kindje wat eten. Nadien gingen we in polonaise met de baby’s via de tuin naar het hospitaaltje, Piet incluis en daar zaten we dan, helemaal niet de bedoeling, we zouden Jacinther afleveren op haar school. Na een goed uur konden we dan toch richting school en hier waren we boven verwachting snel klaar. Na afscheid genomen te hebben van Mildred zijn we met de piki-piki (weten jullie nog de motor taxi) naar de school voor de kinderen met een handicap gegaan om een afspraak te maken over het maken vaan toch wel honderd uniformen voor de kinderen. Ook dit was snel geregeld dan maar naar het kinderdagverblijf waar we de speeltoestellen gaan laten leveren. Ook snel gefikst zodat we de bus terug naar Kisumu hadden om 14.30 uur. De gehele rit heb ik zitten slapen dus we waren ook weer snel terug in Kisumu. We zijn nog even naar de groentemarkt gegaan en daarna met de matatu naar huis die weer goed vol zat. Wat er precies gebeurde weet ik niet maar op een gegeven moment werd er hard gegild en met armen gezwaaid. Na dat lawaai en zwiepende armen stopte de chauffeur en iedereen moest uitstappen alleen wij mochten blijven zitten en hadden verder tijdens de rit een privé chauffeur maar de reden werd niet gezegd. Niet erg wij al lang blij dat we weer veilig thuis zijn gekomen.
21.1
Soms zit het mee, soms zit het tegen. Vandaag liep het niet zoals wij dit wilden. Voor de middag gingen we eerst naar de flappentapper en daarna naar apotheek om zalf te halen voor Mary. Ze heeft uitslag in haar gezicht maar ze konden dit spul niet leveren, alleen maar op recept, dan zien we morgen maar. Daarna gingen we naar de bank om geld te storten voor de School van Jacinther en een nieuw bankrekeningnummer voor ons zelf te openen. Dat storten was geen probleem, we moesten wel een poos wachten maar daar waren we dan wel van af. Het openen van een nieuwe rekening liep eigenlijk ook op rolletjes totdat degene die ons hielp een handtekening van de grote baas moest hebben en dat ging zo maar niet door. Hij moest een verblijfsverklaring hebben van de immigration, het visum alleen was niet genoeg. Na zeker een uur bezig te zijn geweest konden we onverrichte zaken de bank verlaten. Het was inmiddels al 13.00 uur geweest dus zijn we eerst maar ven een hapje gaan eten met een heerlijke kop koffie. Hierna op naar de immigration en wat denk je, jawel gesloten ….gvd. Al bij al veel tijd kwijt en nog niks hebben, morgen beginnen we wel weer opnieuw hopend op een goede afloop. Wel heeft Piet voor € 9,- nog drie nieuwe korte broeken gekocht, ik twee kilo aardappelen voor € 1,50 en daar doen we het voor vandaag maar mee.
En weet je, vanavond voor het eerst een klein buitje regen.
22.1.
Vandaag is het gelukt, we hebben een nieuwe bankrekening maar wel bij een andere bank waar we eerder een rekening hadden. Na het ontbijt gingen we naar de immigration en daar kregen we te horen dat we geen verblijfsvergunning kregen voor de KCB bank waar we graag een rekening wilden openen maar deze bank is een staatsbank en hiervoor moet je minstens twee jaar in Kenia verblijven zodat je een inwoner van het land bent. We zijn hier dan wel vaak maar geen twee jaar aan een stuk dus zijn we maar terug gegaan naar onze oude stek en je zou denken dat het dat zo geregeld was maar dit was ook niet het geval tenzij Piet een goede kopie van mijn paspoort bij had gehad. Dus weer maar terug naar huis en we waren nog maar ongeveer tien minuten thuis toen Benson, de man die we vorig jaar van ons eigen geld een motor hebben gegeven en hij ons in twee jaar tijd terug zou betalen, op bezoek. Ook is hij de vader van Rende, het kind met de sikkelcelziekte en met het jongetje gaat het momenteel goed, gelukkig. Nu hadden Piet en ik al tegen elkaar gezegd dat we dit geleende geld wel kwijt zouden zijn maar ( dit was een genomen risico) maar je zult het geloven of niet maar hij bracht al ruim meer dan de helft van het geleende bedrag terug wat toch wel geweldig is. Hij vertelde een verhaal dat hij een paar maanden geleden voor de eerste keer zijn helm vergat op te zetten en hij werd gelijk door de politie opgepikt en in de cel gezet, zijn motor werd in beslag genomen. Nu zat er nog een man voor hetzelfde “vergrijp”in de cel en deze man adviseerde hem dat hij beter tegen de rechter kon vertellen dat hij geen helm bezat dan kon hij de volgende dag na betaling van Ksh. 4.000,- is € 40,- de cel verlaten, dus beter liegen dan de waarheid zeggen dan had hij zeker een week kunnen zitten. Nu moest hij ook zijn motor bij de politie weer op gaan halen en dat kostte hem ook weer Ksh. 2.000,- € 20,- wetend dat dit voor deze mensen een heel groot bedrag is. Hij kon de politie vertellen wat hij wilde dat hij geen geld had maar dat geld moest er komen hoe dan ook maar hij wilde beslist niet aan het geld voor zijn aflossing komen en heeft dit geld voor de politie gewoon moeten lenen. Zijn vrouw hebben we twee jaar geleden twee zakken houtskool gegeven om een bedrijfje te beginnen en dat loopt als een trein. Iedere week hebben ze zo’n € 18,- extra, ook veel geld voor deze mensen. Ze verkoopt per week drie zakken waarop ze een winst van ongeveer € 6,- maakt. Nadat Benson was vertrokken zijn we met het juiste paspoort ( geen oude kopie van een vorig geval) terug gegaan naar de bank en eerlijk is eerlijk de zaak was vrij snel geregeld en kunnen we geld pinnen voor € 0,30 per transactie in plaats van € 4,50. We kunnen ook maar € 400,- per keer pinnen dus of we € 4,50 of € 0,30 betalen bij de flappentap, dat is wel een heel groot verschil. Tegen 16.00 uur waren we weer thuis en hebben, althans ik voor de eerste keer gebadderd in het zwembad en verder is de dag rustig verlopen.
23.1.
Voor vanochtend hadden we een afspraak gemaakt bij het St. Claires weeshuis oftewel bij Zr. Lucy. Piet zijn vriendin. We namen de matatu rond 10.00 uur en in een andere matatu zagen we ook twee mzungu dames zitten die dezelfde richting uit gingen. Op de hoek waar we normaal de piki-piki nemen om de bergen in te gaan stapten ook deze dames uit en het bleken ook Nederlandse vrouwen te zijn. We maakten een praatje omdat we toch op een motorrijder moesten wachten omdat deze een “vergadering” hadden. Wat bleek nu ook zij waren op weg naar Zr. Lucy, had die tuttebol een dubbele afspraak gemaakt. Wij zeiden tegen die dames dat zij maar verder moesten gaan en wij zijn omgekeerd en met de eerstvolgende matatu terug gegaan. Thuis belde ik Zr. Lucy gelijk en ze riep door de telefoon, Ineke kom onmiddellijk, ook zij zijn je vrienden. Ik wilde haar eerst nog zeggen mag ik zelf uitmaken wie mijn vrienden zijn als grap maar misschien zou ze het serieus nemen en hebben we een nieuwe afspraak gemaakt voor a.s. woensdag, dan zien we wel weer. Gemakkelijk is dat hier toch, ach lukt het vandaag niet dan morgen toch! Na thuiskost ben ik met Mary naar het ziekenhuis gegaan omdat ze heel veel last van acne heeft en daar best last van heeft. Vorig jaar ben ik ook met haar gegaan en de dikke Indiase dokter herkende me gelijk, dat kan soms ook een voordeel zijn als blanke en we werden gelijk geholpen. Niet eerlijk eigenlijk maar oké, ik had hem vorig jaar ook al verteld dat ik al heel wat uren in da pokke ziekenhuis heb doorgebracht, maar gelukkig niet voor mezelf en dat maakt veel goed voor me. Terug van het ziekenhuis zijn Piet en ik boodschappen gaan doen voor het weekend want het belooft weer een drukte te worden. We krijgen zoal twee dames uit Rangala op bezoek, nl. Eunice van de nieuwe babycare en muts Mildred dus moesten we maken dat er het een en ander in huis is. Eunice komt overdag en gaat tegen de avond weer naar huis, maar je weet het nooit en muts Mildred komt pas rond 20.30 uur omdat ze eerst moet werken. We waren nog maar net thuis toen Corry, doodop van haar inspanningen op het platteland, teruggebracht werd door Consolata. Consolata vertrok weer snel met Christoph, haar chauffeur terug naar Ugunja zodat ze niet lang in het donker of misschien net helemaal niet in het donker hoefden te rijden. Corry was echt toe aan een lekkere koude jongen (Tusker bier) en s’avonds heeft ze weer gezellig meegegeten en kon ze haar verslagen via ons wifi modem naar iedereen verzenden. Wat was ze gelukkig dat ze iets van zich kon laten horen omdat de op het platteland geen verbinding had. Ook moet ik nog even vertellen dat we Tamy al zo ver hebben dat ze s’avonds ook lekker bij ons binnenkomt. Ze is erg druk, gaat netjes liggen maar opeens springt ze over de bank en is niet meer te houden, maar ze is zo lief. Morgen ga ik weer verder, truste…
24.1
Nou, vandaag was een beetje hectische dag. Vanochtend ging Piet tegen 10.00 uur naar het busstation om Eunice op te halen. Ze is de eigenaresse van de Dagopvang waar we een speeltuin gaan bouwen. Hier in Kisumu is ook een mooie speeltuin en Piet had voorgesteld om daar eens een kijkje te nemen. Ze was nooit eerder hier geweest en ze keek haar ogen uit aan de luxe die we hier hebben, ze genoot met volle teugen. Na de lunch zijn we naar de markt gegaan om groenten te kopen, ook dat was een leuk weerzien en nadien is Piet met haar naar de speeltuin gegaan. Wel moesten ze € 0,50 entree betalen maar dat kon de pret niet drukken, het ging uiteindelijk om de speeltoestellen. Ondertussen heb ik ook wat gedaan je zult het geloven of niet maar ik ben helemaal vergeten wat ik deed, goh, ik wordt niet voor niets volgende maand 65, het is goed dat ik begon met een beetje hectisch want het valt eigenlijk reuze mee. Tegen 18.00 uur kwam Mildred aangekakt vanuit Rangala, ze mocht van de zuster toch iets eerder stoppen met haar werk zodat ze toch op tijd bij ons kon zijn. Ondertussen gaf Eunice te kennen dat ze toch graag bleef slapen dus Piet heeft een lekkere pan rijst met kip en groenten gemaakt en zo zaten we weer gezellig samen met Corry die vandaag ook weer een drukke dag had aan tafel. Ook de avond was leuk, ieder deed zijn eigen ding hier in huis, ik mag dat wel. Nu is de rust weergekeerd, Corry is naar haar huisje, de Rangala lady’s slapen al, Tamy ligt hier lekker op de bank, Piet is naar bed en ik zit achter de computer, nou, wat wil je nog meer.
25.1
Zondagmorgen de twee Rangalalady’s zijn al weer vroeg uit de veren dus uitslapen is er niet bij. Eunice moet de bus van 9.00 uur terug nemen omdat er nog iemand kwam om een kostenplaatje te maken voor de speeltuin dus rond 8.00 uur zaten we al aan het ontbijt in eerste instantie met z’n vieren. Nadat Piet Eunice naar de bus bracht wam Corry ook ontbijten en later ook Mary. Gezellig hoor, laat maar komen. Mildred bleef nog tot de middag want uiteindelijk kwam ze voor het zwembad, hier is ze dol op. Ook heeft ze aan Piet alle schoolrekeningen moeten overleggen van de extra kosten voor de school van Jacinther. Samen met Corry lagen al bij al toch al voeg te poedelen in het water maar een lekkere warme douche nadien nemen was er niet bij, geen stroom…..dan maar een koude klets water over je lijf, beter dan niks, een paar keer diep zuchten en het “leed” is geleden. We waren weer zover dat we toonbaar waren toen de wachter kwam om te zeggen dat hij Tamy ging douchen. Ja, je zult het geloven of niet maar dat hondje wordt iedere week heerlijk geschrobd in een sopje en daarna weer netjes afgespoeld, het beestje geniet ervan, niet te geloven, het was een lust om naar te kijken. Middags zijn we naar de markt gegaan waar Piet vier t-shirts voor een euro per stuk kocht en ik nog een lange broek voor een euro voor de avonden om mijn benen te beschermen tegen de muggen, die lusten me echt wel rauw. Ik vind het heerlijk hier maar aan die krengen wen ik nooit. Corry ging ook met ons mee maar ze had nog meer afspraken zodat ze eerder afhaakte. Na het marktbezoek heeft Piet Mildred weer naar het busstation gebracht en Benson kwam op bezoek met twee van zijn kinderen Katrien en Rende. Rende is het jongetje met de sikkelcelziekte maar hij zag er heel goed uit en doet het goed op dit moment. Nadien zijn wij lekker samen uit gaan eten. Corry kwam avonds nog een afscheidsTuskertje drinken want morgen vertrekt ze weer naar huis, wat ik echt wel jammer vind, we zullen haar wel missen, bij haar kom je echt geen praat tekort. Zo zie je dat elf dagen gewoon omvliegen maar wij blijven nog wel een poos in dit heerlijke warme Kisumu, dan maar lek gestoken worden in de avond. Ik noemde dit verslag dan wel een drukke week maar dit is echt alles meegevallen omdat we nergens lange wachttijden hebben neergezet. Volgende week zien we weer verder en dank je wel voor de lieve reacties.