GEITENTIJD

GEITENTIJD.
08.03
We hebben de Heer weer geloofd vanochtend maar dat is op zondag vaste prik, we zwijgen er nu maar over het is toch iedere zondag hetzelfde. Gisteravond zijn Yvette en Jolien terug gekomen van een mooie safari en vanmorgen zijn we met z’n vieren op bezoek gegaan bij Benson in een grote sloppenwijk. Hij kwam ons tegen 10.00 uur met zijn vriend met twee motoren ophalen. We hadden voor David, een broertje van Rende een mooie leren voetbal meegenomen en het kind was er dolgelukkig mee. Trofena, Benson’s vrouw ging een grote fles cola en koekjes halen en dat is heel wat voor hier maar deze mensen zijn zo dankbaar en ze hebben het sinds onze ondersteuning ook beter gekregen. Nadat we ons glas leeg hadden gingen we naar buiten waar Yvete en Jolien oranje ballonnen uitdeelden aan de kinderen en ook hadden ze bellenblazers, of hoe heten die dingen precies bij en dat was ook heel hilarisch. De kinderen waren door het dolle heen zo leuk vonden ze deze ballonnen en bellen ook was het een fantastisch leuk gezicht. Wat ook leuk was was het jaarlijks uitdelen van de lolly’s die juffrouw lollypop, een verkoopster in een klein stalletje op voorhand had ingekocht. Drie zakken van vijftig lollies vlogen er doorheen, dat is zo mooi van links en rechts voor en achter komen de kindertjes aanhollen, het is net of ze dat ruiken en ook worden ze er door andere kinderen die al voorzien zijn bijgehaald, onder de arm of op de rug, in het blote kontje, het maakt allemaal niks uit als ze maar een lolly krijgen. Ook zijn er altijd van die brutale rotjong die weer een hand uitsteken terwijl ze er al drie in hun broekzak hebben zitten maar dat kun je toch niet voorkomen, dat zijn slimmeriken. Ze zeggen niet voor niets een brutale mens heeft de halve wereld, hier telt een brutaal kind heeft zijn zak vol lollies. Och het was een leuke belevenis en na deze dolle capriolen zijn we weer richting huis gegaan maar wel zijn we op de motor door de sloppenwijk gereden en dat was erg interessant om te zien wat er zoal speelt in zulke wijken. Na de middag is Yvonne met Stanley gekomen, ze moest hier op de markt zijn om kleertjes voor het manneke te kopen, ik ben met haar mee gegaan maar had dit beter niet kunnen doen want wat ik al eerder schreef als er een blanke bij je is wordt de prijs echt opgeschroefd en betaal je veel te veel zodat we zo weer terug waren. Piet heeft ondertussen geprobeerd met Stanley in het zwembad te gaan maar dit is niet gelukt omdat het kind zich helemaal spastisch hield dus is hij binnen wat met de kleine gaan spelen, dat is wel een succes. Toen moeder en kind zijn vertrokken hebben we nog even wat gezeten en zijn uit eten gegaan naar The Green Garden, een restaurant waar we al jaren komen maar nu zijn we er gaan lopen. Ik had lasagne besteld en Piet kip met een bepaal sausje. Dat we lang moesten wachten was ons al lang bekend dit is nog nooit anders geweest maar de kwaliteit was altijd oké. Nou, mijn lasagne kwam, je kon er de muur van het restaurant mee plamuren, niet te vreten en Piet zijn kip was weg en bleef weg, vast op hol geslagen. Hij maakte zich boos en vroeg de rekening van de drankjes, hij heeft deze betaald en we zijn na een aanvaring met de eigenaar die we toch heel goed kennen en zich verontschuldigde vertrokken en naar de Laughin Bhuda gegaan en daar heeft Piet heerlijke Taco’s gegeten en ik heb alleen maar een kop heerlijke cappuccino gedronken, eind goed al goed.
09.03.
Ik ben vanmorgen na het ontbijt uiteraard met Yvonne, de moeder van Stanley naar de stad gegaan. Zij hebben bij haar broer hier in Kisumu geslapen en waren tegen 10.00 uur hier. We hebben onmiddellijk de matatu genomen en zijn naar het ik noem het maar even het ziekenfondskantoor gegaan om voor Stanley een verzekering af te sluiten zodat de moeder zodra het jongetje medicatie nodig heeft hier kosteloos om kan gaan. Zo’n verzekering voor een hel jaar kost nog geen twintig euro. Het heeft wel weer een paar uren gekost, het was in dat kantoor erg hectisch en verdomde heet met zo’n hoop wachtende mensen, ik had een echte natte nek (een echte natnek) en het zweet drupte op mijn kleine boezem, maar ja je moet er toch iets voor over hebben, iedereen heeft hier toch de tijd. Als je dat zo aanziet is het net of er niemand werkt en iedereen een verzekering komt afsluiten, pff…het is nu gebeurd en over drie weken mag ik nog een keer terugkomen om het verzekeringsbewijs op te halen maar daar moet ik nu nog niet aan denken. Piet is ondertussen weer met kleine Stanley in de weer geweest. Wat masseren en wat spelen, op deze manier houdt hij zich met het ventje bezig en je kunt zien, Stanley is dol op hem. Nadat we terug waren zijn moeder en zoon weer naar haar broer gegaan en Piet is naar de stad geweest. Ik, sufferd, was maar weer eens wat vergeten en wel om het recept voor de medicijnen van Mary mee te nemen dus is Piet maar weer zo vriendelijk voor mij geweest om deze op te halen, de schat. Jolien en Yvette waren vandaag naar Rangala gegaan om het babyhome en Consolata te bezoeken, ook hebben ze een trip gemaakt door het platteland en brachten vanuit de rivier een prachtige grote rivierzalm mee van , we hebben hem gemeten en dat is geen visserslatijn, hij was echt achtenvijftig centimeter , het was ook een dikzak dus morgen eten we met z’n allen lekkere vis. Ze kwamen samen met Consolata terug naar Kisumu en de vis heeft tijdens de rit met haar auto buiten aan de spiegel gehangen om de stank in de auto te voorkomen. Voor Consolata hebben we privé een grafsteen gekocht voor op het graf van Blasio, haar overleden man, te zetten in haar tuin. Deze was vandaag klaar vandaar dat de dametjes netjes thuis met zalm werden afgezet. Wel heeft Piet meer dan een uur nodig gehad om dat kreng schoon te maken en te ontschubben onder een aantal bahs, en jakkes en nog veel meer uitlatingen van afschuw door de meiden die uiteindelijk deze vis voor hem hebben meegebracht, was wel leuk hoor. Nu ligt het prachtige schoongemaakte dier in stukken in het vriesvak maar verser kon hij niet worden ingevroren
10.3.
Vanmorgen hebben we de bus van 8.00 uur, voor de zoveelste keer, weer genomen richting Ugunja. Gisteren heeft Consolata de grafsteen opgehaald, nu vond ze het fijn als wij er waren wanneer de steen op het graf zou worden gezet voor tijdelijk omdat ze met de familie van Blasio de steen officieel wilt plaatsen als hij een jaar overleden is. Dan wordt er een priester uitgenodigd en een mis in huis gedaan en nadien is het eten geblazen. Laat ons dan maar onofficieel de steen plaatsen zonder mis en eten hebben we vandaag van Consolata al gekregen. Ook zijn we op de piki-piki naar de rivier gereden waar gisteren Yvette en Jolien ook zijn geweest en veel vissers hebben gezien die op een bepaalde manier de vis vingen. Wij hadden pech en hebben achter het net gevist, er was geen visser te zien laat staan vis. Nou ja, je kunt niet alles hebben dus zijn we weer maar terug gegaan naar Consolata waar we nog eens even hebben gekeken hoe het met de geiten is die we haar enkele jaren geleden hebben gegeven. Nou die maken het prima. Een is er geslacht bij de begrafenis van haar man. Twee koeien en een geit. Maar de andere geiten doen het weer prima, dat wil zeggen de bok doet het goed want een van de geiten is weer zwanger. Na een poosje hebben we weer afscheid genomen en zijn weer naar het busstation gegaan waar de bus net weg wilde rijden maar we konden toch nog net mee. Dat is toch het voordeel van blank zijn, ze zien ons van ver aankomen en dat is meegenomen. Bloedheet was het vandaag, de regen blijft maar uit, dus het was echt zweten geblazen en na thuiskomst wilden we een duik nemen maar het water was niet echt helder dus hebben we dit maar niet gewaagd maar als je van Ugunja of Rangala komt lijk je zo lekker bruin maar na en heerlijke douche ben je toch weer wat blanker, smerig ben je dan hoor. Piet is begonnen met de vis te bakken die de dametjes gisteren bij de vissers hebben gekocht die wij vandaag niet vonden. Yvette en Jolien zijn gezellig komen eten en de vis smaakte heerlijk, lekker zacht vlees en een knapperige korst, samen met rijst en sukumawiki, die vis was een goede vangst geweest.
11.03
Een leuke dag vandaag en weer een project afgewerkt . De geiten staan op hun plaats in een prachtige kooi die bij nader inzien niet helemaal aan de eisen voldoet en nog veranderd moet worden maar dat is ons probleem niet. Rond 8.30 uur vanmorgen werden we opgehaald bij het benzinestation hier bij ons op de hoek door Zr. Lucy en Zr. Dorothy die een eigen chauffeur rijk zijn. We hadden toch weer een rit van ruim twee uur voor de boeg richting Homa Bay. De geiten kwamen met de boer van de tegenovergestelde richting en er was op een bepaalde plaats een ontmoeting afgesproken. Deze plaats is wel drie keer gewijzigd na iedere keer een telefoontje gepleegd te hebben. We hebben echter maar een uur hoeven te wachten toen de boer met zijn geiten kwam aanrijden. Ik vond het best wel zielig als je zag hoe die beesten achter in de kattenbak van zijn auto lagen met vastgebonden poten,maar dat schijnt normaal te zijn. Nu scheen die boer een broer van zuster Dorothy t zijn en dat leverde ons toch wel een financieel voordeel op maar dat verder ter zijde. De boer met de geiten reed achter ons aan naar de plek waar ze zouden komen te “wonen”. Na aankomst werden de geiten gelijk, gelukkig, uit de auto gehaald tenminste een joekel van een bok, ik schrok me rot, het leek in de auto wel een homp beest maar dat die kerel zo groot was stond ik toch wel even van te kijken. Een geit is zelfs zwanger, mooi toch, en de andere geit werd gelijk gemolken toen ze het hok in werden gedreven met een touw aan hun poten, sneu maar het moes zo zijn. De geit die gemolken werd gaf toch gelijk meer dan en halve liter melk en het mooiste was dat er gelijk met een spuit een ziek (lokaal) geitje dat door de moeder was verstoten van de melk kon genieten. Er lopen daar wel meer geiten los rond maar dat zijn van die vieze scharrelgeiten net als je scharrelkippen hebt. Deze nieuwe geiten zijn “ras-melkgeiten” en zijn erg kostbaar vandaar dat er voor deze geschonken geiten een onderkomen is gemaakt met zware sloten anders zijn ze zo gestolen en dat zou zonde zijn. Nadat ze eenmaal geïnstalleerd waren moesten we in huis komen en kregen net als de vorige keer weer een maaltijd voorgeschoteld als dank maar voordat we begonnen moest er natuurlijk eerst gebeden worden maar het was gelukkig maar een heel kort lofke. Ook hadden we nog een aantal potloden, stiften en verftubes bij ons om die aan de kinderen van het bijbehorend schooltje te geven. De kinderen werden bij elkaar opgetrommeld en eerst moest er een foto gemaakt worden van de leraar. Nadien werden de potloden en andere attributen uitgedeeld en het schoolhoofd stond erop dat er nog een foto werd gemaakt als alle kinderen hun presentje hadden ontvangen, een mooie vorm van dankbaarheid, ook moesten ze ons gezamenlijk bedanken en in koor riepen ze “Thank you”, leuk toch! Wat een discipline heerst er op die school. Na nog een plas gemaakt te hebben zijn we weer teruggereden richting Kisumu en op een gegeven ogenblik reden we achter een autobus en wat denk je dat er bovenop het dak van de bus stond, drie geiten, aan touwen vastgebonden maar gelukkig niet onze geiten. Waarschijnlijk waren deze bedoeld voor de slacht voor een begrafenis wat hier de gewoonte is. Moet je je eens voorstellen dat zoiets bij ons zou gebeuren, wat zou de partij voor de dieren hier tegen uit komen en in onze ogen terecht maar hier wordt er gewoon mee gelachen. Ook hier in het gebied waar we vandaag waren was het heel heel warm. Heel erg droog en dat is een probleem aan het worden. Er is geen groen grassprietje meer te bekennen. Wat er nog groen uitziet is niet eetbaar voor het vee. Droog voer zoals wij dat kennen is er amper. Dus iedereen wacht op regen. Maar als die er eenmaal komt kan dat heel heftig zijn en dat geeft ook weer problemen. Huisjes, (hutjes) die de enorme regenval niet aan kunnen , kunnen instorten en daar bij overlijden er mensen. Of bomen die op hutjes vallen of rivieren die met geweld volstromen leveren levens gevaarlijke situaties op. Zo heeft ook de regenval een andere kant waar je niet bij stil staat. Hoe dan ook er is weer een missie vervuld, dat geeft een goed gevoel. Nu de helft van de schooluniformen nog afwerken met knopen en knoopsgaten. Diana heeft gisteren de tweede helft van de uniformen afgeleverd en de rest is nu aan ons dus dat wordt van het weekend weer knopen naaien en voor Piet de opdracht knoopsgaten opensnijden.
12.03
Vanmorgen zijn Piet en ik eerst de laatste zending uniformen naar de gatennaaister gaan brengen die er weer tegenaan kan met haar knoopsgaten maken. Ook hebben we weer boodschappen gedaan want de voorraad was weer behoorlijk geslonken en morgen komt Mildred weer voor twee dagen en die werkt ook nog al het een en ander naar binnen. Na thuiskomst kwam Jane op bezoek want Piet moest het een en ander voor haar regelen. Toen ze wegging vergat ze haar portemonnee zodat nadat ze een half uur was vertrokken haar zoon op de stoep stond om deze op te halen. Ook Benson kwam op bezoek en vertok weer nadat hij wat had gedronken. In de loop van de middag gingen we eerst nog op spijkerbroekenjacht voor Piet en hij kocht drie spijkerbroeken voor € 15,- krijg dat bij ons maar eens voor elkaar. Daarna zijn we nog naar het zwembad gegaan maar toen we goed en wel in het water lagen te dobberen verdween de zon en zagen deze pas terug toen we het water verlieten, shit, dat deed die koperen ploert er om. Toen we trouwens net in het water waren kwam de zoon van Jane naar het zwembad met een brief maar we hadden geen zin om uit het water te komen en hij moest de envelop maar op een bankje leggen. Ook kwam Dorothey nog langs tegen etenstijd dus zij is lekker gezellig mee blijven eten, zoals je leest, vandaag gewoon niks bijzonders,alleen veel volk over de vloer, hopelijk heb ik morgen meer te vertellen.
13.03
Ook vandaag heb ik niet veel bijzonders te vertellen, ik ben de compound niet eens af geweest. Dit is de eerste keer sinds we hier zijn dat ik zowat in gevangenschap heb geleefd maar ik heb dit mezelf aangedaan. Piet is wel even naar de stad gegaan en ook met Jolien een boodschap gaan doen. Mildred zou vanmorgen rond 10.30 uur hier zijn maar ze is ook een echte Afrikaanse en kwam tegen 12.30 uur aankakken maar dat kun je van haar gewoon verwachten. Wel hebben we een hele tijd samen me Yvette en Jolien in het zwembad doorgebracht en daar geniet Mildred echt ontzettend van. Ze moet weliswaar wel twee zwembanden aan anders verzuipt ze ter plekke maar dat mag de pret niet drukken. Rond 15.00 uur zou de nagelboer weer komen, dit was al weer veertien dagen geleden en van Gogh heeft zich uit kunnen leven alhoewel hij anderhalf uur te laat kwam, ook een echte Keniaan. Eerst heeft hij mijn nagels van handen en voeten onderhanden genomen en er weer een leuk kunstwerkje op gemaakt. Daarna bij Jolien, Yvette, Milldred en bij Mary die gisteren al weer is komen werken maar nog lang niet in orde is. Ze heeft ondanks haar goede medicijnen toch nog veel pijn en loopt als en vraagteken rond maar ze is eigenwijs en misschien ook wel bang om haar baan te verliezen als ze langer ziek blijft, zo werkt dat hier nu eenmaal maar ze spot met haar lichaam maar het is van haar en we hoeven nu ook weer politieagentje te spelen en haar te verbieden te komen werken, wij geciviliseerde Westerlingen kunnen de boel hier nu eenmaal niet veranderen. Mary was al slank maar nu ziet ze er erg magertjes uit en loopt met een doodmoe gezicht hier in Panda’s. Verder heb ik niks meer te vertellen, Mildred heeft heerlijke soep voor bij de rijst van kippenbouillon gemaakt en de meiden hebben weer gezellig bij ons gezeten. Voor Jolien zit het er bijna op, zij vertrekt zondag weer richting Nairobi om maandagochtend het vliegtuig weer naar huis te nemen. Yvette vertrekt dezelfde dag als wij maar haar ouders komen ook nog twee weken om te ontdekken waar de voorliefde voor Kenia bij hun dochter vandaan komt.
14.3
Om 6.00 uur is Piet weer opgestaan om de bus van 7.00 uur te nemen richting Ugunja voor het afwerken van zijn schilderskunsten en kleine Stanley te masseren wat toch wel tegenviel omdat het kind iedere keer verkrampte maar dat ter zijde. Nu heb je hier in de bussen een kant waar drie en een kant waar twee stoelen zijn geplaatst. Deze stoelen zijn op zich al zeer smal alleen bestemd voor magere Kenianen. Piet besprak en stoel aan de kant met twee zittingen. De bus was totaal vol en ook de stoel naast Piet was helemaal gevuld. Er nam een dikke Bertha naast hem plaats zodat hij helemaal in de verdrukking kwam te zittenen het mens had een lucht bij zich van twintig ongewassen Kenianen dus dat was echt een valse start zodat hij een gelukkig mens was toen hij in Ugunja van deze comfortabele situatie was verlost. Toen hij al zijn werkzaamheden had geklaard en de bus terug nam was er onderweg ergens een zwaar ongeluk gebeurd waarbij een piki-pikidriver zwaar gehavend op de weg lag en dooier kon hij niet zijn, dat was minder maar ook dat gebeurt hier en zelfs vaak genoeg. Hier in Kisumu ging het er rustiger aan toe. Mildred heeft voor haar doen ook uitgeslapen maar heeft zowat alle plekken in huis behalve ons bed beslapen. Ze had het erg heet en is gewoon op de grond gaan slapen maar hier had ze geen klamboe dus werd ze aangevallen door de muggen en is weer terug haar bed ingegaan met de staande ventilator naast haar die we in de kamer gebruiken. Dat ding maakt wat kabaal en daar was ze weer bang voor, heeft deze weer afgezet en in maar gewoon in de bank gaan zitten waar de muggen ook zegevierden, de muts. Ik heb nergens iets van gemerkt, laat iedereen maar doen. We hebben samen met de andere twee Hollandertjes wat gesparteld in het zwembad en daar geniet Mildred ontzettend van en daar doen we het toch allemaal voor. Om twee uur heeft ze de bus terug naar Rangala genomen want haar kippen hebben net kuikentjes gekregen die moesten verzorgd worden. Rond 17.30 uur zijn we voor de laatste keer met Yvette en Jolien maar ook met Dorothey richting Dunga Hill Camp gegaan voor de zonsondergang te zien want morgen gaat Jolien weer naar huis en Dorothey is nog nooit op deze plek geweest terwijl ze toch hier in Kisumu woont. Het is ook echt een mooi stukje natuur wat eigenlijk alleen aan de rijkere Kenianen, Indiërs en toeristen is voorbehouden. Die arme zielen kunnen dit zich niet permitteren dus is het toch leuk om zo iemand eens hier mee naar toe te nemen. Daarna zijn we met z’n vijven uit gaan eten en ook dat was voor haar een leuke ervaring. Elk weekend hebben ze daar iets speciaals. Deze keer was het Indian food. Er was geen letter van te ontcijferen dus hebben we maar gegokt. Iedereen wat anders maar het was echt geweldig lekker. Wel werden we toen we thuis waren gebeld door een medewerker van het restaurant dat we een verkeerd bedrag ( te weinig) betaald hebben dus moeten we de rekening nog gaan vereffenen maar dat komt ook wel weer in orde.
16.03.
Het kan zijn dat het opvalt dat de 15e is achtergelaten maar daar schrijf ik nu wat over omdat ik gisteravond geen puf meer had om te schrijven. We zijn gisteren met Rosy naar haar moeder en grootmoeder gegaan die in een dorpje in de buurt van Mumias ( zegt jullie waarschijnlijk ook niets maar hier staat Afrika’s grootste suikerfabriek waar zo’n 15.000 mensen werkzaam zijn). We hebben een matatu genomen omdat er geen grote bus die richting op gaat. Op het station moesten we eerst wachten tot de matatu vol was en ook op de langere afstanden is het stapelen geblazen ook al protesteerde Piet heftig, nee het hielp geen zier. De rit kon beginnen en ruim anderhalf uur later arriveerden we in Mumias waar een oom van Rosy ons op kwam halen met een auto wat toch wel erg lux was. We zijn het platteland ingereden en hebben erg van de omgeving genoten.. Wat heeft dit land toch een prachtige natuur, jammer dat de corruptie hier heer en meester is. Op de compound bij Rosy’s grootmoeder aangekomen stond oma al te dansen in de deuropening op sokken ondanks het feit dat ze haast niet uit de voeten kan, ze loopt met een stok. Ze was zo gelukkig en bleef ons maar knuffelen. Ze had nog nooit een mzungu (blanke) in haar armen gehad dus maakte ze van de gelegenheid wel gebruik en moest ik op een gegeven moment zowat naar adem happen. We waren trouwens voordat we naar het platteland reden een nichtje en een neefje op gaan halen op het terrein waar alle suikerfabriek medewerkers wonen, een gigantisch terrein, met straat verlichting iets wat hier bijna uniek is. De vader van deze twee kinderen was en oom van Rosy maar is vorig jaar op heel jonge leeftijd overleden zodat de moeder nog samen met haar kinderen daar kan blijven wonen maar ook dit gezinnetje zal op de compound bij grootmoeder gaan wonen over een paar weken als hun huis is afgewerkt. Hier in Kenia is het heel normaal dat de zonen met hun gezinnen op latere leeftijd ( tegen de veertig jaar) bij hun ouders in een eigen huisje komen te wonen. Ik moet wel zeggen dat deze familie toch wel van betere hoe moet ik het eigenlijk zeggen ik denk komaf is want de huisjes op deze compound waren grote huizen dus in deze familie zit geld, het waren echt “grootgrondbezitters” maar dat doet er verder niet toe het was gewoon heel leuk hier en we werden echt verwend. Haar moeder en ook oma waren ons heel erg dankbaar voor alles wat we voor Rosy hebben gedaan. Vorig jaar heeft de firma Timmermans haar een mammaprothese geschonken met een paar mooie BH’s ( een borst verloren tijdens een zwaar auto ongeluk) en nu mag ze van ons (privé) studeren voor hotelmanagement waar haar droom toch naar uitgaat. Nou even bij de les blijven ,we zijn erg verwend en zijn hier bij deze op handen gedragen. We zijn volgestopt met eten zoals ugali, rijst, en verschillende soorten bereide kip, vlees van eigen koe en volop limonades ( geen bier voor Piet). Ook hebben we een wandeling door de prachtige natuur gemaakt en zijn tegen 16.00 uur weer richting Kisumu gegaan dat ook niet probleemloos was. Eerst werden we weer in een veel te kleine matatu gepropt die ons een aantal kilometers verderop weer dropte omdat deze niet verder wilde rijden om wat voor reden dan ook dus moesten we weer in een andere matatu stappen die op dat moment nog niet zo vol was. Rosy en ik zaten naast de bestuurder en dat is wel prettige want naast zo’n kamikazepiloot mogen maar twee personen zitten maar Piet zat weer met een kind op schoot en telde zesentwintig personen in een bus voor veertien personen, eigenlijk echt onverantwoord. Ook lag er weer een dooie driver met een verfrommelde motor langs de kant van de weg maar daar kijkt niemand van op of om, je zou de boodschap toch maar thuiskrijgen dat je man is verongelukt. Rond 17.15 uur stapten we ons huis binnen, hebben ons snel gedoucht en zijn naar het restaurant gegaan waar we nog een deel van de rekening van de voorgaande avond hadden te vereffenen, zijn daar nog wat blijven hangen een biertje voor Piet en voor mij en Rosy een heerlijk stuk gebak en een geweldig lekkere en grote milkshakes. Het gevolg toen ik thuiskwam had ik totaal geen meer had mijn dagverhaal te schrijven dus nu bij deze. Groetjes aan iedereen die de nobele moed weer heeft kunnen opbrengen om mijn verhaal te lezen.