MET DE NONNEN OP STAP

MET DE NONNEN OP PAD
8.2.
Vanochtend werden we weer door het aanroepen van den Heer gewekt, halleluja…., het lijkt wel of die Heer in onze slaapkamer ronddartelt maar het went wel hoor, maar wanneer weet ik niet. We hebben eerst weer rustig aan gedaan en ik heb Tamy weer mee gewassen, leuk hoor. Rond de middag zijn we met een tuk-tuk manoeuvrerend tussen al die matatu’s en piki-piki’s naar de Masai markt gegaan en hebben onze eerste aankopen gedaan met veel onderhandelen want ze vragen belachelijk hoge prijzen en zeker aan ons omdat ze toch wel weten dat we beslist niet te veel willen betalen maar ondertussen worden we toch nog wel een oor aangenaaid. Wel heb ik goede zaken gedaan denk ik betreft de aankoop van kaarten en figuurtjes om thuis weer aan de slag te gaan. De verkopers klagen steen en een omdat er momenteel maar weinig toeristen zijn dus ze zijn gewoon aan mensen net als wij overgeleverd, mensen die daar voor een langere periode vanwege bepaalde werkzaamheden zijn en dan bezoek je ook niet wekelijks de markt. Maar oké dat is hun probleem, hadden ze maar een vak moeten leren. Na de markt zijn we lopend door een sloppenwijk op bezoek gaan bij George en Diana, een van onze werknemers en zijn vrouw die de uniformen voor de school maakt. Ze had op korte tijd al drieëntwintig uniformjurkjes gemaakt, ze heeft beslist niet stil gezeten. Wel vroeg ze of ze in plaats van € 1,-- € 1,50 kon krijgen want het is toch wel veel werk en ik vind dat ze dat best wel mag verdienen per uniform. Als kleine Ineke ons vorig jaar zag brulde ze moord en brand maar nu is ze zo leuk. Ze kwam lekker bij Piet en mij op schoot zitten terwijl haar grotere zusje Brenda best wel een beetje jaloers was en maar buiten ging spelen. Voordat ze naar buiten ging deed ze nog wel eerst een dansje met een gebedje wat ze vanochtend in de kerk ook had gedaan, het was schattig om te zien, zo vol overtuiging. George en Diana gaan elke zondag met hun twee kinderen naar de kerk waarvoor ze eest een uur moeten lopen, dan vier uur in de kerk zitten en dan weer een uur naar huis moeten lopen, ze hebben er veel voor over maar hier is dit heel normaal. Op een gegeven moment zei Piet, we gaan naar huis, hij had plotseling haast en ik dacht wat nou. Richting huis ging hij steeds sneller lopen en wat was er, ons Pietje was aan de racerij, en daarmee was hij niet blij. Het was een opluchting dat hij thuis kon halen maar alles komt wel weer in orde het gaat wel weer over.
9.2.
Met Piet gaat het weer beter ( de hond is er ook bovenop gekomen) en tegen 9.00 uur werden we door drie zusters van het babyhome waaraan we de geiten gaan leveren opgehaald om naar de plek te gaan waar de geiten geplaatst gaan worden. Het was ruim twee uur rijden en we hadden volop lol in de auto. We hadden het zo over face-timen en skypen toen zuster Dorothy zei, ik begin daar niet aan stel dat ik me vergeet aan te kleden dan ziet degene aan de andere kant van de lijn mijn mooie lichaam. Nou het is een redelijk vette oude non met flinke stootkussens van vierenzeventig dus niet aantrekkelijk meer maar het was wel komisch. Ze maakte wel meer van die leuke opmerkingen maar die zijn grappiger op het moment dat ze er zijn al wanneer je ze na wilt vertellen maar hoe dan ook de rit van een dikke twee uur ging heel snel. Toen we eenmaal de grote weg af waren reden we echt door de rimboe, een geweldig mooie natuur toch weer anders dan het platteland richting Ugunja. Het plaatsje waar wij naar toe reden was door de zusters aangewezen omdat hier een heel mooi vrouwen-vrijwilligersproject is ontstaan. Het begon in 2000 met een waterput die al vrij snel ter ziele ging. Rond deze put was een gebouwtje gemetseld en gingen ze dit maar gebruiken als huis voor een paar weesjongens die onder leiding van een vrouw die zelf niet eens kan lezen en schrijven werden opgevoed. De gemeenschap was erg solidair en schonken samen met haar drie zonen deze vrouw een stuk grond waarop nu een schooltje staat waar een aantal weeskinderen maar ook kinderen uit die regio naar school gaan. De vrouwen en inmiddels ook een paar mannen geven deze kinderen onderricht op vrijwillige basis maar krijgen wel eten van deze vrouw. Ook zijn er met geld van de congregatie wat huizen gebouwd voor families die ook op vrijwillige basis wezen in hun gezin hebben opgenomen. Nou hier gaan we drie melkgeiten plaatsen, tenminste twee geiten en een bok maar ook moet er een gebouwtje komen en een afrastering voor de geiten. Nu hadden Piet en ik de gedachte dat dit wel snel afgewerkt zou zijn en dat we s’middags wel wee thuis zouden zijn maar we hadden het helemaal mis. Hier gaat niets snel. We moesten bij de vrouw in huis komen, moesten eerst bidden, kregen frisdrank en volop koekjes te eten toen er op een gegeven moment een blik met andere nonnen werd opengetrokken. Een busje kwam het terrein op gereden en er kwamen nog negen andere nonnen binnenvallen, het was een officieel gebeuren maar daar hadden wij helemaal niet op gerekend. Toen die tuttebollen allemaal plaats hadden genomen werd er weer maar eens gebeden en iedere non moest zich voorstellen. Na dit gebeuren werden we rondgeleid, het terrein zijn ze aan het uitbreiden, momenteel wordt er een nieuwe school gebouwd met tien klaslokalen, van houten palen die ze uit de nabij groeiende bomen hebben gekapt, golfplaten vormen de wanden en de daken. Het huidige gebouw wordt als de school is afgewerkt ziekenhuis. Het was zo leuk met al die kinderen die dol zijn op een fototoestel en op iedere foto willen staan. Na de rondleiding zijn we naar de plek gegaan waar het onderkomen voor de geiten moet komen en ook daar wordt morgen al aan begonnen. We dachten dat de zaak nu wel was afgewerkt maar we moesten inclusief de nonnen weer terug naar binnen en we kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld waar Piet jammer genoeg nog niet aandurfde vanwege de buikloop van gisteravond. Na het eten moest de hele meute weer naar buiten en werden er van allerlei toespraken in het Luo gehouden met de verontschuldigingen naar ons toe omdat ( er zaten inmiddels wel zo’n veertig man buiten) een aantal vrouwen geen Engels kunnen. Ik kon mijn ogen bijna niet openhouden, het was erg slaapverwekkend maar wat we wel in de gaten hadden was dat er veel over ons werd gezegd, over de geiten. Na een dik uur hield de ceremonie gelukkig op maar weer werden we naar binnen geroepen waar drie dames ieder met en kip in de armen klaarstond. Wat bleek nu, Piet kreeg een grote bruine kip ( de tiet van Piet) in zijn handen geduwd als dank voor de gift maar ook twee nonnen werden met een kip verblijdt. De rest kreeg een zak pinda’s toegestopt en dat was dan toch eindelijk het einde van een toch wel aparte dag. Zowel de kip van ons als die van de zuster kregen een plekje in de kattenbak van de auto. Bij thuiskomst hebben we onze kip maar aan de zusters geschonken, want wat moeten wij er mee op onze compound he. Moe maar voldaan zijn we na van iedereen afscheid genomen te hebben en de nonnen terug in hun blik hebben gestouwd vertrokken en twee uur later stonden we hier weer voor de poort. Dit was een lang verhaal maar toch heb ik het behoorlijk ingekort.
10.2.
Vanmorgen zijn we na het ontbijt richting stad gegaan. Diana kwam stof te kort voor de uniformen dus zijn we gelijk maar weer op pad gegaan. Ook gingen we even langs de apotheek om medicijnen voor Mary maar die kregen we niet mee, ze moesten opnieuw worden voorgeschreven door de arts dus dan maar weer terug naar huis op naar de koffie. Hierna weer naar de supermarkt want die mensen hier op de compound eten ons arm maar dat doen we zelf. Ik heb het al meer gezegd, als we alleen voor ons zelf zouden zorgen hielden we zeker tweederde van de kosten in onze zak maar het is zo dankbaar dit te doen. Na de lunch is Piet naar zijn vriendinnen de nonnen gegaan om het geld voor de bouw van het geitenhok en de omheining te brengen, wel kreeg hij weer een mooie grote meloen mee dus dat is toch weer mooi meegenomen. Ik ben met Mary naar het ziekenhuis gegaan om een bezoek aan de dermatoloog te brengen, we kregen een nieuw recept en hebben zeker een uur bij die apotheek van het ziekenhuis zitten wachten en nog hadden we niet alle smeerseltjes dus moeten we nog een keer terug mits Mary deze bij een andere apotheek kan krijgen, ik bedoel kopen maar voor bijna € 10,- heb je wel een volle zak medicijnen. Zelf kochten we vanmorgen bij de apotheek waar we niets meekregen voor Mary, honderd paracetamol pillen van 500 mg voor € 0,35 ( is €. 0.0035 per pil ) waarvan de eerste pillen al weer zijn uitgegeven want de nachtwachter zat met een zwaar hoofd in zijn hokje, niet vanwege de drank maar hij heeft malaria al hebben ze dat hier al heel snel. Wat bij ons een griepje is wordt hier al snel malaria genoemd.
11.2
Piet was weer een vroege vogel, om 7.00 uur heeft hij de bus weer richting Ugunja genomen om te gaan verven. Het is ongelofelijk maar de speeltuin staat er al helemaal. Eunice is een echte doordouwer en heeft de mannen ook het afgelopen weekend door laten werken en het resultaat is er ook al. Piet heeft vandaag alles in de menie (redoxide) gezet zodat volgende week de afwerking kan beginnen, de kleurtjes, rood, groen, geel en blauw, aanbrengen. Ik ben na het ontbijt eerst in een shopje koekjes gaan halen, die zijn echt niet aan te slepen en tegen 10.30 uur kwam Christoffer uit Ugunja met zijn vrouw, zoontje en een of andere timmerman op de koffie, nou nee bij ons is het wel koffietijd maar je kent nu het verhaal van de Keniaan en koffie dus dronken ze gewoon een glas frisdrank. Wel leuk want ze waren op weg naar Awasie ( een rit van ruim drieeneenhalf uur) met de matatu maar zijn toch even zomaar langs gekomen. Nadat hun na ruim en uur weer vertrokken ben ik naar de Masai-markt gegaan om kaarten te leren maken. Weer andere als die ik voorheen maakte, ik vind ze wel leuk en het is ook leuk priegelwerk om te doen. We hebben nog wat zitten buurten en toen ik het helemaal onder de knie had ben ik weer vertrokken richting bank om weer maar eens flappen te tappen, die hebben we ook veel nodig , we moesten vandaag de huishuur betalen anders zouden we uit huis worden gezet, zo gaat dat hier. Nou nee hoor ze zouden ons echt niet buiten zetten zoals vele huiseigenaren dat hier doen. Toen ik weer thuiskwam belde ik Piet om te vragen hoe het er bij stond in Ugunja en hij vroeg me een lekkere kip met rijst te gaan halen in de supermarkt dus heb ik de matatu weer gepakt voor een tiet voor onze Piet, nadien heb ik nog heerlijk gezwommen. Tegen vijven kwam Piet thuis, zo heerlijk bruin, hij gaat echt bij deze zwarte bevolkingsgroep horen en ik blijf maar die blanke Masai, ik sta ook niet een hele dag in de felle zon te schilderen, dat scheelt.
12.2
PIET
OPROEP, OPROEP.
Misschien is er onder de lezers, of een van hun vrienden, kennissen of familieleden, van onze belevenissen iemand die zich geroepen voelt om het onderstaande verhaal ter harte te nemen.
Wij kennen al de jaren dat we hier komen een alleenstaande moeder van inmiddels 23 jaar, haar man is overleden toen hun dochtertje een jaar was. De kleine nu ongeveer 8 jaar oud woont bij haar grootmoeder enkele uren rijden hier vandaan omdat mamma zes dagen in de week moet werken en niet voldoende inkomsten heeft om permanent voor haar kind te zorgen. Nou is dat hier niet zo vreemd hoor dat komt nl. wel meer voor dat de kleine niet bij de eigen ouders woont. Een paar keer per jaar bezoekt ze haar dochtertje of de kleine meid komt een keer naar Kisumu. De kleine meid gaat inmiddels naar school. Maar daar dreigt een kink in de kabel te komen omdat mamma het schoolgeld van zo’n driehonderd euro per jaar niet kan betalen. Driehonderd euro zult u zeggen dat moet toch te sparen zijn. Welnu de moeder heeft per maand een salaris van tachtig euro daar gaat vijf en twintig euro af voor huur van een huisje waar wij het varken nog niet in zouden zetten. Er blijft dus over vijf en vijftig euro per maand voor de rest, eten, drinken, vervoer, kapper, telefoon, bewassing etc. etc. Nou hoor ik u denken “waarom doe je dat zelf niet”. Maar laat ik u beste lezers zeggen dat er mee ons al een paar mee fietsen, als u begrijpt wat ik bedoel. !!
Oke als iemand zich geroepen voelt hier iets mee te doen dan mag hij of zij ons bellen 00254 0703911561 of mailen, keijserspiet@home.nl
En wij durven u te garanderen dat er geen misbruik gemaakt zal worden van uw goede bedoelingen.
Vandaag was dit eens een keer een oproep van Piet verder hebben we vandaag weer bezoek gehad van Phillis, de moeder van Ineke 2 die nu inmiddels ook een jaar is en wat denk je, ja hoor, janken toen ze ons zag. Nou is Ineke 1 over haar mzungu (Toontje, een mzungu is gewoon iemand net als jij en ik, blank dus, tevreden jongen?) angst heen nou is Ineke 2 zover dat we ze de stuipen op het lijf jagen. Er hielp geen moedertje lief aan en wilde niks van ons weten. Phillis was weer vertrokken toe Jane weer op de soep stond met de vraag of we een kopie van een bepaald document konden maken, we hebben hier geen printer dus moest ze zelf op stap nadat Piet dit geval op een Usb=stick had gezet. Nu zou vandaag Mildred met Cosmos komen maar gisteravond laat belde ze dat ze met een kindje van het baby home naar het ziekenhuis moest en niet wist wanneer ze weer thuis zou zijn. Vanmiddag , meer tegen de avond was ze nog steeds bij het kleintje in het ziekenhuis dus moest ze Panda’s maar vergeten. Wel kwam Sandra nog met een nichtje om afscheid te nemen, te zwemmen en natuurlijk ook te lunchen. Morgen gaat ze naar de middelbare school en waarschijnlijk zullen we haar ook niet meer zien vanwege de verlate vakantie. Voor de rest was het rustig vandaag, wel ben ik bij rasta Victor nog een rasta mutsje gaan halen voor die lelijke vent die bij ons aan de voordeur staat, lijkt hij een beetje vriendelijker hoop ik.
13.2
Vanmorgen zijn we eerst na het ontbijt wat elke morgen door Piet weer wordt klaargezet als hij niet naar Ugunja gaat, naar de stad gegaan. We hadden en afspraak met Doreen van de Equatorschool, ze had nog een aantal maten op laten nemen van de kinderen die er nog niet waren toen Diana en ik de maten op zijn gaan nemen. We zijn met de matatu naar de stad gegaan en nadat we de maten hebben gekregen zijn we met de tuk-tuk naar de supermarkt gegaan om nog wat kleine boodschappen te doen. Ik ben met de tuk-tuk weer naar huis gegaan en Piet achterop de motor naar de groentemarkt. Het was druk op de weg met gillende en krijsende mensen, vrijdag is het altijd marktdag in het mortuarium en lijkt het wel uitverkoop van dode lichamen. De matatu’s rijden af en aan met op het dak de doodskisten. Ik weet nog , het eerste jaar vonden we het luguber maar nou kijken we er totaal niet meer van op en vinden we het de normaalste zaak van de wereld. We wonen aan de rand van een doorgangsweg en vlak bij een ziekenhuis met mortuarium dus we horen heel wat lijkstoeten met gillende keukenmeiden voorbij komen. Hoe dan ook, het leven gaat gewoon door en wij ook. s’Middags hebben we weer heerlijk in het water liggen dobberen en kwam tot de ontdekking dat we coca-cola hadden vergeten mee te brengen dus hebben we de matatu maar weer genomen naar de supermarkt. Daar aangekomen waren er aan aantal mannen aan het vechten, wat er gebeurd was weten we niet maar wel zagen we dat er een kerel met een mooie witte broek aan in elkaar werd getrimd en zijn broek was na enkele klappen en sleuren over de grond wel rijp voor een goede wasbeurt. Hij werd echt met een soort broeksriem afgetuig, we hebben even gekeken maar zijn toch maar snel verder gelopen, je weet maar nooit bij al die opgewonden ruziemakers maar het was wel eng, iedereen staat erbij en kijkt er naar en zelfs de politie grijpt niet in. Wij zijn in ieder geval heelhuids met coca-cola thuis aangekomen. Dorothy kwam nog op bezoek, ze had haar dochter Sandra die gisteren afscheid kwam nemen naar school gebracht. Ze heeft nu al haar vier kinderen op een internaat zitten en haar man woont permanent in de buurt van Mombasssa, ze voelde zich nu erg eenzaam. Ze is bij ons blijven eten en dat vond ze wel erg fijn, ze had het echt nodig, Rosy kwam ook eerder van haar studie thuis dus hebben we alles maar gedeeld en dat ging goed hoor. Vandaag zijn we trouwens al weer vier weken hier, de tijd vliegt maar we hebben het veel rustiger dan vorig jaar en dat bevalt ons best.
14.2.
Vandaag is het Valentijn en Piet had een present voor mij bij het ontbijt en ik voor hem. Ik kreeg drie repen chocolade, en het mooiste is dat ik me ( als ex verslaafde ) had voorgenomen totaal geen chocolade te eten hier maar nu moet het wel, zonde om te laten bederven en ook om weg te geven hm.. en ik had voor Piet een zeer origineel geschenkje namelijk een paar sokken, das wel wat he, en een klein rood beertje met een hartje en daarop geschreven I lov you, is dat romantisch of niet? Sokken en een beertje voor mijn trouwe labrador. Noot van mij Piet: Ik zou geen chocolade gekocht hebben als ze niet zelf al een fles Pinacolada had gekocht. Het was nl de bedoeling dat ik die zou kopen. Ook de werknemers hebben we een kleinigheidje, Ksh. 1000,= en beltegoed voor Ksh. 250,= gegeven daar waren ze erg blij mee. Rond 9.00 uur zijn we al richting stad gegaan om een verjaardagstaart te bestellen bij een bedrijfje dat vandaag voor de eerste dag geopend was en daar waren we de allereerste klanten, dat was leuk. De eigenaar was zo trots en hij is er werkelijk erg op vooruit gegaan al was ze zaak nog niet helemaal klaar maar dat is nu eenmaal Kenia. Voor diegenen die al eerder hier zijn geweest de zaak heet the Laughin Boedha, en is nu gelegen op de derde verdieping van een nieuwe shopping-mall met uitzicht over het meer en de stad, wel een grote concurrent voor the rooftop van de Duke of Breeze. Om tien uur waren we weer terug omdat we visite kregen uit Ugunja. Eunice van de Baby-care kwam met haar twee kinderen en een nichtje om te zwemmen. Natuurlijk niet alleen daarvoor want ze blijven tot morgen. Het was voor hun een hele belevenis de eerste keer van hun leven in een zwembad maar het waren echte waterratten en de kleinste lag al heel snel kopje onder en dat was minder voor haar. De kinderen kwamen alle drie aan in prachtige witte jurken met tule het zag er niet uit maar we zeiden toch maar dat ze er prachtig uit zagen en wat waren ze trots. Eunice is nog wel met Piet even naar de stad gegaan om nog wat blauw-gele uniformpjes bij te kopen en ik ben met de kinderen thuisgebleven nadat ze uit het water zijn gekomen,hebben spelletjes gedaan en de wasbeurt van Tamy bewonderd. De kinderen begrepen niet dat ook een hond gewassen kan worden ze keken dan ook aandachtig toe. s ‘Avonds zijn we bij de lokalen heerlijke BBQ-kip met frietjes en een lekkere salade gaan eten en ook dat was voor allen een waar feest, ze hebben zich dan ook werkelijk het schompes gegeten, buikjes helemaal rond. Bij locale BBQ komen we elk jaar wel een paar keer. Deze keer was het echter weer de eerste keer. We gaan ook elk jaar bij dezelfde man eten. Toen hij ons zag herkende hij ons meteen en wist te vertellen dat wij bij de salade geen koriander willen. Hoe is het mogelijk he. En de rekening, acht consumpties zes grote flessen frisdrank en twee Guines en voor vijf man kip met van alles en nog wat €. 30,= Zoveel dat we de rest in hebben laten pakken, dat is hier heel normaal, zodat er thuis ook nog twee man van hebben gegeten. Maar voor we aan tafel gingen moesten de tafeltjes nog even stofvrij gemaakt worden want het is nu eenmaal heel erg op het moment. De vrouw van de kroeg pakte een doek, zeg maar een dweil waar ze denk ik ook de keuken of zo mee hebben gedaan om de tafels schoon te maken. Thuis nog even gezeten en de kinderen zijn naar bed gegaan. Wij hebben nog wat zitten bakkeleien terwijl in Nederland het carnaval is losgebroken maar daar hebben we hier geen last van.