Een " rustige week "

KISUMU, EEN WEEK VAN VAKANTIEGEVOEL.
1.2.
Vanmorgen zijn we heel “rustig” opgestaan maar niet heus. In de tuin van de achterburen schuin achter ons staat sinds we hier zijn een grote witte tent waar een nieuwe kerkorde is gevestigd. Om gek van te worden, daar wordt gebeden en gezongen tot zeker 12.00 uur en als dit nu mooi was dan zou je zegen het is me best. Het is net of er aan aantal katten zit te jammeren en of er schorre kraaien aan het schreeuwen zijn. Als een priester spreekt is dat op zo’n gebiedende wijs dat je er bang van wordt, net of die mensen gedrild worden. Bij dit gedoe zitten we dan te ontbijten en zouden we ons van schrik en ergernis verslikken. Ook als er iemand dood is is er op donderdag en vrijdagavond een kerkdienst en ook op zaterdag, die overleden persoon moet toch wel Linéa recta de hemel in vliegen zonder vleugels. Wij komen straks als onze tijd hier om is wel egr devoot naar huis hoor. Vanavond hebben we lekkere verse tilapia met ugali en sukumawiki gegeten, typisch Keniaans maar daar zijn we eerst vanmiddag voor op stap gegaan. Rosy zou het eten klaarmaken dus zij moest met ons naar de groente-en vismarkt waar je je neus echt moet dichthouden mits je verkouden bent maar het is wel leuk. Ook kochten we vijftien manden en drie tassen omdat Piet het weer op zijn heupen heeft gekregen een handeltje te gaan drijven net als vorig jaar. Hij plaatste de tas en mand op faceboek en de bestellingen begonnen gelijk te lopen met het gevolg dat we overladen met de handel thuiskwamen. We waren nog naar net thuis toen Purity kwam, de dochter van Jane, om te komen zwemmen. Op zich niet zo’n punt als ze kon zwemmen maar ze verzuipt ter plekke dus waren we genoodzaakt mee te gaan in het water maar dat was wel lekker verfrissend. Haar moeder kwam tegen de avond en vertelde dat ze vanochtend voor 8.00 uur al aan de deur heeft gestaan maar we lagen nog in bed en hebben niks gehoord. Dat mens heeft van vanmorgen 8.30 uur tot 16.30 uur in de kerk gezeten, gebeden en gedanst. Dat is bij onze schuinachterburen gelukkig uitgebleven om tot die tijd een hoop lawaai te maken, we vonden 12.00 uur al lang zat. Voor deze mensen is het gewoon een sociaal gebeuren maar geef mijn portie maar aan fikkie. Over fikkie gesproken, Tamy is gelukkig weer goed aan het herstellen dankzij de zeven injecties. Verder hebben we zalig gegeten en is het weekend voor ons ook weer voorbij.
2.2
Piet is vanmorgen om 8.00 uur weer naar Ugunja vertrokken om de boel weer blauw- geel te verven. Wat heeft die kerel toch een energie, niet te filmen en dan in die hitte, ik heb echt bewondering voor hem en daar zijn ze hem erg dankbaar. De Kenianen trappen er niet in, niet dat ik dit negatief bedoel tegenover Piet, helemaal niet zelfs maar met zulke dingen zijn ze liever lui dan moe alhoewel er een mannetje Piet een klein, klein beetje heeft geholpen met twee deuren in de grondverf te zetten, is dat wat! Ik ben heerlijk tot 9.00 uur in mijn mandje gebleven en ben na het ontbijt naar de stad gegaan, weer maar eens naar de bank. We krijgen de zaak maar niet rond maar het komt wel goed, al is het als we weer thuis zijn al zou dat jammer zijn. Ook heb ik nog een beetje rondgestruind in de stad en ben weer richting huis gegaan. De wachter Kevin ging juist Tamy badderen dus dat heb ik toch maar even vastgelegd. Verder heb ik de foto’s van vorige week weer in mijn fotoalbum geplaatst en was juist klaar toen Piet thuiskwam met zijn bruine koppie. We hebben samen wat gedronken en verder geen spektakel vandaag. Laat me het maar lekker kort houden misschien dat er morgen weer wel iets gebeurt.
3.2
Nadat we vanmorgen zijn opgestaan en op ons gemakje heerlijk buiten ontbeten hebben (ik wil jullie niet jaloers maken hoor!) zijn we weer maar eens richting bank gegaan. Gisteren weer niet de goede informatie gekregen en vanmorgen hoorden we dat onze internetverbinding nog niet was geactiveerd dus bij deze is dat nu geregeld, dachten we maar tot op heden hebben we nog steeds geen internet verbinding met de bank. Dan maar niet, we doen er nu de moeite niet meer voor dat was dat. We hadden ons voorgenomen om vandaag eens naar Dunga Beach te gaan, een heel mooi vissersdorpje aan het meer. Normaal gingen we altijd met de tuk-tuk maar Piet stelde voor met de piki-piki te gaan dus nam ik de telefoon en belde Benson. Ik vroeg hem om ons naar Dunga Beach te brengen, dus ik vroeg Please Benson can you bring us to Dunga beach. Hij had hiervoor wel tijd dus sprak ik af dat we wel naar zijn standplaats zouden komen lopen zo’n tien minuten verderop. Oke zei hij en zei ook nog, ik moet eerst naar de supermarkt, nou da’s ook goed waarom niet, een klant is een klant dus ik dacht dat hij eerst nog iemand naar de supermarkt moest brengen. Zo gezegd zo gedaan, wij wandelden naar de plek waar hij altijd op zijn klanten wacht en hij was er nog niet. Na enkele minuten gewacht e hebben kwam hij aanrijden met een grot tas achterop zijn motor. Hier zijn ze, zei hij, ze kosten 120 Ksh. Wij waren erg verbaasd, hij had twee hele grote witte kolen bij, maar wat moeten wij daar mee, wij willen alleen maar naar Dunga Beach. Jeetje er was een zalig misverstand, door het lawaai had Benson verstaan Please Benson can you bring us two white cabbiges,( wite kolen). Dat was wel lachen maar hij heeft ze aan de kant van de weg in bewaring gegeven en heeft ons met een vriend van hem naar Dunga Beach gebracht. Daar werden we ter plekke ook weer hartelijk verwelkomd omdat ook daar aardig wat mensen ons kennen. Toen we hier voor de eerste keer kwamen was het een gehuchtje van niks maar wel pittoresk. Als je ziet wat er de laatste jaren is bijgebouwd kun je merken dat ook dit kleine dorpje zich gaat richten op toeristen. Er zijn inmiddels winkeltjes, een hospitaaltje wat nog in aanbouw is, een hotelletje met acht kamers en een leuk restaurant bijgekomen. Ook wordt er gekookt met solarwarmte, zo verschrikkelijk simpel. Er is een kleine stellage in de vorm van een kruiwagen gebouwd waarop een soort grote schotel van zilverpapier is gemonteerd met daarin een balk waar een pan kan worden opgehangen die door dat zilverpapier wordt verwarmd. Omdat er een wiel onder zit kan het met de zon meegedraaid worden. Heel simpel maar erg vernuftig. Het meer was nog hetzelfde, we hebben een boottocht gemaakt maar hebben slechts twee hippo’s gezien. We hebben nog wat rondgewandeld en gedronken voordat Benson ons weer op kwam halen. Het moet ook niet gekker worden, onderweg lag er een kudde koeien op de weg, dat is normaal maar we kwamen ook een kameel tegen terwijl we toch niet in een woestijn verdwaald waren. De weg van Kisumu naar Dunga Beach blijft tot nog toe altijd een slechte, stoffige weg waarop je van alles kunt verwachten maar wel leuk. Omdat ik toch wel wat angst heb om achterop de motor door het centrum te rijden heeft Benson nadat we een witte kool, de andere is voor zijn gezin, hadden opgepikt bij de groentemarkt afgezet. We hadden nog wat fruit nodig en op die markt moest Piet de laatste tassen en manden voor zijn handel kopen. Zijn handeltje is nu echt gesloten, de koffers zitten nu al vol terwijl we hier nog maar zo kort zijn en ik nog niks heb gekocht. Verder hebben we nog gezwommen terwijl jullie naar de regen konden kijken maar dat is ook een natte bedoeling.
4.2
Vandaag hadden we weer een vakantiedag, lekker op ons gemakje ontbeten, koffie gedronken en naar de vogeltjes gekeken die in alle soorten, maten, kleuren en gewichten aan en af vliegen Over koffie gesproken, hierover heb ik nog een leuk verhaal. Kenianen drinken nauwelijks koffie, wij daarentegen hele sloten, ook hier. Toen Corry en Mildred hier waren zaten we aan het ontbijt en toen kwam het verhaal van Mildred. Hier in Kenia weten ze niet beter of van koffie wordt je sexueel erg actief, iets waar wij nog nooit of te nimmer aan hebben gedacht. Wij probeerden Mildred hiervan te overtuigen dat dit beslist niet zo is maar het kwam niet over. Nou, zei ze, als mannen hier koffie drinken gaan ze gelijk naar het toilet om zich te helpen en de handeling die ze erbij maakte sprak boekdelen. Corry en wij lagen in een deuk en vroegen of ze dan niet eens een echt kopje Hollandse koffie wilde proberen, ze deed het terwijl haar ogen ondeugend keken. Nadat ze de koffie op had vroegen we of ze wat bijzonders voelde maar nee hoor haar gevoel was nog hetzelfde al was ze er nog niet helemaal van overtuigd. Corry gaf te kennen dat ze maar beter niet zo veel koffie bij de zuster in het babyhome meer zal drinken, wat moet de zuster en het personeel wel niet van haar denken. Hier hebben ze speciaal voor Corry een potje oploskoffie staan en zullen er hun gedachten wel over hebben. Wat hebben die Kenianen toch kronkels, we vroegen het naderhand aan Rosy en zij bevestigde dit ook. Dit was het koffieverhaal, verder heb ik over vandaag toch weer niet veel te vertellen. We hebben weer geld gepind omdat we nog wat uniformpjes voor de child-care moesten ophalen maar deze waren nog niet klaar zodat we morgen weer terug moeten komen. We hebben boodschappen gedaan. Piet is naar de kapper geweest, zijn haar is goed geknipt, ( Ksh. 500 zeg maar €. 5,= want de koers is erg ongunstig) en ik ben nog naar de markt gegaan om kinderslippers te kopen om die met ballonnetjes te versieren, leuk om te doen maar o, wat een zere vingers krijg ik hiervan en dat allemaal voor die kleine zwartjes. Ook hebben we nog een uurtje in het zwembad gelegen in een watertemperatuur van zo’n 20 graden, en een buiten temperatuur van zo’n 30 graden niet echt vervelend he.
5.2
Ook vandaag weer hetzelfde verhaal. Eerst weer op ons gemak gegeten, wat zitten kletsen met het personeel, ze schuiven steeds aan maar dat is leuk. Ze zitten allemaal weer op hun salaris te wachten dat ze haast nooit op tijd krijgen en dat is voor deze mensen toch erg moeilijk. Ze moeten ook hun huishuur op tijd betalen anders worden ze zonder pardon uit hun huizen gezet. Ze moeten hier echt alle eindjes aan elkaar binden maar zelfs die hebben ze niet, te weten dat hun baas tot een der rijkste mensen van Kenia behoort en dan toch tegen deze mensen zeggen dat ze het salaris niet kan betalen, wel triest. Toch niet vreemd als ze bij ons een graantje meepikken en blij zijn met een mango, een eitje en een paar boterhammen. Het is echt feest voor de werknemers hier als wij er zijn. Piet is na die gesprekken weer naar de stad gegaan om de uniformbroekjes op te halen maar helaas waren er twee veel te groot dus kan hij morgen weer maar eens terug om deze hopelijk in de goede maat op te halen. Ik ben thuisgebleven omdat de nagelboer kwam. Ik moet mijn nagels laten lakken wil ik ze een beetje mooi houden, omdat de nagelstudio ter ziele is gegaan komt hier op de compound een jongen die binnen no time een mooi werk levert. Ook Mary en Rosy hebben hun teennagels laten lakken, hebben ieder nog twee paar oorbellen gekregen en ik was omgerekend € 5,- kwijt. Ik blij, die twee dames ook blij, alles voor dat geld. Nadat Piet terug was hebben we wat foto’s af laten drukken en zijn in de hitte op ons gemak naar de groentemarkt gewandeld. We hebben Christien, de vrouw van de markt en ook de eigenaresse van de kippenfarm al drie keer misgelopen, ook vandaag was ze niet op de markt dus zijn we weer naar huis gewandeld en lekker gaan zwemmen. Dat was en welkome verfrissing alhoewel de zon goed brandde dus maar een beetje voorzichtig geweest en ook wat in de schaduw gezeten. Ja, we hebben echt momenteel een heerlijk vakantiegevoel en het werk gaat gewoon door. Ze zijn hard bezig aan de speeltuin dus laat de mensen maar sjouwen…
6.2.
Het wordt saai maar weer een makkie-dag, hetzelfde riedeltje als gisteren en eergisteren. Piet ging weer kijken of de broekjes klaar waren en dat was zo. We hebben wat boodschappen gedaan, in een kroegje wat gegeten en gedronken en naar de groentemarkt gegaan. Met onze armen vol met groente en fruit op weg naar de matatu scheurde de plastic zak met daarin een grote watermeloen, pepertjes, komkommer en worteltjes alles in het stoffige zand en de watermeloen was helemaal uit elkaar geklapt en de pepertjes lagen er zo zielig bij. Nou ik hoef je niet te vertellen hoe Piet reageerde he. Alle goden uit de hemel konden meegenieten en ik lag in een deuk. Nu vertelde ik woensdag wel dat koffieverhaal maar ik ben vergeten te vertellen dat we naar de Masai-markt zijn gegaan en daar werden we ook weer met open armen ontvangen. Ze wilden ons ook weer gelijk van alles aansmeren maar die boot hebben we wel even afgehouden. We zeiden dat we alleen maar een goeie dag kwamen zeggen en dat werd wel op prijs gesteld maar er werd wel bij gevraagd of we bij het volgende bezoek wel in de stalletjes wilden komen kijken, we zien wel. Piet heeft wel een ketting afgegeven die gemaakt moet worden en ik ga volgende week een dagje op de markt zitten om kaarten te leren maken, althans figuurtjes voor kaarten. Piet is vandaag wel nadat we weer heerlijk aan het zwembad hebben gelegen de ketting op gaan halen en verder is er nies van bijzonders gebeurd dus hou ik het hier maar bij.
7.2
Vanmorgen hebben we de bus van 8.00 uur genomen richting Ugunja en Rangala. Ik moet zegen de bus vertrok redelijk op tijd en dat is meegenomen. Ik heb weer met mijn ogen dicht van de mooie natuur genoten onderweg en na aankomst in Uguna zijn we eerst naar het kinderdagverblijf gegaan. Hier wordt erg hard aan de speeltoestellen gewerkt. Er zijn twee mannen constant aan het lassen en Eunice zit er wel achter. Ook hadden we de uniformpjes voor de kindjes meegenomen en onmiddellijk werden de kleintjes omgekleed en in de nieuwe shirts en broekjes gestoken. Jongetjes of meisjes, het maakt niks uit allemaal een geel t-shirtje en een blauw broekje en het zag er erg leuk uit. Eunice had een ontbijt voor ons klaarstaan, popcorn met biscuits toch een lekkere combinatie. Na dit bezoek zijn we op de motor naar Rangala gereden waar Midred en Cosmos op ons wachtten. Via een klotepaadje voor hen een short-cut zijn we naar de Rangala girlschool gelopen nou ja, meer geklauterd en gesprongen en daar aangekomen stond Jacinther al op ons te wachten met haar nieuwe brilletje op wat haar leuk staat al geef ik de voorkeur aan een brilloos gezichtje van haar, ze is zo mooi. Daar op die school vind je een heel andere Jacinther dan wanneer ze hier bij ons is. Ze is terughoudend en bescheiden, je moet er alles uittrekken, je zou er zere armen aan overhouden. Nee, het is beslist geen spontane meid maar een heel verlegen kind van vijftien jaar. Er zitten op die school zo’n dikke tweeduizend meisjes en er heerst een ijzeren discipline, ze leven hier in Luoland (een bepaalde stam) maar als er iemand de Luo taal gebruikt wordt diegene gelijk van de school gestuurd, enkel Engels of Kiswahili mag er gesproken worden. De meisjes proberen ook van elkaar te stelen, vooral maandverband en geld. Ze mogen dan ook maar hooguit € 10,- bij zich hebben om zo af en toe op zondag een flesje frisdrank en wat koekjes bij de bakker van de school te kopen. De portemonnees worden dan ook regelmatig gecontroleerd door de docenten en meer in de pocket is ook de orde, verlaat de school. Het was heel gezellig op het “schoolplein”. Heel veel ouders zaten samen met hun kinderen onder bomen of langs de rand van de school in de schaduw en iedere ouder had eten meegenomen zodat er overal groepen mensen zaten te picknicken, leuk om te zien. Ook hing er overal was buiten op waslijntjes en op de heggen en muren. Misschien ook wel aardig om te weten. Jacinther staat smorgens om vier op, want dan begint de dag. Ze gaan naar de klas, later ontbijt en verder is het veel leren en studeren. De dag eindigt schrik niet om elf uur savonds dan gaat men pas weer naar bed om vijf uurtjes later weer opnieuw te beginnen. Ook op zondag is het naast het kerk bezoek, het poetsen en wassen gewoon een dag om te studeren Spartaans noemen ze dat in Nederland. Voor we weggingen moesten we zelf de gebruikte stoelen nog even terug in de klas zetten en daar zat een groep van die pubers die mee ons op de foto wilde. Wat wil je met de mzungu op de foto dat is pas lachen toch. Om 14.00 uur hebben we de bus richting Kisumu teruggenomen, eerst zaten we helemaal achterin de bus maar na mate er mensen uitstapten slopen we steeds verder naar voren. Op een gegeven moment zat ik helemaal voor in de bus naast een moeder met een heel mooi slapend kindje maar het kindje werd na ongeveer een kwartiertje wakker, zag me en zette me toch een keel op, het kind schrok zich rot, zo’n ouwe blanke tante naast je dus moeder draaide me het kind te rug toe , legde de kleine aan de borst en stil was ze en viel zelfs op mijn ene arm in slaap. Goed dat het kind niet door had bij wie ze op de arm lag maar ik zat er mooi mee. Toen we weer eenmaal thuis waren hebben we eerst maar een lekkere douche genomen want dat was echt hard nodig. Het is toch zo stoffig op het platteland vanwege de droogte. Tegen 7.00 uur hebben we de matatu weer gepakt en zijn uit gaan eten. Er wordt trouwens heel erg roekeloos gereden in de stad en soms loopt het maar rakelings goed af, we zeiden vanavond nog tegen elkaar, wie van onze vrienden of familie zou er nou met ons een ritje met zo’n oud barrel en een roekeloze chauffeur willen en durven maken, soms hou je je hart vast en is het vaak millimeterwerk als er gepasseerd wordt.