WAT ZAL DEZE WEEK BRENGEN

WAT ZAL DEZE WEEK BRENGEN.
26.1
Het weekend is week voorbij en het is weer aanpakken geblazen vandaag. Vanmorgen stond Piet om 6.30 uur op en ik om 7.00 uur. Piet heeft de bus van 8.00 uur genomen richting Ugunja terwijl ik eerst nog moest wachten op Diana, de vrouw van George die samen met mij naar Ugunja ging om de maten van de uniformen te nemen bij de kinderen van de Equator school. Eerst kwam Corry nog bij me ontbijten voor de laatste keer want vandaag vloog ze weer terug naar Nederland dus hebben we afscheid moeten nemen van haar, jammer maar helaas. Diana en ik namen de bus van 8.30 uur en veel aanspraak tijdens de rit heeft ze aan mij niet gehad. Jeetje ik slaap me te barsten hier en zou bijna voorbij de school zijn gegaan, gelukkig was ik juist op tijd wakker. Ik had niet tegen Diana gezegd dat de kinderen gehandicapt waren en daar schrok ze wel wat van maar we gingen toch vrijwel gelijk aan de slag. Klas voor klas hebben we de maten genomen maar het was niet altijd even gemakkelijk. De ene stuiterde, een andere kwijlde, ook ging er een zowat op zijn handen staan maar ondersteboven meten valt niet mee en zo was het maten nemen bij gehandicapte kinderen toch wel een beetje een handicap al waren ze wel erg lief. We kregen wel een kop Keniaanse thee tijdens de pauze. Het onderwijzend personeel, nou ja wat je onderwijzend noemt, deze mensen zijn echt te lui om wat te doen, namen allemaal een ciapatti ( dikke pannenkoek en misschien schrijf ik het woord niet eens goed) maar Diana en ik kregen niks, de krenten! Piet was ondertussen ook druk aan het verven zo’n vijf kilometer verderop bij de babydagopvang maar voor hem stond er wel een dikke pannenkoek klaar terwijl hij wel boterhammen had meegenomen maar oké het was zo. Tegen 14.30 uur waren we klaar en Piet kon ook niet meer verder met zijn schilderwerk dus konden we met z’n drieën de bus terug nemen. Piet kocht de kaartjes en weer was de bus te vroeg en moest deze op Diana en mij wachten terwijl wij met z’n tweeën achter op de brommer richting bushalte reden. Piet heeft de chauffeur en de conducteur maar een flesje cola laten kopen zodat we toch nog met de bus meekonden (corruptie op kleine schaal) en ook tijdens deze rit van bijna twee uur was ik weer niet erg spraakzaam. We waren nog maar net thuis toen Jane ons weer een bezoekje kwam brengen. Na een klein uurtje vertrok ze weer maar Piet had geen zin om eten te koken dus zijn we gewoon op een door-de- weekse dag uit gaan eten. Momenteel zit Piet buiten te lezen, Rosy ligt op de bank te facetimen en Tamy ligt aan mijn voeten. Wat een huishouden,hier word ik voor gek verklaard omdat de hond binnen mag komen en soms zalig op de bank ligt te pitten, nou en…..
27.1
Na het ontbijt vanmorgen samen met Mary en Willis kwam rond 10.00 uur Diana. We hadden afgesproken om vandaag materialen te gaan halen voor de uniformen maar ik wist niet precies waar de zaak was in de stad en Diana ook niet. We namen samen met Piet de matatu omdat Piet groenten moest gaan halen, hij is onderweg uitgestapt en wij zijn verder meegereden naar het centrum. Daar pakten we een piki-piki de berijder wist wel waar het was. Achteraf gezien zijn we al meer in deze zaak geweest en de mevrouw die ons hielp wist me te zeggen dat ik samen met mijn man vorig jaar Kikoy stoffen bij haar had gekocht, ben je dan bekend of niet….. Dit zijn speciale Keniaanse lappen stof, te gebruiken als b.v. badlaken, tafelkleed of andere doeleinden maar dit verder niet ter zake. Diana had uitgerekend hoeveel stof en attributen zoals knopen, band, elastiek en voering ze nodig had. Volgens mij heeft ze ook aan zichzelf gedacht maar die illusie heb ik haar al snel ontnomen. Alles wat over is gaat naar de school, het is maar dat ze het weet. Zwaar bepakt en met de materialen op haar hoofd, ik kon het pakket zo al niet dragen, verlieten we de winkel en hielden een tuk-tuk aan die eerst mij thuis dumpte en Diana inclusief materialen naar haar huis bracht, haar klus kan beginnen, ze heeft niet voor niets een naaimachine gekregen een paar jaar geleden, we moeten haar aan het werk houden!. Ik was weer maar net thuis, Piet iets eerder toen Benson kwam, hij was verdrietig, Rende zijn zoontje was weer erg ziek, van het ene uur op het andere. De moeder had gisteren, iets wat maar zelden voorkomt, vergeten medicijnen te geven en het kind mag beslist geen dag zonder. Hij was vanmorgen direct met de kleine naar het ziekenhuis gegaan, de dokter schreef nieuwe medicatie voor in de hoop dat het kind binnen twee dagen weer is opgeknapt. Nadat Benson is weggegaan en wij hebben gegeten hebben we de matatu gepakt naar Zr. Lucy waarnaar we vorige week ook op weg zijn geweest maar onderweg zijn gestrand omdat er ook twee Nederlandse dames die kant op gingen. Er wonen twee nonnen in dat weeshuis en ze noemen Piet altijd my boyfriend oftewel mijn verloofde. Dit weeshuis is in de bergen zodat we op een gegeven moment uit de matatu moeten stappen en met de piki-piki de bergen in moeten. Een van de piki-piki jongens kwam naar me toe en zei me, ik heb nog steeds het telefoonnummer van Piet in mijn telefoon staan, wat denk je daarvan ook hij herkende ons meteen. Bij de zusters was de aankomst weer heel hartelijk. Beide nonnen knuffelde met Piet of Piet met de nonnen en ik kreeg ook een dikke kus. Ze zaten nog aan de lunch en we moesten ook mee eten maar we waren al rond gegeten, dan maar een paar stukken meloen, die gingen er wel in, heerlijk. Na het een en ander besproken te hebben over de aankoop van enkele geiten, de kippen die we vorig jaar hebben gezet en de landbouw te hebben bekeken, een vol land met hele grote dikke vette watermeloenen zijn we weer naar huis gegaan. De zusters wilden ons een papaja en een watermeloen meegeven maar we wilden er wel tegen protest voor betalen en dat hebben we dan ook gedaan. Thuis heeft Piet de meloen gewogen en het is me een knoepert van ruim negen kilo, dat is niet mis. Dat ding is een foto waard, ook de papaja is behoorlijk aan de maat maar die is nog fatsoenlijk. Wat ik trouwens nog wel even moet zeggen is dat ik een paar nonnen vreselijk heb laten schrikken. Er waren namelijk nog drie andere nonnen op bezoek en ik zei tegen hen, zal ik jullie eens een geheim vertellen, deze twee nonnen die hier in het huis wonen hebben allebei een vriend. Je had die gezichten van die drie nonnen moeten zien, ze verschoten zowat van kleur maar toen ik vertelde dat het Piet was lagen ze echt in een deuk, ze konden het wel waarderen en ik denk dat ze God op hun blote knieën hebben bedankt dat het Piet maar was.
28.1
Vandaag is voor Piet een vervelende dag, Adrienne zou vandaag jarig zijn dat blijf je ieder jaar opnieuw weer voelen. Ook voor Pascal en Ila zal het altijd een verdrietige dag blijven, dat is het leven nu eenmaal maar je staat er wel bij stil. Piet is vanmorgen met de bus van 8.00 uur weer richting Ugunja gegaan om verder te werken aan zijn schilderskunsten en ik ben nog lekker wat uit blijven slapen tot 8.30 uur en ook mijn dag was een kl….dag. Ik wilde Piet even bellen dat ik uit de mand was verrezen maar mijn telefoon deed het niet, daar begon het al mee. Ik ben eerst richting stad gegaan om een swift nummer van de bank op te gaan halen maar voordat ik vertrok zag ik een heel erg zieke Tamy. Er zat geen moed of troef in het beestje en ik vroeg Kevin wat er aan de hand kon zijn. Hij is ook geen dokter en ook hij had er geen verklaring voor. Nu is ze een paar dagen geleden wel door een bij gestoken dus misschien dat dit de reden wel kon zijn. Ik vroeg hem uit te zoeken of er in de buurt een dierenarts was zodat we als ik terug kwam van de stad naar een dierenarts zouden gaan. Ik met de matatu naar de stad maar het was een grote chaos omdat er juist op een plek waar ze met werkzaamheden bezig waren en er op dit stuk maar een rijstrook voor beide kanten was een bus met pech stond. Als ik hier een videocamera had gebruikt zou ik geweldige beelden hebben gehad maar dat was niet. Ik ben toch aangekomen bij de bank en daar werd ik echt van het kastje naar de muur gestuurd en dat deed geen goed aan mijn humeur. Ik ben op een gegeven moment gewoon alsof ik uit mijn neus bloedde voor in een rij gaan staan waar nog al wat mensen stonden te wachten zodat ik na zeker een uur bij de bank rondgestruind te hebben toch met het beoogde swiftnummer de bank verliet maar gelukkig voelde ik me niet maar ik was wel blij dat ik weer naar huis kon. Kevin was ondertussen even bij een dierenarts maar een paar honderd meter hier vandaan gegaan zodat we gelijk met Tamy naar hem toe konden. Wat had ze toch diarree en wat moest ze veel overgeven. Kevin heeft haar naar de dokter gedragen en daar ontpopte die lieve Tamy zich tot een leeuw hoe ziek ze ook was. Ze heeft waarschijnlijk tekenkoorts ( dat moeten we maar aannemen) waarvoor ze vijf injecties kreeg en nog twee dagen voor een injectie terug moet komen. Ik zou er ook niet ze op gesteld zijn als ze vijf van die naalden in mijn lijf zouden prikken maar als het helpt is het niet voor niets geweest. Ook voelde ik de koorts in mijn portemonnee deze was gelijk € 52,-- lichter. Ze is de gehele dag nog heel beroerd en rustig geweest. Volgens mij niks raars ik denk dat je met al die injecties nog wel een olifant onder zeil kunt krijgen. Ik ben regelmatig naar haar gaan kijken maar ze zag me in tegenstelling tot anders nog niet hangen, dat heb ik weer. Ik mijn telefoon nog eens geprobeerd maar helaas geen beeld meer, nu blijkt de batterij kapot te zijn. De jongelui hier hebben er even een eigen batterij ingezet toen deed ie het. Verder ben ik maar begonnen met het maken van een fotoboek van de eerste twee weken en heb ik zitten lezen tot Piet rond 17.00 uur weer thuiskwam. Die dokter had mijn portemonnee geroofd en ook Piet had niet veel geld meer op zak en ik stelde voor om even te gaan pinnen en daarna mijn telefoon na te laten kijken dan zou Piet ondertussen al beginnen het eten voor te bereiden. Ik weer met de matatu naar de pinautomaat wat denk je, ik krijg geen geld omdat er een storing was zodoende kon ik ook de batterij niet laten vervangen omdat ik geen rooie cent meer had. Wat was ik goed gehumeurd oftewel chagrijnig toen ik terugkwam, ik kon goed janken maar heb me ingehouden. We hebben in ieder geval weer lekker gegeten en dat maakte weer veel goed alhoewel ik bij het afwassen nog een schaal kapot liet vallen, kon er nog wel bij.
29.1
Vandaag is het al weer twee weken geleden dat we Roosendaal verlieten, de tijd vliegt. Vandaag hadden we niet zo veel te doen maar het eerste wat ik heb gedaan na het douchen is gaan kijken hoe het met Tamy was. Er zat nog maar weinig leven in het beestje maar ze moet ook nog twee injecties krijgen dus ik moet niet wanhopen maar het voelt niet goed. Vorig jaar hadden we George beloofd dat we naar de school van Brenda zijn dochtertje zouden gaan kijken maar daar is niks meer van gekomen dus hadden we afgesproken deze ochtend te gaan. Het was een echte tegenvaller. We werden eerst door een slijmerig vriendelijke man ontvangen en deze begon toch uitspraken te doen om ons geld afhandig te maken maar daar kwamen we niet voor. Zijn vrouw die de administratie deed kwam al met en formulier aanlopen en toen we zeiden da ze niet op geld hoefden te rekenen veranderde haar gezicht opeens op veertien dagen onweer. We mochten dan wel de klas van Brenda nog in en ook daar had het personeel de boodschap al gehoord en waren niet echt spraakzaam en zagen we alleen maar lange onvriendelijke gezichten, etterbakken. De klas bestond uit zesenveertig kinderen ( klas 2) we brachten potloden mee en Brenda mocht ieder kind twee potloden geven en dat deed ze met veel plezier. Ik moet zeggen dat de kinderen stonden dansen met de potloden hoog in de lucht, heel leuk om te zien. Ook kleine Ineke zit op deze school maar we mochten dat klasje niet binnen, we moesten we maar op een andere keer terugkomen, nou, ons niet meer gezien daar. We verlieten de speelplaats en groetten nog enkele mensen die daar buiten zaten maar we kregen geen reactie terug, dat is ook Kenia. Wat zijn we toch gierige Nederlanders om hier geen cent achter te laten. Wel kreeg George nog een boekenlijst voor Brenda mee dus hebben we daar maar wat centen aan waarvoor George ons erg dankbaar was. Hij vond het ook niet echt een geslaagde actie maar hij kon er ook niks aan doen of misschien wel, daar komen we niet meer achter en we vragen er ook niet meer naar maar een bezoek aan Ineke in haar klas kan hij op zijn buik schrijven dat hebben we hem wel verteld. Na dit teleurstellende bezoek zijn we naar de stad gegaan om geld te pinnen, nog een paar meter voering voor de kragen van de bloesjes voor de Equatorschool te halen en uiteraard mijn telefoon van een nieuwe batterij te voorzien. Dit was geregeld na een bezoek aan drie winkels maar het werkt weer. We hebben nog wat gedronken en zijn weer naar huis gegaan. Kevin was ondertussen nog met Tamy naar de dierenarts voor een injectie gegaan en er komt al wel wat meer leven in het beestje maar eten doet ze nog niet. Willis is bij de slager botten gaan halen en heeft daar een bouillon van getrokken, ze trekt haar neus er nog voor op, ze heeft nog geen honger maar wel dorst. Hopelijk gaat het beetje bij beetje beter met haar. Waarom moet ze nou net ziek zijn nu wij hier zijn. Ik kan er zo slecht tegen als ik dat beestje met haar hangkopje en zielige oogjes zie liggen. Het is de eerste keer dat ze ziek is maar hopelijk de laatste. Om de paar uur ga ik even bij haar zitten maar dat helpt niet veel daar wordt ze niet beter van.
30.1
Vandaag hebben we een rustige dag gehad. Na het ontbijt zijn we eerst wat boodschappen gaan doen voor het weekend. We verwachten wel niemand maar je weet het hier nooit. De boodschappen deden we met de tuk-tuk maar na een kopje koffie thuis gedronken te hebben zijn we weer met de matatu richting stad gegaan. Op een gegeven moment stopte de matatu omdat er een dame uit wilde stappen en plotseling lag ze op de straat, ze stapte niet maar rolde eruit. De vrouw werd snel omhoog geholpen, ze mankeerde gelukkig niets ze had grote stootkussens maar toen de deur werd dichtgegooid werd deze vrouw finaal uitgelachen door de overige passagiers en dat voelde toch niet goed. We zijn de bank binnen gegaan want onze nieuwe rekening loopt niet zo best maar dat wordt wel opgelost. Na de bank zijn we weer gelijk naar huis gegaan en we zagen bij een andere matatu een paar mensen staan waarvan er een persoon blijkbaar niet in orde was want over zijn hoofd werd een fles water gegoten dat doen ze niet voor niks, misschien was het wel wijwater. Toen we weer net thuis waren kwam Sandra, ze is de gehele dag hier rond blijven hangen, echt hangen, televisie kijken en mee Piet zijn telefoon spelen, Ook kregen we bezoek van Phillis, de moeder van Ineke 2 maar kleine Ineke was er niet bij. Ineke is het dochtertje van haar tweede man en uit haar eerste huwelijk heeft ze en zoontje en een dochtertje. Haar zoontje leeft bij haar eerste man en haar dochtertje Shakira bij haar en haar tweede man samen met Ineke. Nu heeft ze grote problemen omdat haar tweede man Shakira niet meer accepteert vanwege zijn ouders. Zijn ouders veroordelen het meisje omdat ze van een andere stam is en deze ouders willen niets meer van het kind weten. Nu hebben de ouders hun zoon zover gekregen dat hij alleen maar met Phillis en Ineke wil leven en ze moet Shakira maar ergens dumpen. Op het moment leeft Phillis samen met haar twee dochtertjes Shakira en Ineke op het platteland bij haar eigen ouders maar dat is ook geen optie op lange termijn omdat haar ouders beide drinken. Ze maken zelf alcohol zoals veel mensen op het platteland. Al bij al een trieste situatie maar wij kunnen ze hier ook niet mee helpen, het is haar probleem al is het niet gemakkelijk. We hebben haar twee paar schoentjes, wat potloden, een oude tas van mij, twee bh’s en een paar knuffels uit de “giftshop” meegegeven. Nu hangen er nog twee BH’s met van die heel grote gevallen die kunnen we toch maar beter weghalen want die zien er niet zo smakelijk uit. Nog even en we moeten onze shop failliet laten verklaren, alles vliegt eruit maar daar hangt en staat alles voor, er is een gretige afname. Dorothy kwam haar dochter Sandra tegen 19.30 uur ophalen en gingen direct naar huis, Dorothy had een drukke dag gehad en was doodmoe.
Daarna moest Piet nog beginnen met koken. Dat was niet zoveel werk want de voorbereidingen waren al getroffen. Het was vandaag een echte Hollandse pot, PEESTAMP met worst en ook onze oudste Keniaanse dochter Rosy vond het nog lekker ook. Die lust ook alles. Als toetje een gedeelte van die grote watermeloen van 9 kilo. En weet je wat zo heerlijk is zonder te vragen helpt Rosy mee met opruimen de vloer dweilen etc.
31.1.
Al weer de laatste dag van de maand en eigenlijk een rustige dag. Wat uitgeslapen en tegen 10.00 uur is Piet naar het busstation gegaan om Eunice op te halen. Zij ging samen met Piet wat uniformpjes voor de kinderopvang kopen, nadien kwam ze mee naar de compound, heeft wat gegeten en gedronken en is met ons weer richting stad gegaan maar dan de bus terug genomen naar Ugunja. We hebben een paar oude bekenden die in het park een shopje hebben bezocht, hebben nog wat gedronken en zijn weer terug naar huis gegaan. Op het binnenlopen van het personeel hier hebben we verder vandaag niemand meer op visite gehad en ik ben nog wat aan het freubelen geweest. We hadden van thuis waterballonnetjes meegenomen en hebben hier doodgewone teenslippers gekocht. Wat heb ik nu gedaan, aan de banden van de slippers heb ik allemaal ballonnetjes geknoopt en dat ziet er echt heel leuk uit alleen heb ik zowat geen vingers meer over. Het is toch wel een klus maar wel leuk om doen. We zijn samen nog uit eten gegaan en dat was het wel weer voor vandaag. Niks van bijzonders meegemaakt, morgen beter, wat hou ik het toch kort voor vandaag, da’s ook wel eens prettig voor de trouwe lezer!
Maar bij mij ( Piet ) is weer het idee geboren om een paar tassen op Facebook te zetten om te verkopen. En echt het werkt weer. Inmiddels zijn er 15 tassen in bestelling ha ha. De opbrengst is weer voor de volgende missie. Vandaag zondag ga ik naar de markt om de inkopen te doen en dan eens kijken of ik ze wel in de koffer krijg want onze ruimte is niet oneindig.
En misschien ook wel aardig om te vermelden dat we op dit moment in de droge tijd zitten. Gewoon heel droog, dus heel veel stof. Elke dag kun je hier binnen op alles je volledige naam en adres schrijven. De mensen smeken en bidden hier met volle kerken om regen zodat ze kunnen gaan planten. Maar een voordeel is wel weer dat je kunt zien dat je gewassen bent. Nee echt overal waar je komt is het stof en nog eens stof. Er is hier heel veel handel langs de kant van de weg. De mensen zijn meer bezig met het schoonmaken, het verwijderen van stof op hun handelswaar dan met verkopen.